Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1955, Side 53

EYÐIBÝLI 1 HELGAFELLSSVEIT
57
um þótti hin mesta smán og jafnvel synd að leggja sér hestakjöt til
munns. Séra Jón Hjaltalín mun þó ekki hafa verið haldinn af þessu
hindurvitni. Hann lét það boð út ganga, að hver sá maður, sem vildi
leggja Börk í bú sitt, gæti fengið hann. Það barst út eins og eldur í
sinu, að presturinn á Breiðabólstað væri farinn að leiða menn í
freistni með því að fá þá til þess að brjóta lögmálið. Fréttin barst
loks til Hans bónda á Guðnýjarstöðum. Hann tók sig þegar upp og
lagði leið sína til Breiðabólstaðar. Aftur kom hann með Börk í taumi,
slátraði honum fyrir heimili sitt, og er eigi annars getið en að öllum
sem neyttu hafi orðið gott af.
Séra Jón Hjaltalín kvað eftirmæli eftir Börk, vin sinn og ferða-
félaga, sem hann nefndi „Barkarminning“. Ljóðmæli þessi lýstu í
senn söknuði skáldsins, léttu gamni og djúpri alvöru. Af því að ekki
er vitað, að eftirmælin hafi komizt á prent eða að þau geymist enn
heil í nokkurs manns minni, verður hér sett það af þeim, sem enn er
munað. Því miður er þetta sundurlaust brot, vísur vanta inn á milli
sem og niðurlagið. Betra er þó lítið ljós en algert myrkur.
Barkarminning.
Sældarstandið ýta allt
út um jarðarhauður
nokkrum reynist næsta valt:
Nú er Börkur dauður.
Við höfum lengi víða þeyst,
vanir iitlum náðum,
fjórtán árin saman sveitzt
í sóknum þessum báðum.
I’að má gleðja þelið mitt
— þó hjá öðrum sveitum —
að hefur fengið holdið þitt
hvíld í vigðum reitum.
Þetta getur gefið mér
grunsemd nokkra vísa,
að eitthvað muni upp af þér
einhvern tima rísa.
Enginn veit, hvað almættið
orkað fær án tafar.
Hver veit nema hittumst við
hinum megin grafar.
28. Hafnareyjar (nú tilheyrandi Bjarnarhöfn).
Eyjar þessar tvær tals liggja tæpa hálfa sjómílu norður frá
Bjarnarhöfn og eru í daglegu máli nefndar grynnri og dýpri Hafnar-
ey. Bærinn stóð á Grynnri-Hafnarey. Þar sjást óljósar menjar hans.
Þetta hefur verið lítið býli. Heyfengur varla yfir 3 kýrfóður. Æðar-
varp nokkurt og lundatekja. Að hefur orðið að kaupa eldivið, torf-
ristu á hús og hey og upprekstur fyrir fénað. í jarðabók Á. M. er