Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 31

Ó » I N N
31
húsinu og Hallgr. biskup Sveinsson talar. Vmsir fleiri
hjálpa mjer og gleði og ánægjusemi hvílir yfir öllu.
Drengir ganga inn í fjelagið hópum saman, og ýmsir
þeirra verða seinna fjelagsstoðir, t. d. Bjarni Jónsson
núverandi dómkirkjuprestur. En sú minning, sem mjer
þykir mest til koma frá þessum vetri, er þó minn-
ingin um skírdag. Þá fór fram fyrsta altarisganga
innan fjelags. ]eg undirbjó hana eins vel og jeg gat
og talaði oft um hana á fundum á föstunni. Þeir,
sem vildu vera með, skrifuðu nöfn sín á lista. Sjera
Friðrik Hallgrímsson, sem þá um haustið hafði vígst
til prests að Lauganesi, átti að messa í dómkirkj-
unni á skírdag. Mig langaði til að hafa sjerstaka af-
lausn með handayfirleggingu, sem aldrei áður hafði
verið höfð við skriftir. Sjera Friðrik langaði líka til
þess, og talaði um það við föður sinn, biskupinn;
hann sagði, að hann skyldi ekki gera það nema jeg
heimtaði það. Nafni minn sagði mjer frá þessu, og
fór jeg þegar í stað til biskups og kvaðst mjög inni-
lega biðja um það. Biskupinn kvaðst þá leyfa það,
ef sjera Jóhann hefði ekki á móti því. Jeg fór til
sjera Jóhanns og gaf hann góðfúslega sitt leyfi til
þess. I páskavikunni sendi jeg drengjunum opið brjef
um altarisgönguna prentað á grænan pappír. Þrjátíu
drengir komu til altaris fyrir utan mig, fleira fólk var
ekki. Þetta var fyrsta sinn sem tekið var til altaris á
skírdag. Varð söfnuðurinn undrandi, er hann sá þessa
þrjátíu pilta ganga alvarlega og prúða upp að borði
Drottins. Margir urðu líka hrifnir af skriftaathöfninni,
höfðu aldrei sjeð slíkt áður. Fjöldi af fjelagsdrengj-
um, sem ekki voru með til altaris, voru í kirkju og
sátu á þverbekkjunum. Síðast var sungið versið: »Son
Guðs ertu með sanni*. Og er það byrjaði, risu allir
drengirnir upp eins og einn maður og sungu með
fullum rómi, eins og þeir voru vanir að gera þegar
við enduðum fundi. Söfnuðurinn horfði undrandi á,
og svo tóku menn smátt og smátt til að standa upp.
og hjer um bil í miðju versi voru allir staðnir upp.
011 guðsþjónustan fór mjög veglega fram og varð
hinum unga presti til sóma. Sumir sögðu við mig á
eftir, að þeir hefðu aldrei orðið hrifnari á æfi sinni
en þá, er þeir sáu drengina standa upp og hylla
drottinn. Þetta var upphaf altarisgöngunnar á Skírdag,
sem síðan hefur haldist við, og seinna meir varð það
líka siður, að enda skriftir með persónulegri aflausn,
og er hann orðinn svo rótgróinn, að mörgum finst
þeir ekki vilji án hans vera. —
Annar stór dagur fyrir mjer það vor var 14. maí.
Amtmaður Júlíus Havsteen, sem ávalt var mjer mjög
velviljaður, lánaði mjer með samþykki biskups kirkj-
una til þess að halda í henni foreldramót. Jeg þurfti
ekki að borga annað en ljósin. Hirkjan var full af
foreldrum drengjanna og öðrum, sem komu. Jeg steig
í stólinn og talaði út frá 110. sálmi Davíðs um æsku-
lýðinn, sem kemur sjálfboða fram fyrir Drottinn eins
og »döggin af móðurskauti morgunroðans*. Docent
Jón Helgason talaði á eftir meðmælaorð með fje-
laginu og um samúð milli fjelagsins og heimilanna.
Á annan í páskum fór fjelagið fyrstu skemtiför sína.
Vorum vjer 35 í förinni og var henni heitið til Hafn-
arfjarðar. Þrjátiu fóru gangandi og fimm ríðandi.
Landshöfðinginn, Magnús Stephensen, bauð mjer hest,
þess vegna var jeg ríðandi. Allir urðum vjer samt
samferða. Þegar vjer komum á hraunið, fylktum vjer
liði. Fyrst riðu fjórir riddarar, tveir og tveir, þar
næst reið jeg sem hershöfðingi og svo kom fótgöngu-
lið, tveir og tveir. Varð Hafnfirðingum starsýnt á oss
og var ekki laust við, að jeg fyndi til mín. Vjer skemt-
um okkur og heimsóttu menn kunningja sína og vini.
Líka fórum vjer í leiki á flesjunum upp með læknum.
Jeg heimsótti bakarameistara Proppé og bað frúin
mig að ná saman eins mörgum af drengjunum og
jeg gæti, að drekka kaffi þar heima. Var veitt af
mestu risnu eins og þeim ágætu hjónum var Iagið.
Síðan var haldið heim og náðum vjer í fundartíma,
og talaði jeg á fundinum um Davíð og Jónatan og
vináttu þeirra. —
Þegar fram á veturinn leið, fór að koma upp áhugi
hjá ungum stúlkum á fermingaraldri, að fá samskonar
fjelag fyrir stúlkur eins og það, er piltarnir höfðu.
Þegar þær töluðu um það við mig, færðisi jeg alt af
undan, og kvaðst ekkert vit hafa á að tala fyrir
stúlkum; en þær espuðust æ því meir, og ein ferm-
ingarstúlka spurði mig, hvort jeg hjeldi ekki að stúlkur
þyrftu eins á guðsorði að halda eins og drengir. Jeg
gat ekki neitað því, en sagði, að þær yrðu víst að
bíða þar til er Drottinn uppvekti einhverja konu til
þess að stofna kristilegan fjelagsskap fyrir þær. Þær
vildu ekki láta sjer segjast, og svo varð það úr, að
jeg stofnaði »Kristilegt stúlknafjelag* 29. apríl 1899.
Jeg fjekk í lið með mjer nokkrar konur að hjálpa
mjer með fundina og vera nokkurskonar heiðursnefnd.
I þeirri nefnd voru þær: Fröken Sólveig Thorgrím-
sen, fröken Ólafía Jóhannsdóttir og Þorbjörg Sveins-
dóttir, föðursystir Ólafíu. Voru fundir haldnir í Borg-
arasalnum og voru vel sóttir, og urðu meðlimir fleiri
og fleiri.
Á hverjum mánuði síðari hluta vetrar gaf jeg út
fundaskrá; ljet jeg prenta hana á renningana, sem
jeg hafði fengið í afgang af sálmakverinu, átti jeg