Óðinn - 01.07.1920, Blaðsíða 10

58
ÓÐINN
Ragnar: Jeg banna pjer að spila! (Hann hlustar; það
er eins og það komi friður yfir hann). Blessaðir tón-
arnir! Pað er eins og gamlir vinir komi og taki í hendina
á mjer — einn eftir annan. (Þögn). Ekki ertu nú snill-
ingur að spila!
Ólöf: Jeg hef heldur aldrei hælt mjer af því að kunna
alt utanað!
Ragnar: Svona máttu ekki misþyrma laginu!
Ólöf (stendur á fætur): Reyndu þá að gera bragar bót!
Ragnar: Jeg — jeg get ekki spilað. (Olöf setur hann
niður í stólinn við pianóið — hann spilar fyrst hægt —
svo hiklaust — en svo fer alt í handaskolum fyrir
honum. Hann stendnr á fætur). Það er í fyrsta sinni á
æfi minni að mjer fipast í þessu lagi. (Gripur um höfuð
sjer). Jeg get ekkert munað. Höfuð mitt er eins og stór
hvelfing full af myrkri. (Stutt þögn). Pei — þei! Er þetta
ekki rödd Siggu?
Ólöf: Jú!
Ragnar: (Hræðslan grípur hann). Pau hafa tekið bindið
frá augum hennar! Pau hafa gert það — þrátt fyrir
loforð hans!
Ólöf: í guðs bænum vertu rólegur!
Rödd Siggu: Ragnar! Jeg vil fá sjónina aftur!
Ragnar (hnígur niður í stólinn hjá hljóðfærinu): Hún
er blind — hún er blind.
Sigga (kemur inní dyrnar).
Ólöf: Nei — hún hefur ennþá bindið fyrir augunum!
Ragnar: Er það satt? Guði sje lof! Ennþá er þó tallið
ekki tefit til enda!
Sigga (færir sig í áttina ti! Ragnars — hann hugsar):
Komdu aftur með augun mín! Komdu strax með þau!
Pví sveikstu mig meðan jeg svaf?
Ragnar: Já — jeg sveik þig — ásakaðu mig!
Sigga: Takið bindið frá augunum!
Ragnar (rjettir úr sjer — rólega): Taktu hindið frá
augum hennar!
Ólöf (gerir sig líklega til að framkvæma skipun hans —
horfir á hana — hættir).
Ragnar: Nei, nei! Hættu við það! Jeg er ekki nógu
sterkur — ekki fyr en í kvöld!
Kristín (kemur): Sigga! Þú lofaðir að sitja kyr á meðan
jeg færi út. Komdu með mjer!
Sigga: Jeg vil fá augun min aftur, jeg heimta þau af
þjer, Ragnar! (Pær fara).
Ragnar (afar-rólega): Nú hefi jeg fengið friðinn! Nú
bið jeg ekki framar fyrir mjer, cn fyrir henni. (Sterkara).
Á stund öivæntingarinnar getur vonin aftur vaknað!
Jeg held sjálfur dauðinn geti vonað. (Krýpur).
Ólöf (stendur við hlið hans — leggur hægri hendina
á liöfuð honum).
Ragnar: (Hann biður með öllum styrkleik sálar sinnar).
Miskunsemdanna faðir! Pú sem heyrir þyt flugunnar,
þú sem sjerð, hve sandkorn eyðimerkurinnar eru mörg,
líttu i náð til hennar! Láttu minsta dropa þinnar miklu
dýrðar falla á augu hennar — og hún mun sjá! Guð
sólarinnar! Pú sem átt svo mikið af ljósi, að jafnvel
myrkrið iklæðist geislum þínum, gefðu henni sjónina
aftur, gefðu henni sjónina aftur! (Tilfinningar hans
yfirbuga hann og gráturinn brýst fram).
Ólöf (tekur höfuð hans milli handa sjer — beygir sig
yfir hann — kyssir hann á ennið).
Fjórði þáttnr.
Vetrarkvöld. Alstirndur himinn, tungl í fyllingu, brag-
andi norðurljós. Snjór á jörðu. Stór, hvít sljetta — um-
lykt fjöllum — blasir við.
Leiksviðið er skautasvell. Til vinstri er vök, sem nær
dálitið inn á sviðið. Fremst er mjór hryggur. Á honum
eru hjer og hvar allstórir steinar. Fönnin er ótroðin.
Tveir menn sópa snjóinn af svellinu — sópa hann
ofaní vökina.
1. verkamaður (horfir niður í vökina — raufar fyrir
munni sjer — sópar).
2. verkamaður (sópandi): Hvað ertu nú að kveða?
1. verkamaður: Gamlan húsgang. (Kveður við raust):
aEnginn veit um afdrif hans
— utan hvað menn sáu,
að skaflaförin skeifberans
af skör til heljar lágu.«
2. verkamaður: Því datt þjer þessi visa í hug?
1. verkamaður: Auðvitað af því jeg sá vökina. (Pögn).
Trúir þú munnmælunum um vökina?
2. verkamaður (hættir að sópa): Nei — því skyldi jeg
vera svo fjandi heimskur?
1. verkamaður (hættir líka að sópa): Jeg er ekki heimsk-
ari en hver annar. En trúi þeim. . . . Finst þjer ekki
undarlegt að það skuli gufa upp af vatninu i þessum
kulda?
2. verkamaður: Veitstu ekki, hversvegna það gerið það?
1. verkamaður: Jú, það er andardráttur hennar, sem
stígur upp gegnum vatnið!
2. verkamaður (hlær).
1. verkamaður (með sömu alvöru): Nú eiga þeir að vera
tólf, sem farnir eru.
2. verkamaður: Pú ættir þá að verða sá þrettándi! En
ekki veitst þú nema um einn, sem endað hefur sitt
eymdalíf þarna niðri.
1. verkamaður: Nei — jeg veit ekki nema um þann eina.
Jeg var sjónarvottur að þvi. Vatnið í vökinni var orðið
svo kalt, að það skændi, hvað eftir að.
2. verkamaður: Pað voru nú líka óvenjulega miklar
hörkur þann vetur. (Sópar).
1. verkamaður: Munnmælin segja, að hún sje komin að
dauða, þegar liún láti vökina leggja. (Hvíslandi). Hún
gerir það til þess að ginna menn út á ísinn! . . . Jeg
man það kvöld eins og það hefði verið í gær. Við báð-
um hann að vera ekki að þessari fífldirfsku, en hann
svaraði okkur engu. Alt í einu rennir hann sjer beint
útá vökina, skænið þoldi auðvitað ekki þunga hans
og . . . sksiss! Við hlupum burtu!
2. verkamaður (hættir að sópa): Petta er mynd af lífinu,
lagsi! Isinn er alfaravegur með vökum hjer og þar.
Svo álpast einn úr hópnum ofaní einhverja þeirra.