Óðinn - 01.07.1934, Qupperneq 27

ÓÐINN
75
Næsta dag átti jeg að borða miðdegisverð hjá Pastor
Hoffmayer og sagði jeg honum þá alla söguna og
spurði, hvort enginn staður væri til, er hægt væri að
vísa ungum mönnum á af þessari tegund. Þá sagði
hann mjer að til væri nefnd manna, sem langaði til
að hafin væri starfsemi meðal ungra manna, sem væru
að komast á glapstigu; fjeð væri til, en manninn vant-
aði og hefði verið talað um, hvort jeg mundi ekki vera
fáanlegur til þess að koma til Hafnar og starfa meðal
ungra manna í verstu hlutum borgarinnar, niður við
höfnina og á knæpunum o. s. frv. Hann sagði mjer
að hann hefði orðað þetta við vin sinn, dócent ]ón
Helgason, er hann var á ferð árið áður, en hann
hefði tekið því illa og sagt að jeg mætti ekki miss-
ast að heiman fyrir nokkurn mun. Mjer þótti vænt
um þetta og sagði að jeg mundi ekki yfirgefa starf
mitt heima, nema með því einu móti að Guð breytti
því sjálfur, svo að jeg sæji glögt að það væri vilji
hans, en jeg get ekki neitað, að mig hálflangaði til
að taka þessu, og það gaf mjer oft umhugsunarefni
þá um veturinn.
í Kaupmannahöfn kyntist jeg ýmsum góðum mönn-
um, sem jeg hafði ekki þekt áður. Þar á meðal
manni, sem hjet Jóhannes Rasmussen. Hann var
formaður Vngstu deildarinnar í K. F. U. M. Hann
var cand. theol. og var mjög kær vinur Olferts
Ricards. Hann varð seinna heiðingjatrúboði í Kína
og er mjög mikils metinn maður. Það er rjett að
minnast á Vngstu deildina, sem jeg stofnaði í Kaup-
mannahöfn árið 1901. Hún hatði á þessum árum
blómgast mjög og var orðin ein af uppáhaldsdeildum
í K. F. U. M. Á fyrsta fundi, er jeg þetta haust var
á í Vngstu deildinni, sá jeg meðal foringjanna ungan
mann, sem mjer leist framúrskarandi vel á. Jeg var
kyntur honum; hann brosti og sagði: Jeg kom sem
10 ára drengur stundum heim til yðar í Hallingsgötu,
vorið sem þjer siglduð heim*. Jeg kannaðist ekkert
við hann, það komu svo margir smádrengir til mín
þar. Svo var farið að syngja. Jeg virti piltinn vel
fyrir mjer, og alt í einu ryfjaðist upp fyrir mjer at-
vik. Jeg sá í huganum stofuna mína í Hallingsgötu
á afmælisdaginn minn 1897; þá kom upp til mín
einn af litlu drengjunum þar í götunni og færði mjer
stóran havanavindil í glerhylki að gjöf. Jeg reykti
vindilinn daginn eftir og hafði aldrei reykt svo góð-
an vindil. Jeg átti hylkið lengi, en gleymdi nafninu á
drengnum. En oft, er mjer varð litið á hylkið, bað
jeg Guð að blessa »drenginn með havanavindilinnt.
Hann lifði þannig í minningu minni. Þegar jeg nú
sat þarna undir söngnum, stóð jeg upp og hvíslaði að
piltinum: »Ertu sá, sem gafst mjer havanavindilinn
forðum?* Hann svaraði: »Já« og roðnaði við af
gleði yfir því að jeg mundi þetta. Við urðum svo
undur góðir vinir; hann var trúaður og hjartahreinn, og
mikill íþróttamaður í hlaupi. Mjer datt oft Natanel í
hug, er jeg var með honum. Eitthvað 2 árum seinna
dó hann alment harmaður af vinum sínum í K. F.
U. M. og íþróttamönnum.
Jeg fór alt af við og við út á land, og hjelt sam-
komur hingað og þangað. Kemur mjer í hug í þessu
sambandi ferð til Varde 1902, og með því að jeg
gleymdi henni á sínum stað, set jeg þá sögu hjer. Á
leiðinni til Varde gerði jeg hlje á ferðinni í Óðense og
gat verið 2 tíma hjá Pastor Busch. Þegar jeg fór að
kveðja, tók presturinn vindlakassa og sagði að jeg
yrði að hafa í nestið og »svo skulum við skifta
bróðurlega*, sagði hann og tók nærri því alt, sem
var í kassanum handa mjer og hjelt sjálfur eftir ör-
fáum vindlum. »Kallið þjer þetta að skifta bróður-
lega?« sagði jeg. »Já«, sagði hann; og svo kom
hann með tilvitnun frá Páli postula: »Það er svo
inndælt að mega taka þátt í þörfum heilagra*, eins
og postulinn segir*. Mjer hnykti fyrst dálítið við, og
sagði svo brosandi: »Er nú eiginlega hægt að segja
að það sje ein af þörfum heilagra að reykja*. —
Hann svaraði brosandi: »Því ekki það; jeg held Guð
unni börnum sínum þessarar gleði, að minsta kosti
er gaman að geta glalt bróður einnig í smámunum*.
— Pastor Búsch er einhver mælskasti maður, sem
jeg hef hlustað á. Hann er eldheitur trúmaður, en
barnslega mildur og elskulegur í allri umgengni,
gamansamur og glaðvær, og hefur haft mikil áhrif á
kirkjumál Dana. Mjer fanst altaf að jeg ætti þar
heima, er jeg var gestur hans. Jeg var einu sinni í
boði heima hjá honum, ásamt ýmsum prestum. Við
borðið sat á hægri hönd honum öldruð stúlka; henni
var altaf boðið fyrst og hann kynti hana gestunum
með því að segja: »Hún er hinn eiginlegi heiðurs-
gestur í kvöld, því að hún var vinnukona hjá okkur
hjónunum í nokkur ár og þjónaði okkur með trú og
dygð«. — Hann gat ekki verið kurteisari og varla
eins innilegur, þótt hún hefði verið einhver hefðarmey.
Jeg vík nú aftur að ferðinni til Varde. Þegar jeg
kom þangað. tók sóknarpresturinn, P. Oldenburg (nú-
verandi biskup í Álaborg) á móti mjer. Jeg spurði hann,
hvað jeg ætti að gera á morgun; þetta var laugardags-
kvöld. Hann svaraði: »0, lítilræði, prjedika í kirkjunni
kl. 10 í hámessu, tala í sunnudagaskólanum kl. 2, halda
almenna samkomu kl. 4, tala í Unglingadeildinni kl.
6, og tala svo við >æskulýðsmót« kl. 8 og þar á