Óðinn - 01.07.1935, Síða 3

Ó Ð I N N
51
Gæfur — að eins góðu vanur, —
gleði minnar hvíti svanur
svam á mínum sálarlindum,
sveigði háls að spegilmyndum.
Eigið líkan undir þiljum
Ameþýsts, í safírs-hyljum
meðal stjarna’ og sólna, sá hann
sokkið djúpt í himinn bláan.
Þar var ýmsum efnisgæðum
úr að velja, nýjum kvæðum.
Þá var í hans þýða kvaki
þytur af engil-vængjataki.
Svanurinn.
Fram á haust var sumar sungið
— svo var ljóð hans magni slungið.—
Var sem stöðugt, staðfast yndi
stæði á hæsta sigurtindi.
Sýnið upp að sálar bakka
síðan tók að skifta’ um stakka,
degi, sól og sumri’ að halla,
sefgræn stör að blikna’ og falla.
Gusfur þaut í gisnum jöðrum,
gnúði hljóð úr visnum fjöðrum.
Umdi spilið ömurlega
eins og veður hefði’ af trega.
Sjálfsagt hefur suð í eyra
svani varnað þess, að heyra
skóhljóð manns, er lotinn læddist,
líkt sem út af skugga fæddist.
Elding braust úr úfnum mökkva,
upp við sálarbakkann dökkva.
Brast á grimd, er gnast og hegldi,
gegn um merg og taugar negldi.
— — Gleði-svanur svikinn, skotinn,
sönglaus nú, með vænginn brotinn
blandar, um leið og burt hann syndir,
blóði mínar sálar-lindir.
Guttormur J. Guttormsson.
Hjer voru menn af flestum flokkum og andstæðir
í stjórnmálum, og þótti því ekki ólíklegt að eitthvað
myndi bóla á því svona rjett fyrir kosningarnar. En
alt slíkt hafði verið lagt til hliðar heima fyrir með
hversdagsfötunum. Allir báru með sjer gleði og
ánægju; samhug, einingu og kærleiksyl stafaði á milli
gestanna. — Nú byrjar messa. Fólkið alt komið í
kirkjuna. Heiðursgesturinn stígur í stólinn og minnist
í sinni góðu ræðu á sína ánægjulegu sambúð við
söfnuðinn, og þakkaði það traust og þá virðingu og
vináttu, sem allir hefðu sýnt sjer hinn langa sam-
vistartíma. Að aflokinni messugerð varð nokkurt hlje,
þangað til Haraldur jónasson, óðalsbóndi á Völlum,
ávarpaði gestina og bauð þá velkomna, og skýrði frá
tilefni samsætisins. Eftir það var gengið í tjald-höllina
og sest að hinu ágætasta borðhaldi. Er þá óðalsbóndi
Valdimar Guðmundsson í Vallanesi kvaddur til að
halda ræðu fyrir heiðursgestinum. Leyfi jeg mjer, með
samþykki hans, að setja hjer nokkrar setningar og
aðal-útdrátt úr ræðunni, sem þótti mjög töluð frá hjarta
gestanna í heild. Ræðuna byrjaði hann á þessa leið:
»Við erum komnir hingað með vinarhug, til þess að
gleðjast stutta stund með sóknarprestinum okkar sjera
Hallgrími, til að minnast þess, að þessi merkilegi
samferðamaður á lífsins degi er nú búinn að þjóna
prestakallinu okkar samsætisgestanna í rjett 40 ár.
Lýsti hann því síðan, að við værum í óbættri þakkar-
skuld við hann fyrir ágætt æfistarf. Samsætið yrði að
skoðast sem einskonar þakkarfórn á altari 40 ára
virðingarverðrar og merkilegrar prestþjónustu. Sagði
síðan frá ætt og uppruna heiðursgestsins, skólagöngu
og því, að hann hefði vígst að Ríp í Hegranesi sam-
sumars og hann hefði útskrifast af prestaskólanum,
1888, og þjónað því prestakalli í 6 ár eða til vorsins
1894, er hann fjekk Glaumbæjarprestakall. Sagði frá
konu heiðursgestsins, frú Sigríði sál. Þorsteinsdóttur,
er hann hefði að eins notið skamma stund fyrir heilsu-
bilun. Lýsti Sigríði sál. sem fluggáfaðri atgerviskonu.
Sagði frá einni heimsókn sinni að Glaumbæ við
fermingarathöfn, skömmu eftir aldamótin. Sagði að
hún hefði vakið þá eftirtekt og endurminningu, sem
aldrei gleymdist. Hún bar með sjer tíguleik menn-
ingarinnar. Það var eins og hún hjeldi, við þetta
tækifæri, á blómvendi í annari hendi, en »gestrisninni
á guðaslóli* í hinni. Lýsti þá börnum þeirra, tveim
stúlkubörnum — Hrefnu og Gunnlaugu — hinum
prýðilegustu. — Skýrði frá því, að dauðinn hefði
komið, kaldur og miskunnarlaus, og hrifið frá þeim
Hrefnu 9 ára um vorið 1906, sagði að rifjaðist þá
upp fyrir sjer eitt vísuorð úr eftirmælum þessarar
göfugu barnssálar, sem hann hefði lesið fyrir 28 árum:
„En finnur nokkur fegri sál
og fremri Hrefnu, í ríki Snæs.
Á fimta vetri orti’ hún óð,
og á þeim dögum var hún læs“.
(Guðm. Friðjónsson).
Hann lýsti því síðan, að sjera Hallgrímur hefði heim-
sótt heimilin okkar ótal sinnum, í sorg og gleði, og
hvað hann hefði oft haldið ógleymanlegar skilnaðar-
ræður við banabeð vina sinna, — en svo eru sóknar-
menn hans allir.
Um hversdags-framkomu sjera Hallgríms sagði