Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 32

32
ÓÐINN
Jón Ólafsson bankastjóri.
Mynd hans og æflágrip er í septemberblaði Óðins
1919, pegar hann Jvar fimtugur að aldri. Síðan hefur
hanD, auk pess sem
hann hefur rekið með
miklum dugnaði at-
vinnugrein sína og
veitt forstöðu öðru
stærsta útgerðarfyrir-
tæki landsins, »Alli-
ance«, gefið sig mjög
að almennum mál-
um, verið mikið starf-
andi í bæjarstjórn
Reykjavíkur og á síð-
ari árum fulltrúi
Reykvíkinga á Al-
pingi. Hefur hann
verið þar einn af
forvígismönnum f-
haldsflokksins og
síðar Sjálfstæðis-
flokksins, og sem full-
trúi hans var hann
valinn í bankastjörn
Útvegsbankans, en
auðvitað jafnframt
með tilliti til peirrar
miklu reynslu og pekkingar, sem hann hefur með löngu
starfi feDgið á peirri atvinnugrein, sem bankanum er
' fyrst og fremst ætlað að slyrkja.
af þeim kynstrin öll. Svo var mjer bent á í prent-
smiðjunni, að engu eða litlu væri dýrara að prenta
á þá báðumegin, og Ijet jeg þá í maímánuði prenta
nokkrar upphvatningargreinar til fjelagsmanna og var
yfirskriftin: »Kristlegt unglingafjelag«, og komu þessar
lengjur út hvern mánuð og fóru fjelagsdrengir um
bæinn og seldu þær á tvo aura blaðið og vildu engin
sölulaun hafa. Allir fjelagsmenn fengu auðvitað eitt
eintak frítt.
Um vorið fjekk jeg einu sinni mjög fallegt brjef
frá dreng í Stykkishólmi, og talaði hann mikið um, hve
sig langaði til að kynnast þeim fjelagsskap drengja,
sem hann hafði heyrt getið um, að sfofnaður væri í
Reykjavík. Við skrifuðumst á nokkur brjef og fjekk
jeg við þetta mikla löngun til að koma til Stykkis-
hólms. Hann skrifaði mjer líka um dreng, sem hann
sagði, að væri alveg voða-drengur, svo mikill fyrir
sjer, að við hefði legið, að hann yrði rekinn úr barna-
skóíanum. í lok júnímánaðar kom út nr. 2 af litla
blaðinu mínu og fóru margir drengir út að selja það.
Þeim varð svo vel ágengt, að jeg fjekk 18 krónur
fyrir það auk kostnaðar. Það var meir en nægilegt
til þess að komast til Stykkishólms fyrir og heim
aftur. Jeg tók mjer þá far með »Lauru* til Stykkis-
hólms og kom þar snemma morguns. Brjefaskifta-
vinur minn tók mjer opnum örmum og foreldrar hans
vildu ekki heyra annað en að jeg dveldi hjá þeim þá
viku, sem jeg þurfti að dvelja þar, þangað til skip
færi fil Reykjavíkur aftur. Drengurinn hjet Sigbjörn
Armannsson, og var sonur Armanns Bjarnasonar,
faktors, og konu hans Katrínar.
Það var mesta rausnar og sæmdarheimili og sat
jeg þar í miklu yfirlæti. Prófasturinn, sjera Sigurður
Gunnarsson, tók mjer einnig tveim höndum og var
jeg Iíka eins og heimagangur á heimili hans. Hann
var að búa sig heiman í vísitatíuferð, og varð það
því úr, að jeg skyldi prjedika þar næsta sunnudag.
Jeg kom á föstudagsmorgni til Stykkishólms. Samt
gat auðvitað engin altarisþjónusta farið fram. Sá
ljóður var á Iíðan minni, að jeg var þessa dagana
með svæsnustu tannpínu og reyndi jeg margt við henni.
Prófasturinn gaf mjer munntóbak, og hafði jeg ekki
smakkað það síðan jeg var á sjötta árinu og bauð
mjer við því, en hvað gerir maður ekki, þegar tann-
pína er annars vegar. Mjer batnaði ekkert á því, og
kvaldist svo laugardaginn og sunnudagsnóttina og
gat mjög illa búið mig undir prjedikun. Samt fór jeg
á tilsettum tíma í kirkjuna, og var alveg frá meðan
jeg var í stólnum. Jeg varð að gæta mín þegar kipp-
irnir urðu sem verstir, að grípa ekki hendinni upp
að kjálkanum, því mjer fanst ekki að það væri við-
eigandi ræðumannshreyfing. Jeg hafði ekki nema
þráðinn í ræðunni skrifaðan og varð jeg miklu harð-
orðari en jeg annars hefði orðið, ef kvölin hefði ekki
verið. Dálítið fróaði mjer að berja í stólinn við ein-
staka kröffugar setningar. Það bætti heldur ekki til,
að jeg sá beint fram undan prjedikunarstólnum sitja
mann, vel búin, mjög alvarlegan í bragði, og ein-
blíndi hann á mig. Mjer stóð einhver stuggur af
manni þessum og sýndist hann svartur að sjá. Jeg
var viss um að hann væri mentaður maður og jeg
hugsaði með mjer, að hann væri líklega einhver van-
trúar berserkur og »krítiseraði« alt, sem jeg segði.
Jeg hugsaði, að það væri best að sýna honum fram-
an í hann svartan og láta hann vita skýrt og skorin-
ort, hvar slíkir menn mundu lenda, ef þeir sæju ekki
að sjer, og færðist jeg í aukana og lýsti vantrú og
villu og löstum og syndum, og hvesti á hann augun
við hvert kröftugt orðatiltæki. Svo þegar guðsþjón-
ustan var úti, flýtti jeg mjer heim. Jeg varð að standa
upp frá miðdegisborðinu, því að pínan varð svo ó-
Jón Ólafsson bankastjóri.