Óðinn - 01.01.1924, Blaðsíða 28

28
Ó[Ð I N N
Ullin mín. —
Ullin mín var afbragðs-góð
áður nornir spunnu;
þær með hana gengu á glóð,
gullnir þræðir brunnu!
Gnyr.
Þung í lofti skjálfa ský,
skruggur fjöllin stikla.
En margfalt hefur hærri gný
haturs brimið mikla.
Systurnar.
Orbirgð svelgir súra veig
sár af aldahlekkjum.
Auðlegð, sem var frækn og fleyg,
ferst á silkibekkjum.
Stormur.
Ferðum skynda skýin grá,
skekin vindum hörðum;
byljir hrindast ólmir á
upp í tinda-skörðum.
Kuldi.
Kaldar hærur kemba fjöll,
kylja hlær um dranga.
Fjúki slær um freðinn völl,
frostið særir vanga.
Haustmorgun.
Hvít af hrími úti er
eftir grímu jörðin.
Rámur gýmir ruggar sjer,
rennur skíma’ á fjörðinn.
Haustkvöld.
Hljóð á kvöldi vetrarvöld
vefa tjöld úr snævi.
Reisa öldur faldafjöld
fram á köldum sævi.
Vökulok.
Ljóðið kveðst í dott og dá,
draumar við því taka.
Nóttina líður óðum á,
augað er þreytt að vaka
Jón Magnússon.
0
Frú Oline Gunnlögsson.
12. júlí 1859. — 12. desember 1923.
Oline Gunnlögsson er fædd og uppalin í Dan-
mörku. Hún giftist 28. ágúst 1883 þáverandi versl-
unarstjóra Gránufjelagsins á Raufarhöfn, Jakob Gunn-
lögssyni og lifðu þau saman í hjónabandi í full 40 ár.
A Raufarhöfn bjuggu þau í 10 ár og þar fæddust
öll börn þeirra. Eitt þeirra dó í æsku, en 5 náðu
fullorðins aldri, en af þeim dóu tvö haustið 1918 úr
spönsku sýkinni,
Halldór 32 ára
og Jakobína 28
ára, og er þeirra
beggja getið í
»Oðni«, á sínum
tíma. Þrjú börnin
eru á lífi, Gunn-
laugur, í Ame-
ríku, Margrjet í
Kaupm.höfn, og
Lárus, sem er
meðstjórnandi hf.
Jakob Gunnlögs-
son & Co. í
Kaupmannahöfn.
Þau 10 ár sem
Oline var á Rauf-
arhöfn, kynti hún
sjer vel íslenska
síði og lifaðar- Oline Gunnlögsson.
háttu. Hún lærði
að lesa og tala íslensku svo vel að fáir Danir hafa
náð íslenskum framburði betur en hún; það var jafn-
an töluð íslenska á heimilinu og gerði hún sjer far
um að læra hana sem best. Hún var mikil dugnaðar
og myndarkona, bæði starfsöm, hagsýn og afkasta-
mikil, hreinlát og reglusöm og öll hússtjórn fór henni
svo vel úr hendi að það mátti kallast fyrirmynd, sjálf
var hún sístarfandi og ósjerhlífin. Á veturna vann hún
mikið að tóskap, ekki að eins dúka í milliföt og nær-
föt, heldur einnig utanhafnarföt, gólfteppi o. 'fl. Að
öllu starfi, hvort sem það var tóskapur, saumar eða
fínni hannyrðir, eða það voru utanhúss störf, þvottar
og þessháttar, þá gekk hún að þeim með list og
fjöri, meðan hún hafði heilsu, og það var eins og
hún væri mest ánægð og skemtilegust, þegar hún
hafði sem mest að vinna, og hún hafði einnig áhrif á
þá sem voru í samvinnu með henni, svo þeir störfuðu