Lögrétta - 01.07.1932, Blaðsíða 46

379
LÖGRJETTA
380
•1 • • I j /Pustfírðíngak VÖld stur Þorstela Ofelason j
J Sóló: Nú er vetrarnóttin fríð, ; norðurljósa dans. J Við skulum halda’ í huga 1 heim til Austurlands. i Fjármaðurinn fanna slóð ! fetar uppvið sel; ! jórtrar hjörð í húsi ! hirt og fóðruð vel. ! •
J Kór: Hvar sem þinn fótur fór, | þótt fenni’ í æfi slóð, | hugurinn vitjar vangsins, þar sem | vaggan þín stóð. • Fjörugt heyrist fótatak ! fáka yfir svell. ! Hraða hófasláttinn ! herma eftir fell. ! t
J Sóló: Fönn er yfir fjöll og dal, ; fölt á svipinn land. J Stíga’ og hníga hrannir ; við Hjeraðssand. t Allar vættir vaka’ í nótt, ! vita huga manns, ! mæla sínu máli ! milli hnjúka lands. ! t
; Uppum sveitir er í kvöld J alt með töfra blæ. ; Gestur hver á glugga ; guði’ á sínum bæ. t Ef þú hefur kveðju’ í kvöld ! kastað út í vind, ! berst hún brátt og hittir ! Bjólf og Strandatind. ; t
! Út frá gluggum lítil Ijós ! lýsa yfir hjarn. ! Inni’ á rósarúðu ! rispar stafi bam. t Kór: Hvar sem þinn fótur fór, \ þótt fenni’ í æfi slóð, hugurinn vitjar vangsins, þar sem ! vaggan þín stóð. ; t
það; alt á að vera einfalt, skrautlaust og
nakið, maður má ekki neyta málsins, ekki
hafa hugmyndir, ekkert ímyndunarafl, enga
,,Combinaton“ — eftir þessu ættu allir að
ganga berir, því það er ekki „realistiskt"
að vera í fötum. — Holger Drachmann er
nú líklega hið helsta skáld í Danmörku, og
hann var fyrst í flokki þessara nýju Real-
ista og Brandesarmanna, en þeir fullnægðu
honum ekki, hann var of skáldlegur til að
geta verið með þeim, svo hann gekk úr og
varð Rómantíker og kvað þessi fallegu orð:
„end svulmer under Folkevisens Sang
vort Hjerte barnlig stolt hin Tid imöde
hvor Vaabendaad gav Manden Rang i Salen —
end lystei' vi at hæve höit Pokalen
til Minde om en Stortids gyldne Dage“ —
því að vjer stöndum hvort sem er á herðum
fornaldarinnar og hins liðna tíma; en að
heimta að öllu þessu sje gleymt, það getur
enginn nema sá, sem er orðinn glámskygn
af rafmagni og gufuvjelum. — Svo segir
Drachmann enn:
„Nu synger anden Fugl i Sangens Have,
det er ei altid Nattergal vi hörer ...
ja, Tiden skifter baade Röst og Örer,
indtil en skjönne Dag den vender om,
og synes nölende sig at besinde
paa nogle Toner — hvilke? Spörg ham ad
som öser af det Underfuldes Kvad —
thi Romantikcn dör ei ud hos os“ ...
Jeg hef áður talað um, að þegar vor nýju
skáld hafa gert eitthvað fallegt, sem þau
oft hafa gert, þá er það nærri því ætíð eitt-
hvert rómantískt element, sem veldur feg-
urðinni.
Nú hef jeg talað um hin þrjú eðli eða
aridastefnur í skáldskapnum, en eitt er enn
eftir, það er þjóðernið ásamt föðurlands-
ástinni, og það geymi jeg til næsta kafla.