Óðinn - 01.01.1930, Blaðsíða 43

ÓÐINN
43
Námfús var hún með afbrigðum og var alla
aefina að auka þekkingu sína með lestri og námi.
í*ó hún gengi aldrei í skóla, tókst henni að afla
sjer mikiliar þekkingar í sögu íslands og ættvísi.
Það, sem sjerstaklega einkendi Ulfhildi, var
hið frábæra þrek hennar og kjarkur. Það kom
fram í öllu, sem hún hafðist að, og þurfti ekki
annað en að tala við hana til þess að verða
þess var. Til marks um dugnad hennar og áræði
má nefna það, að hún brautst i að koma hinum
yngri börnum
sínum í skóla,
sem í þá daga
þótti allmikið
stórræði af fólki,
sem ekki áleitst
fjárhagslega af-
lögufært. Og þeg-
ar hún var hálf-
sextug og orðin
ekkja, tók hún
sig upp úr sveit
sinni, þar sem
hún hafði eylt
besta hluta æf-
innar, til þess að
hjálpa sonum
sinum, sem þá voru að brjótast til menta efna-
lausir suður í Reykjavik. Fje hafði hún ekki og
lagði því fram sína eigin krafta til þess að hjálpa
þeim. Þannig rækti hún móðurköllun sina með
fádæma prýði frá byrjun til þess síðasta. Hún
lagði hart á sig fyrir börn sin og gerði líka
kröfu til þeirra, því að meðalmenskan var henni
fjarri skapi. Og það vita þeir, sem börn hennar
þekkja, að þau eru enginn kögurlýður.
Aldrei gaf hann sig að opinberum málum,
enda var það ekki títt um konur á þeim árum,
er hún var á ljettasta skeiði, og síst þær, er
ólu aldur sinn sem fátækar sveitakonur. En
hvar sem hún kom við sögu, munaði mikið um
hana. t*ó hún yrði ekki meðal hinna þjóðkunnu,
er hún meðal þeirra, er síst munu gleymast
þeim, er þektu hana. Ekki er það þó einungis
vegna yfirburða þeirra, er hún hafði yfir fjöld-
ann, heldur engu síður vegna þess, hve fús og
lagin hún var á það að ljá lið sitt, hvar sem á
þurfti að halda. Hennar göfuga hjarta og frá-
bæru gáfur samverkuðu að því, að gera hana
að trúnaðarvini og ráðunaut flestra, sem kynt-
Úllliildur Guðmuudsdóltir.
ust henni nokkuð að ráði. Gott var fyrir þá að
leita hennar, sem deigir voru eða ráðþrota; get
jeg naumast hugsað mjer nokkurn henni mark-
vissari í því að vekja hugrekki þeim, er þess
þurftu og finna ráð í erfiðleikum. Fað var eins
og hennar mikla móðurhjarta hefði ótakmarkað
rúm fyrir alla, sem gerðu henni kunn vanda-
mál sín. Og ekki kunni hún síður þá list, sem
þó mun fágætari, að gleðjast af hjarta með
þeim, sem vel gekk.
Úlfhildur var kona mikil vexti og tiguleg.
Yfir henni hvíldi sá virðuleiki, sem aðeins verður
til fyrir þróttmikla mannkosti og hreint hugar-
far. í dagfari sinu sameinaði hún á fagran hátt
glaðværð og alvörugefni, var ræðin og fræðandi,
enda þótti öllum mikill fengur að hafa hana
nálægt sjer. Hún var mjög trúrækin kona og
lýsti það sjer engu síður í verkum hennar en
orðum. Trú hennar mun hafa átt allmikinn
þátt í að efla þrek hennar og fullkomna þá
mannkosti, sem prýddu hana.
Elli hennar var lík fögru kvöldi eftir við-
burðarikan og erfiðan dag. Hún hafði fremur
góða heilsu og hjelt sjer vel; sjón hafði hún
óvenju góða og sívakandi áhuga til starfa eftir
því sem kraftarnir leyfðu. Hún naut þeirrar
hamingju, að börn hennar ræktu skyldur sinar
við hana eins vel og hún hafði rækt sínar við
þau, og var síðustu árin elskuð og dáð af meira
en 40 afkomendum, sem allir keptust um að
gera henni lifið ljúft. Hún andaðist í Reykja-
vik 9. april 1929. Ulfhildur sál. var ein af hin-
um »kyrlátu í landinua, sem vinna verk sitt
i kyrþei, án þess að hyggja á laun, og bregðast
aldrei köllun sinni. Auðug má sú þjóð vera að
mannvali, sem hefur ráð á að láta svona fólk
lifa alla sína æfi svo að segja i afkimum.
Jeg vil enda þessi minningarorð með tveimur
erindum eftir Matthias, sem mjer þykir senni-
legt að hvergi hafi átt betur við en um þessa
konu:
Sje jeg samhljóðan
i sögu þinni
skörunnsskapar
og skyldurækni,
skaps og stillingar,
styrks og blíðu,
vilja, varúðar,
vits og daöar.
Pinn var háskóli
pað helgast vissir,
hlýðni við guð
og gott að stunda.
Komast konur,
komast drotningar
hærra en húti
í hennar kjörum ?
S. P.