Óðinn - 01.01.1924, Blaðsíða 12

12
ÓÐINN
Um síðhveld Efst á fjallsins breiðu bungu
sat jeg í víðitó. brátt jeg stend með þögn á tungu.
Silfraði sjó.
Sunnanbliku í loftið dró. Uppi á fjallsins breiðu bungu
Rautt og blátt býr mjer þögul spurn á tungu. —
rann hvert ský í lofti hátt Fell við fell í fjarskans ró
í norðurátt. fram til heiða og út að sjó
Fyrstu blóm á bölum standa hljóð í helgi-lotning.
bliknuðu niðri’ í dölum. Hjer er þögnin einvaldsdrotning.
Framan úr fjallasölum
flutti mjúkan vatnagný Og þó finst mjer æ jeg heyra
suðræna hlý. eitthvað bakvið, stærra og meira.
Svanur dyngju hlóð í slý. Þau hin sterku þagnarljóð,
Týbrá titrandi þessi dular-klukkna hljóð,
um teiga glitrandi sem óma stöðugt upp til fjalla,
lagði faðm, á hvað mundu þau vera að kalla? —
Ijek við baðm
ljúf og hljóð. Hvers kynns útsýn stækkar, stækkar.
Lækur hver í blóma stóð. Storðarbarnsins harmur smækkar.
Vestmannsvatn glóði Leitar sjerhver lífskend mín
sem gull í sjóði lífsins herra! á veg til þín.
og hvöldroðaskikkja fjell Ómur dular-klukkna-kliðar
um Hvítafell. kallar, býður, laðar, niðar.
Lækur streymdi; Sigurjón Friðjónsson.
lífsins þraut jeg gleymdi
— langaði þó til manna. te
»Dansar mín Anna«
Dansar hún litla Anna.
Upp til fjalla.
Upp til fjalla, hátt til heiða
hug minn dular raddir seiða.
Mjúk enn þróttug þagnarljóð
— þau eru lík og klukknahljóð —
upp til heiða, upp til fjalla
eru stöðugt mig að kalla.
Er á vorin grösin gróa,
geng jeg oft um tún og móa.
Vatnaljóð úr heimahlíð
hljóma um dali ár og síð.
En mjer finst jeg alt af heyra
eitthvað bak við stærra og meira.
Og jeg geng mig upp til fjalla,
alt af duldar raddir kalla,
geng mig lengra og hærra í hlíð,
hlusta, spyr og legg í stríð.
Til hjónanna Þorsteins Gíslasonar
og Þórunnar Pálsdóttur
vorið 1921.
Er leiðirnar skilja, á liðna tíð
er litið sem skygnst sje á hafið,
þar sem örlagadísirnar ár og síð
í önn vefa forlagatrafið.
Æ geymast þær minningar lengst í lund,
sem liggja í björtustu skini.
Og best er að muna hvern fyrri fund
þar sem fagnað er einlægum vini.
Svo oft.er hið ljúfasta’, er lífið á til,
í ljósi, sem margnum er falið.
í víðsýnis heiði við hamingjuspil
er í hóf stilt um dómana’ og valið.
Um hálendið grýtta í hamraskor
allra háværast vatnsstrengur kliðar.
En hljóður fer andinn sín aflmestu spor
að útsævi kærleiks og friðar.