Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1928, Qupperneq 41

41
um var annar líklegasti staður fyrir Flosa, að huma leitarmenn af sér.
Og enn gat verið silungur í vatni eða vötnum, svo sem Álftavatni
fyrir sunnan Torfajökul, og eyðst af vikri og ösku. En hvað hefðu
þessir skiftu flokkar unnið á Flosa? Það er mér getgáta. — Líklega hafa
verið fjöldamargir saman og flokkarnir harðsnúnir.
Flosi segir, kap. 130, bls. 112, »ok munu þeir ætla at vér höf-
um riðit austr til Fljótshlíðar af Þríhyrningshálsum, ok munu þeir
þá ætla at vér ríðum norðr á fjall, ok svá austr til héraða; munu
þangat eptir ríða rnestr hluti liðsins, en sumir munu ríða it fremra
austr til Seljalandsmúla, ok mun þeim þó þykja þangat vár minni
von«. Spakviti manna reyndist jafnan ganga eftir. Úr dalnum hjá
Hestaþingshól var vegurinn upp í Fljótshlíðina, og þar þurfti örugg-
ari leitina, um skógana og heiðar austur, svo langt sem náðu, ofan í
Goðaland og norður á Sand, og var þar á enda gengið; en út frá
Hólmslöndum að hyggja um slóða þeirra, norður á fjall, jafnvel til
áminnstra Fiskivatna, gátu þeir ekki undanskilið leitinni. En Flosi
setur hægan úti í Hólmslöndum það sem eftir er dagsins; þrammar
svo um kvöldið norðar en vegur lá, upp-undir efra hraunið, þar sem
nú er Þorleifsstaðir, upp í hálsinn, hvar aurlaust var út frá ánni,
og slakkann, hverfandi bæjum; síðan beygju suður að Þríhyrningi,
nærri seljum þeirra Sigfússona, og þræddi eftir grasteygingum suð-
austan upp fjallið; þetta er eina leiðin, sem gat verið áhættu-minnst,
og má sérlegt heita, hve Flosi komst vel út úr þessari ferð, en henni
verður ekki mótmælt. Flosadalur, dældin uppi á fjallinu, er eigi svo
smálát, að hulið gat vel allan farangur þeirra, og graslendi töluvert
meira en þeir þurftu undir fætur hestanna, en sparnaðar-hagi hefir
það hlotið að vera jafn-langan tíma.
Að ætla þeim að ríða í fjallið strax um daginn, eins og margra
meining er, fyrir opnar dyr á Holti, sand og aur við Fiská, Engidal
og Geilastofna, upp snarbrattan háháls, það er ekki Flosa líkt.
Þríhyrningshálsar, — þeir eru svo víðtækir í sögunni, að allir, sem
til þekkja, geta gengið þess vísir; t. d. þegar sauðamaður úr Þórólfs-
felli fann þá nafna, Þorgeir Starkaðarson og Þorgeir Oddkelsson, sof-
andi uppi í skóginum, kap. 69. Enginn þarf að hugsa þetta nærri Þríhyrn-
ingi, jafn-rólegir sem þeir voru; þeir hafa verið uppi í skóginum
langt inni á heiðum, og ætlað sér að bíða betra færis við Gunnar.
Gat ei að síður heitið óvarlega farið, eins og Njáll sagði. Þess er
getið, kap. 64, að Njáll seldi Gunnari skóggangssök Starkaðar, er
hann hafði höggvið frá Njáli. Þar er víst líkt á komið; skógar Njáls
hafa ekki verið nærri Þríhyrningi. Þó skógardrög kunni að hafa vetið
með fjallinu sjálfu og upp í hlíðar þess, þá eru flóð og mýrar fyrir