Óðinn - 01.07.1935, Síða 31

Ó Ð I N N
79
væri ekki heima, því hann messaði úti á Bessastöð-
um. Það þótti mjer á vanta hátíðina að hann var ekki
heima.
Sjera ]ens prófastur var þar staddur; hann var á
Alþingi um þær mundir. Hann sagði við mig: »Þú
kemur all-liðmargur í dag«. »Já«, sagðijeg, »vjer erum
komnirtil þess að herja á sol)inn«. »Á tollinn ?« sagði
hann undrandi. Jeg hló og leiðrjetti misheyrnina, svo
hlógum við báðir að þeirri hugmynd, að 200 strákar
úr Reyjavík færu suður í Hafnarfjörð að herja á
»tolllögin«, sem þá voru til umræðu í þinginu.
Sjera Þorsteinn kom, er verið var að drekka í
seinni flokknum, 03 sagði nokkur orð til fylkingar-
innar áður en hún lagði áf stað. Það var orðið gríð-
arhvast á norðan, beint í fangið og leitst mjer ekki
vel á blikuna, er komið var upp úr Hafnarfirði; Esj-
an haíröm á svipinn og talsvert jel með miklu hvass-
viðri, var auðsýnilegt að veðrið fór versnandi. Jegsetti
þá eldri á undan, og svo var fylkingin skrúfuð áfram
á hraðgöngu. Þegar einhverjir af þeim minstu urðu
þreyttir, komu píltar úr eldri deildunum og báru þá
á bakinu spölkoru til hvíldar, en ekki mátti bera þá
oflengi vegna kuldans. Þegar komið var að Kópa-
vogshálsi var nær því komin stórhríð og ekkert sást
í dimmviðrinu. Jeg var alt af á hlaupum fram og
aftur með fylkingunni, að sjá að alt væri í lagi. Þeg-
ar komið var að Skólavörðunni, var fylkingin stöðv-
uð; höfðum vjer þá aðeins verið sjö stundarfjórðunga
á leiðinni. Nú var fylkingin leyst upp og hver sveit
fór með sínum sveitarstjóra í sinn bæjarhluta. Meðan
vjer stóðum við Skólavörðuna, kom faðir eins af
drengjunum; hann átti lítinn dreng, einn af þeim
minstu, og hafði drengurinn stolist og komist inn í
fylkinguna án þess að jeg yrði þess var fyr en til
Hafnarfjarðar var komið, og lofaði pabbi hans hon-
um flengingu, er heim væri komið, en hvort hann
hefur ent það veit jeg ekki
Jeg var orðinn dauðþreyttur, er heim kom, og sat
einn í stofu minni; það var ekkert um að vera í fje-
laginu það kvöld. Kl. 8 kom einn af sveitastjórunum
og varð jeg honum feginn, því að allmiklar áhyggjur
sóttu á mig, hvort drengirnir mundu nú veikjast, eða
hafa tjón af förinni. Sveitarstjórinn sagðist hafa komið
til þess að við skyldum biðja saman fyrir drengjunum.
Meðan við vorum að tala saman kom annar sveitar-
stjóri í sömu erindum og þannig komu þeir allir,
knúðir af sömu áhyggju. Svo hjeldum við heita og
innilega bænarstund og vorum svo djarfir að biðja
um að enginn drengur fengi kvef. — Næstu dagana
heimsóttu sveitastjórarnir hvern einasta dreng sem
verið hafði með í förinni. Og vjer höfðum þá gleði
að bænin hafði verið bókstaflega uppfylt; aðeins einn
drengur lá daginn eftir, en það var af hælsæri, því
að skórnir hans meiddu hann. — Þetta ferðalag er
eitt af því sem jeg tel til æfintýra æfi minnar og get
því ekki gengið fram hjá því. —
Þá um vorið í mai-mánuði átti að halda Stórstúku-
þing Good-templara á Seyðisfirði. Vinur minn, Halldór
Jónsson, bankagjaldkeri, bað mig um að koma með
stórstúkunni austur og predika við þingsetninguna.
Jeg ljet til leiðast og var þó hálfnauðugt, því ferm-
ingardrengja hátíð stóð fyrir dyrum. Samt þótti mjer
gott að sjá, hve »Úrvalið« dygði í fjarvíst minni.
Svo var lagt af stað með ss. »Sterling« að mig
minnir. Það var skemtileg ferð; á meðal farþega var
fyrv. ráðherra Björn Jónsson. Hann var ekki vel
frískur og var því stöðugt í klefa sínum. Síðara
kvöldið gjörði hann mjer boð að finna sig og gekk
jeg þegar á fund hans. Hann vildi tala við mig um
andleg mál og það, sem honum lá ríkast á hjarta.
Jeg var inni hjá honum frá því kl. 10 um kvöldið
til kl. 5 um morguninn. Það var stórfengleg nótt.
Jeg sá inn í stórfelda sál með brennandi persónuleg
lífsspursmál á hjarta, mann stóran í lund, en mann
sem þráði að vera algjörlega sannur víð sjálfan sig
og Guð sinn um menn og mál. Það er eitt af hinum
merkilegustu samtölum, sem jeg hef átt við nokkurn
mann. En með því að það heyrir honum algjörlega
til, má jeg ekki fara ítarlegar í það, enda þótt jeg
lærði mikið af því, og uppfrá því virti jeg hann enn
meira en jeg hafði áður gjört. Við enduðum með
heitri sambæn um morguninn. — Þegar jeg fór í
land á Seyðisfirði, hjelt hann áleiðis til útlanda og
þetta varð í síðasta sinn, er jeg sá hann. —
Nú rann upp skemtilegur tími á Seyðisfirði. Það
var hjer um bil altaf hið ljúfasta veður og vorfeg-
urð fór að verða mikil. Jeg var svo heppinn að búa
í Barnaskólanum hjá vinafólki, frænda mínum Einari
Sveini og Guðnýju konu hans, og hjeldu þau mig og
nokkra aðra Stór-stúkumenn með mestu rausn. Úr
herbergisgluggum mínum hæðst uppi á lofti var fag-
urt út að líta á fjöllin og fjörðinn; fór þar saman
kvölddýrð og morgunfegurð. Eina nóttina rann sólin
tvisvar undir og kom tvisvar upp. Jeg safnaði að
mjer drengjum úr bænum og hjelt oft samkomur
með þeim. Jeg mátti nota einn bekk í Barnaskólan-
um til þess. — Á uppstigningardag, sem þá bar upp
á afmæli mitt, lokaði jeg mig inni meðan á ferming-
ardrengjahátíðinni stóð í Revkjavík í K. F. U. M. og
tók þannig þátt í þeim fundi, sem hafði farið mæta