Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 37

ÓÐIN N
37
Runólfur Þórðarson
frá Fiskilæk.
Hann er fæddur 25. marfs 1860 að Fiskilæk
í Borgaríirði. Foreldrar hans voru Fórður Sig-
urðsson hreppstjóri og Sigríður Runólfsdóttir
Ijósmóðir. Frá foreldrum sínum fór Runólfur
27 ára gamall og giftist þá Helgu Símonardóttur
og reistu þau bú að Síðumúla í Hvitársíðu og
bjuggu þar rausn-
arbúi í 13 ár.
Síðan bjó hann á
Slóra-Fjalli í Borg-
arhreppi í 3 ár,
liætti svo húskap
og fluttist suður
til Hafnarfjarðar
árið 1908 og gerð-
ist fiskverkunar-
stjóri hjá Ágúst
Fl)'gennng bróður
sínum og gegndi
hann þvi starfi í
18 ár.
Runólfur er
maður bráðskarp-
ur og hefur mikla
hæfileika til að bera, sem hann hefur aldrei
fengið að njóta til fulls, þar sem hann var elst-
ur af bræðrum sinum og vann þvi lengst af
þeim hjá foreldrum sínum. Hann lærði hljóð-
færaslátt hjá tónskáldinu Jónasi heitnum Helga-
syni og lauk hann prófi hjá honum með ágætis-
einkunn, er söngmaður góður og kendi söng
og Ijek á hljóðfæri í kirkjum í mörg ár. Run-
ólfur var framúrskarandi dugnaðarmaður, gleði-
maður mikill og í sinni sveit þótti hann hrókur
alls fagnaðar. Hann er maður framúrskarandi
skyldurækinn og má ekki vamm sitt vila.
Á yngri árum var Runólfur fádæma fimleika-
maður, skytta góð og ágætur fjallgöngumaður.
Ætla jeg að segja af því þrjár smásögur. Hann
hefur gengið beint upp kollfestuna á fjallinu
Ölver eitt sinn, er hann var að elta tófu. Var
hann fyr en hann varði kominn svo hátt upp,
að hann gat ekki snúið við aftur; varð því að
ganga beint upp kollfestuna, annars var dauðinn
vís. Ivomst hann upp á koll og niður fjallið
að norðaustanverðu með mestu erfiðismunum.
Bjóst hann ekki við að komast lifs af, þar sem
lausaskriða var langan veg niður eftir fjallinu.
Öðru sinni var það, að hann var á rjúpnaveið-
um og leitaði lengi að rjúpum, en fann ekki.
Var hann þá kominn 2—3 faðma upp kollfest-
una á Skarðsheiði, er liann sá, að ómögulegt
var að snúa aftur, því kollfestan var eitt hála
gler, og varð hann því að halda áfram og pjakka
með byssunni alla leið upp til þess að ná fót-
festu. Marga klukkutíma var hann að komast
upp, en hyldýpi fyrir neðan; komst þó um síðir
hinumegin niður fjallið. — Þriðja þrautin má
það heita, þegar hann fór niður i Hrafnagljúfrin
að ná hvönnum, en þær voru mestar þar sem
hæst var niður, en þar fór hann og var þá tví-
sýnt um lif hans. Munu fáir leika það eftir.
Runólfur er tvígiftur. Átti hann 3 börn með
fyrri konu sinni, er heita Salómon, Sigriður og
Helga, og hafa þau systkin tekið sjer ættarnafnið
Heiðar. Seinni kona Runólfs er Sigríður Jóns-
dóttir, sem var ekkja eftir Jón sál. Sigurðsson
hreppstjóra frá Syðstu-Mörk undir Eyjafjöllum.
Runólfur er enn við furðugóða heilsu. Hann
er tryggur vinur og skemtinn maður og glaður
í lund. óska jeg, að þeir æfidagar, sem hann á
eftir að lifa, verði bjartir og fagrir. Vinur.
IUmólfnr Póiöarson.
Haustið 1899 tók cand. theol. Magnús Þorsteins-
son að sjer prestsþjónustu á Spítalanum í Lauganesi,
því Fr. Hallgrímsson hafði verið settur prestur að
Utskálum. Fyrir jólin bað Magnús mig að koma á
aðfangadag jóla inn á spítalann og tala við jólatrje
þeirra. ]eg gerði það mjög hikandi, því jeg tók svo
nærri mjer að sjá fólk, sem þessi hryllilega veiki
hafði afmyndað svo mjög. Rann mjer ætið eins og
kalt milli rifja, ef jeg sá holdsveikan mann. ]eg lof-
aði þessu þó, og aðfangadaginn kl. 4 gekk jeg af
stað suður að Laufási, því að Þórhallur lektor ætlaði
að Iána okkur Magnúsi reiðskjóta inn eftir. Beljandi
stormur var og hörkufrost. A leiðinni suður eftir fór
jeg með annan fótinn niður í poll, sem illa var frosið
yfir, og rennblotnaði í hann. Jeg skeytti því samt
engu og reið með Magnúsi inn að Lauganesi. Var
jeg sveittur alla leiðina af kvíða fyrir að sjá þessa
aumingja. Ákaflega stórt og vel skreytt jólatrje stóð
í forsalnum; höfðu Oddfellovar gefið það og með
því jólagjafir. Þar sátu sjúklingarnir allir, sem ról-