Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 7

ó Ð I N N
7
Árni Sveinsson.
Hann er fæddur aö Mýrarhúsum í Eyrarsveit 27.
maí 1858, og bjuggu þar pá foreldrar hans, Sveinn
Ólafsson og Margrjet Árnadóttir, og áttu jörðina. En 6
ára gamall misti hann föður sinn og fór þá móðir hans
i húsmensku og var Árni hjá henni 5 næstu árin. Fór
svo 11 ára gamall að Höfn i Borgarfirði, til Pjeturs
Sívertsen, og var par til tvítugs. Pá fór Árni til Reykja-
víkur, lærði þar trjesmíði bjá Jakob Sveinssyni og hafði
lokið pví námi 1882. Næstu 5 árin var hann í Önundar-
firði, fyrst við smíðar, svo við verslun. En vorið 1887
fluttist hann til ísafjarðar og var par við verslunar-
störf. Næsta vetur var hann á verslunarskóla í Kaup-
mannahöfn, en var síðan einn vetur barnaskólastjóri i
Hnifsdal. Siðan settist hann að á ísafirði og rak par
útgerð og verslun i mörg ár. Kom hann á þeim árum
mikið við sögu ísafjarðarkaupstaðar, var þar lengi í
bæjarstjórn og átti meiri eða minni þátt í flestum fyrir-
tækjum og framkvæmdum bæjarljelagsins. Hann stofn-
aði þar söngfjelag, leikfjelag og málfundafjelag, sem
síðar varð að Iðnaðarmannafjelagi ísafjarðar, og hann
var forstöðumaður iðnskólans þar. 1915 fluttist hann til
Reykjavíkur og varð forstöðumaður klæðaverksmiðj-
unnar »Iðun«. Hefur hann verið búsettur hjer siðan.
Til eru eftir hann útskornir gripir mjög vel gerðir. —
Hann er kvæntur Guðrúnu Brynjólfsdóttur frá Hjarðar-
dal i Önundarfirði, mestu myndarkonu, og eru börn
þeirra: Ragnar, yfirlögregluþjónn í Winnepeg, Lára, gift
Steingrími rafmagnsstj. í Rvik, Nikolína, nú í Pýskalandi,
Brynjólfur lögfræðingur og Árni verslunarstj. í Rvík.
Árni Sveiasson.
hafa haft mikil áhrif á ýmislegt i fari hans,
bæði á sviði vísindanna og viðar, enda leit hann
mjög upp til Englendinga sem þjóðar.
Með Skúla Jónssyni er í valinn hniginn góður
drengur og hreinhjartaður; dugandi maður, sem
líklegur var til þess að hrinda af stað gagnleg-
um framkvæmdum þjóð sinni til heilla, ekki
með hávaða, heldur með atbeina hins athugula
og gætna manns. Æskuvinur.
<*
Útfararljóð.
(Úr Sigurðar kviðu Fáfnisbana).
Brynhildur kveður.
Að hug þinn jeg átti nú vel jeg veit.
Svo vandlega þess jeg gáði.
Er þrútnaði barmur og brynju sleit,
hann bar mjer þá fregn, er jeg þráði
Vorvísur.
Hefst að róli hugurinD,
hret er fólu tíða,
vermir sól, en veturinn
vjek af stóli hríða.
Pegar grær og glóey skín,
glöð í færist blóma
feðra kæra foldin mín,
fágast skærum ljóma.
Dagur ljómar. döggin hlý
drýpur á blóma raðir,
laðar óma lofti i
lifsins hljóma faðir.
E. P.
Þó ljósti eldi í sæng og sal,
jeg syrgja mun ei nje kvíða.
Fús er jeg til þín, um dauðans dal,
á draumlöndin björt að ríða
Guðrún.
Hugur ei veit hvert halda skal
og harmana þungu flýja.
Hvorki um lifenda fold nje dauðra dal
mjer dagar að baki skýja.