Óðinn - 01.01.1924, Blaðsíða 11

ÓÐINN
11
Ljóðmæli.
Jeg veit um land —
]eg veit um land — jeg vissi’ um land,
þar vorsól ávalt skín;
við ytstu höf, við ósæ höf
það elur ljóð til mín
og laðar eins, það laðar eins
og ljúfur árdags blær.
Jeg á mjer væng jeg átti væng,
sem aleinn þangað nær.
]eg vissi um þrá — jeg veit um þrá,
sem varð mjer sár og heit,
er heimur brást, er heill mjer brást
og hjartarætur sleit.
Að lind hún varð, að ljóði’ hún varð,
að lind við kletta nöf.
Þar baða’ jeg væng, minn brotna væng,
og ber til flugs á höf.
Að baki blárra fjalla.
Að baki blárra fjalla
hin bjarta hnígur sól
og dala daggir falla
líkt draumi’ á foldar ból.
Um auðnir einn jeg geng.
Og töfrar vors og trega
þar tvinna hörpustreng.
Enn glóir lauf í lundi
í ljósri austurhlíð
sem von á fagnafundi
í fyrstu æskutíð.
Um runn og heiðloft há
jeg heyri kvæði kveðið
það kvöld sem minnir á.
Hver ósk, sem ljek í lyndi
sem Ijóð — í bláinn streymt;
hvert horfið æsku yndi
sem ör í huga geymt
fær lit af lífsins glóð.
Mín sorg um lundinn líður
og laufið strýkur hljóð.
og signir dægra mót
og vorið armi vefur
um viljans huldu rót,
og horfins yndis arf
það laugar dögg og leggur
í landsins gróðrar starf.
Er vetrarhríð þinn vanga slær.
Er vetrarhríð þinn vanga slær
á vorsins raddir hlýddu;
þó færist ísar nær og nær
þitt naust með blómum skrýddu.
Þó fölvski fegins glóð,
þó fjari hjarta-blóð
— þá syngdu þó þín sólarljóð
og svellin vermdu og þýddu.
Hvort heyrir þú — ?
Hvort heyrir þú árniðar ómana þýðu
og óðinn í gróandi lund?
Hvort sjerðu hvar Iðunn með eplin sín fríðu
fer örlát um hæðir og sund?
Nú kastar hver álfa’ af sjer ellinnar þunga,
nú ómar af gleði hver vakandi tunga;
hver bygð verður blómleg og hlý
og himininn bjartur, svo hár og svo víður
og hugsjónatindurinn lokkandi fríður
og sviphreint hvert sólarlags ský.
Við óttusöng dreymandi, albjartrar nætur
hvert árdegi fagnandi rís.
Hvert ódáins frækorn, sem festi sjer rætur,
fær faðmlag af kærleikans dís. —
Þú skínandi stjarna í ástum og óði,
þú alskíra perla í guðstrúarsjóði
með angan af eilífðarströnd,
með geislabaug vonar um sælu og sorgir,
með sólskin um lífið í hreysi og borgir
— jeg rjetti þjer hug minn og hönd.
Gekk jeg upp í Grænuhlíð.
Gekk jeg upp í Grænuhlíð
í gróðrar-tíð.
Ómþýð
liðu ljóð um mó.
Breiddi fanna feld
fjall við sólareld.
Hin síðsta sólrönd tefur