Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 42

42
ÓÐINN
Jeg sagði: »Jeg gæti haldið, að það yrði »Úttæming-
arkenningin* (Kenosis). — Vjer fengum svo »coiff-,
municatio idiomatum lútherskrar guðfræði*. — Það
var einmitt inn á hinu sama sviði. Þriðja daginn var
siðfræði skrifleg kl. 12. Um kvöldið fyrir fjekk jeg
ritningarorðið 1. Pjet. 2, 21: »Því að Kristur leið
einnig fyrir yður og eftirljet yður fyrirmynd til þess,
að þjer skylduð feta í hans fótspor*. Jeg leit yfir
kaflann um eftirdæmi Krists í siðfræðinni.
Um morguninn kl. hjer um bil níu gekk jeg niður
Grjótagötu og var á leið suður að Skildinganesi. —
Þar bjó Böðvar Bjarnason, skólabróðir minn, sem
var þá að taka guðfræðisprófið með mjer. Tengda-
móðir hans var dáin og átti að jarðsyngja hana þá
um morguninn. Jeg átti að halda húskveðju yfir henni.
Þegar jeg gekk niður Grjótagötuna, lá Sigurbj. Á.
Gíslason, sem þá var líka að taka prófið, úti í vest-
urglugganum í húsinu nr. 5 og kallaði til mín:
»Hvað fáum við í dag?« Jeg svaraði án þess að
nema staðar: »Eftirfylgd Krists*, og hjelt áfram.
Eftir jarðarförina fórum við Böðvar niður á skóla
og verkefnið var: »Eftirdæmi og fyrirmynd Krists*.
Jeg var sjálfur svo undrandi yfir þessu, að jeg varð
hálf-hræddur um, að þeir mættu halda, að jeg hefði
á ólöglegan hátt komist yfir verkefnin.
Fyrir kirkjusöguna fjekk jeg enga slíka bendingu.
Verkefnið var: »Pietisminn og dómur um kosti hans*.
Jeg hafði lesið talsvert af bókum Pietismans, og kynt
mjer nokkuð stefnu hans og sálmakveðskap. En ann-
ars var jeg mjög ófróður um ártöl og mannanöfn.
Jeg tók þann kost að sleppa öllum ártölum og manna-
nöfnum, og láta mjer nægja að lýsa straumum hans
og áhrifum, og mismuninum á honum og nýrri trú-
vakningarstefnum. Jeg skrifaði afarlanga ritgerð í tíu
þáttum. Eina ártalið, sem jeg setti, var vitlaust. Ei-
ríkur Briem sagði við mig seinna, að ritgerðin hefði
að þessu leyti verið alveg einstæð. Ágætur skilningur
á innihaldi og áhrifum hans, en alger fáfræði í hin-
um sögulega ramma. Jeg fjekk frekar gott fyrir hana.
Svo kom munnlega prófið, þar stóð jeg mig öllu
lakara, en komst þó klaklaust í gegn með 74 stig-
um, minnir mig. Mest var það samt að þakka því,
að kennararnir voru mjer velviljaðir og fóru ákaf-
lega vel með mig. Seinasta greinin voru barnaspurn-
ingar. Það próf fór fram í einum bekk barnaskólans.
Það var 18. júní. Meðan jeg var »uppi*, beið söðl-
aður hestur við dyrnar, og er jeg var laus, settist
jeg á bak, og reið í loftinu fram að Ráðagerði á
Seltjarnarnesi, til þess að halda þar húskveðju yfir
konu Þórðar bónda í Ráðagerði, mestu merkiskonu.
Er jeg kom heim frá jarðarförinni og opnaði stofu
mína, blasti við mjer skrifborð, fallegt, sem gjöf frá
fjelagsmönnum. Það skrifborð hafði Haraldur Nielsson
átt og selt piltunum það. Það er eina skrifborðið,
sem jeg hef eignast á æfinni. Það var mikill fögn-
uður í herbúðum mínum yfir því, að jeg hafði ekki
orðið mjer til skammar.
í júnílok tóku lærisveinar mínir inntökupróf í lat-
ínuskólann. Þeir stóðust prófið, og hef jeg síðan
kallað þá aldamótadrengina mína. Nú er einn þeirra
dáinn, er jeg skrifa þetta, Konráð R. Konráðsson
Iæknir. — Jeg hef hjer á undan nefnt nöfn þeirra,
og síðar koma þeir allir meira eða minna við sögu
mína.
Um það sama leyti og öll þessi gleði var á ferð-
um, skygði yfir sú sorg, að Markús Bjarnason, skóla-
stjóri, andaðist, eftir þunga legu. Hann dó 28. júní,
og var jarðaður 6. júlí, að viðstöddu miklu fjölmenni.
Jeg hjelt húskveðjuna, og var það erfitt verk, því að
hann hafði ávalt verið mjer ágætur vinur og vel-
unnari.
©
Úlfhildur Guömundsdóttir
frá Flekkudal.
Hún var fædd 14. april 1841 að Þúfu í Kjós.
Hún var af góðu bergi brotin sem á sá. Föður-
móðir bennar var Aldís dóttir Guðmundar Þórð-
arsonar bónda á Neðra-Hálsi í Kjós, sem mikill
og kunnur ættbálkur er kominn frá. Sex ára
gömul misti hún föður sinn, og dvaldist ettir
það um hríð með móður sinni. Hún giftist 4.
okt. 18(>3 Einari Jónssyni (f. 28. júlí 1829).
Hann var dugnaðarmaður mikill, gætinn og fast-
lyndur. Eignuðust þau hjón 7 börn og eru þau
þessi: Kristín, nú í Reykjavik, ólafur (eldri)
bóndi í Flekkudal, Ólafur (yngri), bóndi á Yind-
ási i Kjós, Jón, dó 1901, Guðmundur, nú prestur
að Mosfelli í Grímsnesi, Einar, skipstjóri í Rvík,
og Sólmundur, bóndi á Arnarhóli í Flóa. Mest
af búskap sínum voru þau hjón í Flekkudal í
Kjós. Efnahagur þeirra hjóna var fremur þröng-
ur, en með dugnaði sínum og sparsemi tókst
þeim að afstýra skorti og skuldum. Úlfhildur
sál. varð ekkja 1894 og dvaldist eftir það með
börnum sínum til skiftis.
Úlfhildur var framúrskarandi vel gefin kona.
/