Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 33

ÓÐINN
33
þolandi. Svo tók jeg stökk undir mig og þaut eins
og elding upp til hjeraðslæknisins, Davíðs Scheving.
]eg barði að dyrum og upp lauk hurðinni sami mað-
urinn sem jeg hafði haft fyrir framan mig í kirkjunni.
»Nú«, hugsaði jeg, »þarna hefurðu búið illa í garð-
inn fyrir þig, því nú er hann náttúrlega fjúkandi
reiður*. ]eg sagði samt, hvað að mjer væri og kom
inn. Hann var hinn ljúfasti og dró tönnina út, og
bauð mjer svo inn upp á kaffi, og sat jeg þar lengi
í skemtilegu samtali við lækninn og fólk hans, sem
alt var mjer afarvingiarnlegt. Fanst mjer læknirinn
nú ekkert ægilegur, og viðkynningin við hann þá og
síðar hefur gefið mjer ljúfar minningar, eins og von
er að um slíkan sæmdarmann. ]eg hef aldrei getað
annað en brosað, er mjer hefur dottið í hug þessi
tannpínuprjedikun mín í Stykkishólmi. Eftir þetta leið
mjer mæta vel alla dagana.
Á mánudaginn árdegis var jeg einn á gangi upp
á hæðastöllunum þar og kom fram á lítinn kletta-
rinda, og settist þar niður. Þar fyrir neðan var sljeft
flöt og voru börn þar að leikjum. ]eg tók eptir
dreng, sem vakti athygli mína. Allar hreyfingar hans
voru svo fjörmiklar, og limaburðurinn svo snarlegur
og einhver ólgandi ókyrð yfir honum. Hann hafði
svarta húfu aftur í hnakka og borða tvo aftan í
sem hjengu niður á bakið. ]eg sá ekki andlit hans,
því jeg var of langt burtu. ]eg fjekk strax hugboð
um að þetta væri drengurinn sem Sigbjörn, vinur
minn, hafði skrifað mjer um. Eftir að hafa horft um
stund, lagði jeg af stað niður til krakkanna. Er jeg
var rjett að þeim kominn, bljes eimskip fram á höfn-
inni og um leið þutu öll börnin af stað niður í bæ.
]eg hraðaði mjer á eftir og fór niður á bryggju.
Þar var lítill bátur við bryggjuna. í honum sat dreng-
ur og sneri að mjer bakinu. ]eg sá að það var sami
drengurinn og jeg hafði sjeð uppfrá. ]eg kallaði:
»]óhann!« Það var nafnið á drengnum, sem Sigbjörn
hafði skrifað um. — Drengurinn spratt þegar upp og
stökk upp á brygguna til mín. ]eg heilsaði honum
með nafni og leit inn í augu hans. Þau voru snör
og falleg. Hann varð ekkert sjerlega undrandi á þessu.
]eg bað hann að koma með mjer og sýna mjer
kirkjugarðinn. Hann var fús til þess. Við gengum út
úr bænum og töluðum um daginn og veginn. Hann
var greindarlegur í svörum. Svo urðum við miklir
mátar, og við gengum út í kirkjugarð og þagan “PP
á rindana og sátum þar nokkra stund sem fagurt
var útsýni, og sagði hann mjer alt um sig, erfiðleika
sína bæði heima og í skólanum og alt hvað að sjer
væri. — Upp frá þessu hjelt hann sjer mjög að mjer
Helgi. P. Briem bankastjóri.
Stjórn Útvegsbankans var þannig skipuð, að hver stjórn-
málaflokkanna priggja, sem nú eru uppi í landinu, fengi
þar sinn fulltrúa,
og er H. P. Briem
fulltrúi Framsókn-
arfl, i bankastjórn-
inni. Hann er ung-
ur maður og tók
ekki alls lyrir
löngu hagfiæðis-
próf við háskól-
ann í Kaupmanna-
höfn, en varð sið-
an skattsljóri, eflir
Einar prófessor
Arnórsson, og
hafði gegnt þvi
starti eitt ár, eða
vel það, er liann
var skipaður
bankastjóri. Er
það óvenjulegt,
að menn hefji sig
svo tljótlega til
vegs og frama og
sjaldgæft, að svo
ungir menn verði bankastjórar, en hann er ötull
maður og efnilegur. Hann er sonur Páls heitins Briem
amlmanns og frú Álfheiðar Helgadóttur lektors Hálf-
dánarsonar.
og við urðum miklir vinir. ]eg fann að í h.onum var
besta mannsefni. ]eg fjekk síðan mörg brjef frá hon-
um. Hann var seinna ein tvö ár eða svo hjá sjera
Eiríki Gíslasyni á Staðastað og kom svo affur til
Stykkishólms, og gatst þá, að því er jeg frjetti, hverj-
um manni vel. Hann druknaði kornungur og þótti
mjer sárt, er jeg heyrði það. Ári eftir að hann drukn-
aði fjekk jeg brjef frá honum, skrifað tveim eða þrem
dögum á undan slysinu, en hafði ekki fundist fyr en
þetta. Það kemur ætíð upp hjá mjer hlýja og fögn-
uður, er jeg minnist hans.
]eg hjelt æðimargar samkomur fyrir drengi og
líka fyrir fullorðið fólk þessa dagana. Hef jeg ætíð
minst þessara daga í Stykkishólmi sem sjerstakra
sólskinsdaga vegna allrar þeirrar vinsemdar sem jeg
naut þar bæði hjá hjónunum, sem jeg bjó hjá, og
börnum þeirra. ]eg komst þar í kynni við hinn á-
gæta mann Ármann Bjarnason, bróður vinar míns
og skólabróður Björns frá Viðfirði. Sömuleiðis kynt-
ist jeg einum mætasta manni í prestastjeft Islands,
prófastinum, og frú hans, systur minnar ógleyman-
Helgi P. Briem líankasiióri.