Óðinn - 01.07.1920, Síða 42

öð
ÓÐINN
Kristján Eldjárn Pórarinsson. Petrína Soffía Hjörleifsdótlir.
Petrína SoíTia Hjörleifsdóttir var fædd á Skinna-
stöðum í Axarfirði 29. ágúst 1857. Faðir hennar
var Hjörleifur preslur Guttormsson prófasts á Hofi
Þorsteinssonar og Oddnýjar Guttormsdóttur sýslu-
manns. Kona síra Hjörleifs og móðir Petrínu var
Guðlaug Björnsdóttir síðast prests á Kirkjubæ í
Hróarstungu Vigfússonar og síðari konu hans Önnu
Stefánsdóttur Schevings prests á Prestshólum. Guð-
laug var þannig komin í beinan karllegg frá Guð-
brandi Hólabiskupi og í móðurætt frá Steini biskupi
Jónssyni. Ólst Petrína upp hjá föður sínum á
Tjörn og Völlum og giftist síra Kristjáni Eldjárn
6. sept 1881. Áttu þau 8 börn. Þrjú dóu ung. Nú
er og dáin ein dóttir hans, gift kona, Þorbjörg, en
*4 lifa, Þórarinn, óðalsbóndi á Tjörn, og Ingibjörg,
Ólöf og Sesilía, ógiftar. Petrína sál. var bið mesta
valkvendi, geðprúð, þýðlynd og viðmólsgóð, heim-
ilisrækin og híbýlaprúð og hin nærgætnasta við
hjú sín og ástúðleg manni sínum og börnum.
Starfsöm var hún og ötul, enda vel að sjer um
öll kvenleg störf. Var heimili þeirra hjóna fyrir-
mynd að gestrisni og glaðværð og munu sveitungar
þeirra og aðrir samferðamenn, er til þektu, geyma
minningu þeirra með virðingu og þakklæti.
P. B.
*
Hjer og þar.
i.
Það skeði áður fyr einn drottins dag
að »Dukaborar« — helgra samfjelag —
í flaustri hjeldu fótgangandi á braut,
og fje sitt yfirgáfu, lönd og naut.
Þeir hófu naktir þessa frægðarför
og fluttu ekki með sjer brauð nje spjör.
Þeir komu, að finna Krist, til Winnipeg,
svo kynlega bar til að þar var jeg.
Jeg dvaldi nokkuð nærri þeirra slig,
þeir námu staðar, er þeir sáu mig.
Og hvestu lengi á mig augnaráð,
rjett eins og væri takmarkinu náð.
II.
Jeg hafði ást á öllum mannabörnum,
en einkum þeim sem heldri flestum mat,
jeg beygði mig í knjám og hringdi kvörnum
í kolli mínum eins og best jeg gat;
á lærða og ríka leit jeg bænaraugum,
jeg lá með virðing flatur eins og skinn,
af auðmýkt var jeg úr að deyja taugum,
já, ástandið var skuggalegt um sinn.
En ríkir við mjer reigðust eins og þúfur,
sem rakkar vorir ekki sneiða hjá.
Og lærðir settu’ upp asna’ og hesla húfur,
á hæli sneru sjer í burt mjer frá,
að mörgum öðrum mjer var nokkur bagi
og með þeim lifði engan glaðan dag,
svo jeg gekk úr þessu’ andskotans mannfjelagi
og ætlaði mjer að ganga í kvenfjelag.
III.
Alt gekk mjer örðugt að nema,
ekkert gat troðist í mig,
aðrir við lærdóma luku
og lögðu ekki hart á sig.
Sú sannfæring hald á mjer hafði
að hann, sem útlærður sat,
hefði á hnakkanum eða
hvirflinum opið gat.
Þess hef jeg áskynja orðið
að ekkert er betur heilt —
alt er þar inni lokað,
út er ei neinu deilt. Frh.
Gutl. Guttormsson.
é