Óðinn - 01.01.1924, Blaðsíða 6

6
OÐINN
Þá streymdi í sál mjer sortinn inn
og svall með hefndarraust,
sem kveði hrannir kletta við
um klakaþrungin haust.
En röðull bak við rosaský
í rökkrum hjartans brann.
Um dauða’ og líf jeg tefldi tafl
og taflið loks jeg vann.
Jeg fann að sjerhver fjötur brast;
jeg fór sem blærinn hljótt,
og aftur mína brúði bar
á braut um heiða nótt.
Það tafði enginn okkar för
um eyðilönd og fjöll.
En skýli undir eik og björk
var okkar konungshöll.
Við höfum búið átján ár
í okkar hljóðu bygð
og fleira lifað súrt en sætt,
þó sátt í raun og hrygð.
Hún einför minni óró kveið
um eyðifjallageim.
Jeg hræddist, ef mig grunur greip,
að gestur viltist heim.
Því það er auðna útlagans,
að enginn sjái hann!
En mun ei flestum finnast kalt,
að forðast sjerhvern mann?
Og fyrirgef hin freðnu orð,
sem fjellu mjer af vör,
er kalinn heim í kofann minn
þú komst úr háskaför.
En hún, sem gaf mjer ást og önn
í allri sorg og þraut
og þráði eins og fanginn fugl,
að fljúga með mjer braut,
hún hefur sigrað átján ár
og af mjer klakann þítt.
Sem forðum þráði frelsið mest
hún frelsi þráir nýtt.
Við þekkjum orðið þessi fjöll
og þeirra heljarvöld,
og óskum helst í allra náð
að enda lífsins kvöld.
Og berðu okkar bróðurorð
um bygð, að fjarstu strönd.
Við rjettum hinst er sígur sól
til sátta þreyta hönd.
Jón Magnússon.
0
Uppsprettan.
Jeg flý úr borgar-flaum og þröng,
að fagna þínum hlýja söng.
Þú líður björt um blómagöng
og brosir eins og fyr
við bjargsins bláu dyr.
Þú syngur enn hið aldna lag,
sem ein þú kant, um nótf og dag,
er vorið býr þjer best í hag
við blæ og sólarhyr.
Þú vanst þjer aldrei opna braut,
sem elfur sterk, í hafsins skaut.
En enginn fegri hljóma hlaut
um hlíðar, grund og mó,
nje dýpri draumaró.
Þú streymir gegnum bergið blátt,
í blómarunn þú hnígur lágt.
Þín köllun stígur himin-hátt,
þú harms og þorsta fró.
Ó, streym þú hrein þitt skamma skeið,
og skín þú bakvið runn og meið,
og svala þeim á þinni leið,
sem þrautabeygður er,
og geymdu það hjá þjer,
sem felur unað óðs og draums,
í öldum dulins hjartastraums,
og sjest ei fyrir glöpum glaums,
en guðlegt merki ber.
Jón Magnússon.
0
íslenskan.
(Endurbætt útgáfa).
íslenskan er afbragðs mál,
einkum tæpt á broti;
í orku-raunum egghvast stál,
í ástum töfrasproti. Fnjóskuv.