Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 26

Ó Ð I N N
r
26
mjer vísi, að dást og hlýðal —
hver minning kær er sem kvika ber
og kvalahrollur um hugann fer
sem þensla um strengi stríða.
II.
Æ, hví er varnað máli mjer,
sem minning tungu skorði?
Mig langar þó að leggja þjer
einn lítinn sveig í orði. —
Jeg byggi upp löngu liðna tíð,
er litir skreyttu grund og hlíð,
Það er minn æfi-forði.
Hve sæl og heit er æsku-ást,
með ilm og bros á vörum.
Sem aldrei dvín, sem aldrei brást,
og aldrei hreytti svörum. —
Jeg krýp 1 lotning lifsins sál.
Það logar ennþá þetta bál! —
En skift er Skuldar-kjörum!
Að koma heim! Að koma heim!
er kærleik mesti gróði.
Þín áhrif djúp, með yndis-hreim,
eru’ ofraun hverju ljóði.
Og blíða, hreina brosið þitt,
sem birti og vermdi hugskot mitt,
jeg man að hinsta hljóði.
Þitt líf var stutt. Og lokið er
þeim Ijósa æfi-þætti.
Sú endurminning ávöxt ber
með undur sterkum mælti. —
Því dýpsta eðli dáins manns
er dýrust gjöf til vina hans. —
Hún aðeins angur bætti.
III.
Vort stundaglas er steypivalt,
og stutt er kvölds að bíða.
í augun bítur andkul svalt:
þau ár, sem framhjá líða.
Og dags að lokum dómsins svar:
er dauðans hlið, við ysta mar,
sem anddyr allra tíða.
En hvar er vörn í harðri raun?
Er hvergi líkn að finna?
Ef dauðinn einn er lífsins laun,
er lítils til að vinna.
Það vefst svo mörgum tunga' um tönn,
með tyllivon. Og þessa önn
jeg hlýt því einn að inna.
Jeg leita þvi. Og leita skal
eins lengi’ og hugur bærist.
Og þreytast ekki’ um vona val,
þó vísir áfram færist.
Eitt sannleikskorn í sandinn stráð,
ef sjeð jeg fæ, er heilög náð,
og á því andinn nærist.
Ásgeir Óla/sson.
*
Sjera Friðrik Friðriksson:
Starfsárin.
Frh.
Veturinn 1898—9 gekk nú í garð, og með hon-
um annað námsár mitt á prestaskólanum. Sú breyt-
ing var orðin ein á lærisveinahópnum að Halldór
Jónsson var farinn, en í stað hans kom einn í yngslu
deild, Þorsteinn Björnsson frá Bæ; voru enn margar
stundir góðar og samlyndi gott. Tók dócent Jón
Helgason góðan þátt í fjelagslífi voru og var með á
laugardagsfundum vorum, hjelt þar stundum erindi
og tók þátt í umræðum. Gátum vjer látið þar mis-
munandi skoðanir vorar í ljós og talað rólega um
þær. Allir slíkir fundir enduðu með uppbyggingu;
játuðu þá allir hátt trúarjátninguna postullegu og var
svo bæn og söngur á eptir. Oss var ant um sóma
skólans og allir vorum vjer reglumenn um vín, flestir
starfandi meðlimir í Goodtemplarareglunni og elsta
deildin og flestir í miðdeildinni tóku þátt í barna-
guðsþjónustunum. Sá eini, sem ekki samþýddist oss
sem best, var Þorsteinn; hann var dálítið sjer og
vildi fara sína vegi. Ef til vill höfum vjer ekki haft
lag á að umgangast hann eins og skyldi.
Jeg tók til að kenna. Jeg hafði nú Framfarafje-
lagshúsið leigt fyrri part dagsins og fram til kl. 6.
Vitanlega gat jeg ekki notað það fyr en kl. 12. Þann
vetur hafði jeg lausan tímann frá kl. 12—1 og
suma daga alveg til kl. 2.
Jeg hafði nálægt 80 krakka, og skifti þeim niður
í 4 deildir. Voru þrjár í Framfarafjelagshúsinu, en