Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 35

Ó ÐINN
35
þeim drengjaforingjum, sem jeg valdi þeim. Melunum,
sem þá allir voru óbygðir, var skift niður í svæði og
gefin landanöfn. Þar var »Danmörk« á litlum gras-
hólum, hjer um bil þar sem Loftskeytastöðin er nú.
»Noregur* var lengst suður í Skildinganesklöppum
og »Svíþjóð« nokkuð vestur af Danmörku. Ekki var
nú legan mjög náttúrleg landfræðislega sjeð. Hóllinn,
er hæst bar á rjett við Grímsstaðaholtið, hjet »Mont
Blankc, og þar stóð jeg vanalega og stjórnaði þaðan
leikjunum með litlum flöggum og ýmsum merkjum.
Hver af þessum þjóðum höfðu sín merki, sem hinir
skildu ekki. Hver flokkur hafði og sína foringja, og
svo hófst leikurinn með ófriði milli landanna. Gefið
var t. d. »Noregi« merki að herja á »Danmörku« og
lögðu Norðmenn svo upp, og áttu að fara að öllu
sem kænlegast, svo að þeir gætu komið »Danmörku«
á óvart, og er þeir væri komnir í færi, þá átiu þeir
að gera áhlaupið; var þá sókn og vörn undir snar-
ræði komin; sá var yfir unninn sem ekki hafði alt í
besta skipulagi, því ryskingar áttu sjer ekki stað. Var
að þessu bæði skemtun og góð æfing og drengirnir
lærðu, að alt væri undir því komið að hver einn
»hermaður« gerði skyldu sína og væri fljótur að
hlýða skipunum. Hópnum fjölgaði svo mjög, að oft
voru nær tveim hundruðum drengja í leiknum. Það
var fríður flokkur, er þeir gengu allir í fylkingu,
fjórir í röð og fjórar raðir í hverju fylki með her-
ópið >eitt fótatak*, niður í bæinn. Einu sinni, er vjer
komum í slíkri fylkingu niður Suðurgötu, sá jeg
Magnús Stephensen landshöfðingja koma upp götuna.
]eg gerði nú öllum aðvart, og þegar landshöfðinginn
kom að fremstu röðinni, var gefið merki; öll fylk-
ingin nam staðar og drengirnir sneru sjer til hægri eins
og einn maður og stóðu eins og veggur og heilsuðu
þannig í rjettstöðu meðan landshöfðingi fór fram hjá.
Hann tók ofan og kinkaði kolli brosandi alla leið
meðfram fylkingunni. ]eg var hreykinn af drengjun-
um, og þeir hreyknir af því að geta látið landshöfð-
ingjann sjálfan sjá, hve vel þeir gætu gert þetta.
Þegar októbermánuður kom, varð nóg að starfa.
Þá tók við fyrst og fremst prestaskólinn, og það var
síðasti veturinn; þar næst minn eiginn skóli. ]eg hafði
þá leigðar stofur allstórar í vesturendanum á Hótel
Reykjavík á Vesturgötu 17 og hafði þar mörg börn.
Kristín systir mín kendi með mjer eins og veturinn
áður. Svo var stofnaður kvöldskóli fyrir K. F. U. M.
en jeg kendi þar ekki sjálfur; þar voru kendar þessar
námsgreinir: enska, danska, íslenska og reikningur;
varaði kenslan U/2 tíma á kvöldi frá kl. 8V2 —10,
og var ætíð endað með biblíuorði og bæn. Hver
námsgrein var sjálfstæð fyrir sig og gátu unglingar
tekið þátt í þeim öllum eða einhverjum fytir sig.
Kennararnir kendu fyrir ekkert; tóku það sem sjálf-
boða menningarstarf. ]eg hafði ágæta kennara: fröken
Olafíu ]óhannsdóttur, Sigurð ]ónsson, siðar skóla-
stjóra, ]ón Ðrandsson stud. theol. og Guðmund Bergs-
son, síðar póstmeistara. í hverjum flokki voru 20
piltar, og áttu þeir að borga 10 aura um mánuðinn
fyrir hverja námsgrein, sem þeir tóku þátt í. Skólinn
var haldinn í norðurstofunum í nr. 6 á Suðurgötu,
og fjekk jeg stofurnar leigðar á kvöldin af Alþýðu-
skólanum, sem cand. phil. Einar Gunnarsson hafði
stofnað. í kvöldskólanum voru að eins fermdir drengir.
Heima hjá mjer kendi jeg líka; þar hafði jeg fjóra
pilta, sem voru að læra undir skóla. Það voru þeir
Árni Árnason, Guðm. Kr. Guðmundsson frá Vega-
mótum, Konráð R. Konráðsson og Páll Sigurðsson.
Þeir voru allir vel greindir og skemtilegir námspiltar.
Þeir voru mjer allir mjög samrýndir og þótti mjer
vænt um þá. Þetta varð mjer nú ærið starf og varð
jeg að nota næturnar til náms míns og skrifta.
í miðjum október flutti unglingafjelagið fundi sína
úr hegningarhúsinu niður í leikfimissal barnaskólans
nýja. Borgarasalurinn var orðinn alt of lítill, því svo
ört óx meðlimatalan. Lánaði bæjarstjórn mjer salinn
til fundarhalda á sunnudögum, mest fyrir milligöngu
lektors Þórhalls Bjarnarsonar. Það var stærðarsalur.
Ditlef Thomsen kaupmaður gaf mjer 20 krónur til
þess að kaupa bekki fyrir, og var það mikil hjálp;
jeg fjekk og nokkra bekki að láni, og það sem á
vantaði af bekkjum mátti jeg fá af gömlum aflóga
bekkjum, sem geymdir voru í kjallaranum undir leik-
fimissalnum. Það voru þungir og klunnalegir bak-
bekkir og var allmikið erfiði að tosa þeim upp og
ofan. En það varð að gerast fyrir og eftir hvern
fund. Sömuleiðis fjekk jeg dyravörð skólans til að sjá
um ræstingu fyrir mig á salnum; kostaði það að eins
krónu í hvert sinn. Engin ljóstæki voru í salnum og
rjeðist jeg í að kaupa tvo stóra olíulampa og fjekk
þá með afborgun. ]eg varð að geyma þá heima og
flytja þá í hvert sinn, er fundur var. Stúlknafjelagið
hjelt fundi sína áfram þann vetur í borgarasalnum.
Það voru því ekki svo litlir snúningar við funda-
höldin. Það var ágæt fundarsókn og margir eldri
piltar fóru að sækja um inngöngu í fjelagið. Starfið
óx og jeg fann að alt þetta ætlaði að verða mjer of-
viða og þurfti jeg því að beita allri orku og fá sem
mestan kraft frá Guði. Þegar því nýja kirkjuárið
rann upp, einsetti jeg mjer að helga árið með því
að hafa fyrstu viku þess sem stranga föstuviku. ]eg