Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 15

ÓÐINN
15
þá svo hátt og gasalega, að alt kafnaði í berg-
málsglymjanda. Einna best gekk mjer að heyra
og skilja Söderblom og Lunde Oslóarbiskup, en
allra best biskupinn okkar, sem talaði á dönsku.
Hjá honum heyrði jeg nær hvert orð, og þótti
gott. Annars var þarna talað langsamlega mest
á ensku, þar næst þýsku, en langminst á dönsku.
Þólti mjer það einkennilegt og ekki nærgætnis-
legt við Dani, sem þarna voru þó langflestir, og
auk þess framúrskarandi gestgjafar fundarmanna.
Nú, en þessar ræður gat og get jeg enn stautað
heima hjá mjer, þær, er jeg hafði lítið eða ekk-
ert gagn af á sjálfum fundinum. En gagnið,
sem jeg hafði upp úr fundinum, var og er fólgið
í mörgu öðru á honum og í sambandi við hann.
VII. í sambandi við fundinn voru líka há-
tíðarsamkomurnar og veisluhöldin flest, sem
okkur var boðið til og við tókum þátt í, bæði
í ráðhúsi Kaupmannahafnar, tvisvar, og annar-
staðar. Jeg er ekki veislu- eða fjölmennismaður,
og er bæði óvanur þess konar, og mjer lætur
og líður vanalegast ekki meira en í meðallagi
við þess háttar. En þarna leið mjer vel, svo að
jeg hafði nautn og ánægju af, því að bæði var,
að mikið og gott ánægjuefni var boðið og þá
ekki síður hitt, að alt var svo frjálslegt, bróður-
legt, óþvingað og allaust við nokkurn snefil af
tiltek*arsemi, augnagotum, hviskri, pískri eða
þvi, sem kallað hefur verið »sprogsetningar«,
heldur alt hið gagnstæða, þar sem allir koma
fram sem jafningjar, bræður og systur, og reyna
að vera engum til leiðinda, en öllum af alúð til
ánægju — jafnvel þólt þeir hafi aldrei sjest áð-
ur. — Jeg varð líka aðnjótandi ýmsrar vin-
semdar á þennan hátt, og var bæði ávarpaður
og ávarpaði sjálfur aðra mjer til gleði og gagns,
og minnist því einnig þessara samkvæma með
hlýleik og þakklátsemi; en einnig með aðdáun
og virðingu fyrir það, hve framúrskarandi vel,
hóglátlega og siðprúðlega alt fór þar fram all-
staðar og altaf.
VIII. Líkt hef jeg líka að segja, að sínu leyti,
um þær kirkjusamkomur, stórar og smáar, sem
við komumst á, þar á meðal tvisar í Frúar-
kirkju, þar sem líklega þúsundir manna streymdu
að og inn. Þar var líka sama prúðmenskan,
röðin og reglan og elskulega hispursleysið, og
auk þess kyrðin og virðingin fyrir guðshúsi og
guðsþjónustu. Þótti mjer merkilegt, hve hátíð-
lega hljótt var meðal þúsundanna af öllu mögu-
legu fólki i hinni stóru dómkirkju, og hve vel
sá mikli söfnuður virtist fylgjast með því, er
fram fór og taka þátt i guðsdýrkuninni. En játa
verð jeg, að ekki gat jeg sem best fylgst þarna
með, en að mest lenti í því fyrir mjer að reyna
að nota augun; og ekki hafði jeg heldur mikla
uppbyggingu af orðunum, sem ílutt voru i dóm-
kirkjunni, því að svo var fyrir mjer, sem fyrri dag-
inn, að þau ýmist köfnuðu í hvisli eða hávaða-
glymjanda. En í minni kirkjunum hafði jeg gott
gagn af orði sálma og prjedikana.
IX. Að þvi, er snertir samvinnu okkar fjelaga,
með þeim ágæta manni og klerki, sjera Þórði
Tómasson, lengst á heimili hans, eins og fyr
segir, get jeg verið fáorðari fyrir það, að um
hann og samvist okkar hefur sjera Árni, pró-
fastur í Hafnarfirði, þegar fyrir löngu skrifað
loflega grein, maklega og sanna, í Bjarma,
skömmu eftir að við komum heim. Tek jeg
glaður undir alt, sem þar er sagt, og visa því
til þeirrar greinar. Er og verður varla ofsagt
um alla þá ástúð, umhyggju, kostnað og fyrir-
höfn, virðing og velgerðir, sem við urðum að-
njótandi af hans hendi, fyrst og fremst sem
persónulegir gestir hans, og þó jatnframt sjer-
staklega sem fslendingar, ættlendingar og bræður
hans að hálfu levti. Vorum við allir oft vitni
að þvi, að Þórður ljet ekkert tækifæri ónotað
til að tala máli íslands og íslendinga og bera
bræðralags og velvildar orð á milli þeirra og
Dana, en var þó stundum næsta óvæginn í garð
Dana út af fornum illskiftum þeirra við land
vort og þjóð. Áttum við marga inndæla stund á
heimili hans og með honum annarsstaðar, og
munum því aldrei gleyma.
X. Þá er ofurlítið nánar að minnast vistar
okkar á Lúkasarstofnuninni stóru og merkilegu.
Við þá stofnun starfa um 110 systur, 2 prestar
og margir læknar. Er þar haft með höndum
aðallega sjúkrahjúkrun og jafnframt barnahjálp,
og gamalmenna- og munaðarlausra aðhlynning
og umsjá og lleira þess háttar.
Við fengum þarna hver sitt herbergi, og, auk
okkar, þýsk prestshjón, slavneskur biskup eða
vísibiskup, og franskur prestur, einnig hver sína
stofu, með öllum gögnum og gæðum, alveg frítt
allan tímann, fæði og umhirðu alla, og auk
þess skriffæri og eiginlega alt, sem hafa þurfti.
Voru herbergi þessi sjúkrastofur, auðar um
sumartímann, á fyrsta lofti. Þarna áttum við