Óðinn - 01.07.1920, Page 16

64
ÓÐINN
Ragnar: Rjett er það!
Ottó: En fyrst raönnunum — svo guði.
Ragnar (svarar ekki alveg strax); Petta er líka rjett!
Ottó: Getur þú staðið okkur reikningsskap á öllu,
sem þú hefur gert?
Geiri: Best er að hætta hverjum leik þegar hæst stendur!
(Menn hvíslast á).
Ragnar: Hvað hvíslast menn á um?
Geiri: Nú skulum við fara, Ragnar!
Rödd: Við viljum fá að vita . . .
Margir: Uss!
Rödd: Við viljum fá að vita, hvort petta er satt með
Sigríði.
Rödd: Jeg veit það!
Rödd: Og jeg lika!
Rödd: Jeg hefi sjeð hana. Pað er langt síðan bindið
var tekið frá augum hennar.
Ragnar: Nú ljúgið þið!
Rödd: Við viljum fá að vita sannleikann!
Ragnar: Pið fáið ósk ykkar uppfylta. Eftir nokkra
stund kemur vissan. (Pys á meðal manna). Pegar hún
kemur, eruð þið mannkynið!
Rödd: Og þú sá, sem brautst á móti þvi!
Ragnar: Enginn veit ennþá, hvort jeg verð sá seki.
Rödd: Hvort sem þú sigrar eða ekki sigrar, ertu brot-
legur við mannkynið!
Ragnar: Petta er harðari dómur, en jeg hafði húist
við. Nú rákuð þið mig úr mannfjelaginu. (Hlátur).
Rödd: Parna koma einhverjir!
Rödd: Pað er Ólöf og Sigríður.
Rödd: Ólöf leiðir Sigríði.
Ragnar (við Geira): Leiðir Ólöf hana?
Geiri: Pær hatdast í hendur.
Rödd: Bindið er tekið frá — og þær leiðast. Nú er
enginn efi lengur.
Ragnar (með hárri rödd): Guð i himninum hjálpi mjer.
Rödd: Mistirðu nú kjarkinn, kempan!
Ragnar: Nei! Jeg hef aldrei verið hugaðri en núna.
Hver þorir að stökkva yfir vökina?
Raddir: Petta er fífldirfska!
Ragnar: Er enginn sem þorir að reyna við mig? . . .
Ef enginn þorir, hef jeg haft á rjettu að standa i kvöld,
en þið á röngu.
Rödd: Ef þú stekkur yfir vökina sannarðu mál þitt.
Nokkrir: Já, Já, alveg satt!
Geiri: Petta er vitfyrring! Pið ögrið manninum þótt
þið vitið að hann . . .
Rödd: Ef hann væri blindur, biðist hann ekki til þess
að stökkva yfir vökina!
Flestir: Nei! Auðvitað ekki!
Rödd Siggu: Ragnar!
Nokkrir: Hún hrópar á hann. Hún ásakar hann!
Ragnar: Nú sanna jeg mál mitt. (Vill rjúka á stað).
Geiri (heldur honum föstum): Pú ferð ekki fet!
Ragnar: Viljirðu ekki sleppa mjer, þá förum við báðir
sömu leiðina! (Rífur sig lausan og ætlar að stökkva).
Margir: Stansið hann, stansið hann!
Rödd Siggu og Ólafar: Ragnar, Ragnar!
Allir: Stansið hann! (Sumir reyna að stöðva Ragnar).
Ragnar (hrindir þeim frá sjer. Nálgast vökina).
Ólöf og Sigga (koma hlaupandi).
Sigga (heldur á hvítum klút í hendinni): Ragnar! Jeg
sje! Jeg sje!
Allir: Hún sjer — hún sjer!
Ragnar (stansar á vakarbarminum. Undrandi). Sjer
hún? Er það satt — sjer hún?
Sigga (hleypur til Ragnars og fellur honurn lil fóta).
Bróðir minn! Bróðir minn! Jeg heli fulla sjón. Jeg
þakka þjer. (Hún kyssir hendur hans).
Ragnar (rólegur): Ef þú hefðir komið andartaki síðar,
þá hefði mjer ekki auðnast að lifa þetta dýrðlega augna-
blik. Nú get jeg lifað mörg, mörg ár í endurminning-
unni um þessa stund. . . . Stundina sem rak dóma mann-
anna og dauðann á ílótta. Jeg vildi deyja, ekki til þess
að gleyma sjálfum mjer, heldur vegna þess, að jeg þorði
ekki að horfast í augu við ósigurinn. En nú er sigurinn
unninn . . . kraítaverkið fullkomnað. Og enda þótt það
sje mitt hið fyrsta og síðasta, þá get jeg ef til vill hjálpað
öðrum til að gera það sama.
(Orói í hópnum).
Rödd: Pað var ekki jeg sem fyrstur kastaði steini á
hann.
Rödd: Pví síður var það jeg!
Nokkrir: Jú, það voru einmitt þið!
(Menn þræta með miklum hávaða).
Ragnar: Ólöf! Hvar ertu? (Hún gengur til Ragnars.
Hann talar svo hátt að allir megi heyra). Pað eru til
kvennhendur mýkri og hlýrri en geislar sólarinnar.
(Tekur utanum hendurnar á Olöfu). Pað eru til konu-
sálir bjartari og sterkari en geislar sólarinnar. (Hann
kyssir Ólöfu á ennið).
Ólöf (hrærð þakklát): Vinurinn minn! Vinurinn minn!
Ragnar: Nú förum við heim!
Ólöf: Mamma þín og pabhi þinn bíða okkar með
óþreyju.
Sigga: Jeg hleyp á undan’. (Hleypur, stansar, horfir
gagntekinn hringinn í kringum sig). En hvað snjórinn
er hvítur og fallegur! En hvað himininn er blár og
yndislegur! En hvað stjörnurnar eru skínandi bjartar.
(Hrygg). En veslings Einar og Ella! (Hleypur á stað). .
Fólk er farið tínast út af sviðinu).
Ragitar (heyrir hvað Sigga segir. Með. styrkleik). Eng-
inn veit, hvað verða kann!
Ólöf: Gleymirðu að þú ert . . .
Ragnar: Jeg gleymi engu. En sálin á augu sem ekki
þurfa dagsbirtunnar við.
Ólöf: Jeg veit, hvað þú átt við: Pú vilt gera aðra eða
einhvern annan eins sterkan og þú er sjálfur.
Ragnar: í augnablikinu vil jeg að eins eitt: Jeg vil
lifa, já lifa! (Pau ganga heim á leið).
Leikrit það, sem lijer hefur verið prentað, er upprunalega samið
fyrir nokkrum árum, en breytt og lokið við það alveg nýlega. Pað
verður leikið hjer innan skams og geflð út sjerstakt. Höf. sem er ungur
landi i Kaupm.höfn, íjekk skáldastyrk hjer s. 1. ár fyrir þetta rit.
K