Óðinn - 01.07.1935, Síða 35

Ó Ð I N N
83
mætt. Við nánari kynni af leiknum, sá jeg að þessi
æfingarstaður var alveg ófær og talaði um það við
»VaI«, en svo höfðu þeir gefið floknum nafn. —
Svo fór jeg til Páls borgarstjóra Einarssonar og
sótti um leyfi til að ryðja þarna svæði fyrir oss. —
Hann tók mæta vel í það og fengum vjer fyrir milli-
göngu hans leyfi til að ryðja þar nægilega stórt
svæði og hafa það svo lengi sem bærinn þyrfti ekki
á því að halda. Nú tókst undursamlegur samvinnu-
tími. A hverju kvöldi mætti hópur af Valsmönnum úti
á melum með verkfærum, skóflum, hökum og hjól-
börum. Svæðið var mælt út og siðan rutt af mesta
kappi. Það var mikið verk. Það var unnið og ham-
ast í hálfan annan tíma, en á laugardagskvöldum var
unnið til kl. 1 eða 2. — Meðan á þesssu stóð, hafði
jeg stofnað annað fótboltafjelag innan H. F. U. M.
og hjet það »Hvatur«, í höfuðið á göngufjelaginu
litla, sem fann »HvatshelIi«. — Þeir Iögðu og sitt
lið fram til þess að ryðja leiksvæðið. Sömuleiðis
komu nokkrir úr Aðaldeild K. F. U. M. og lögðu
oss lið, sjer í lagi á laugardagskvöldum; var þar á-
hugasamastur að hjálpa oss Guðmundur klæðskeri
Bjarnason og munaði ekki lítið um hann, sömuleiðis
kom Sigurbjörn Þorkelsson, sem þá vann í pakkhús-
inu í Edinborg. Þá ber og að minnast á einn utan-
fjelagsmann. Það var Hjalti Sigurðsson, bróðir Ás-
geirs konsúls Sigurðssonar.
Hjalti! gekk eitt kvöld fram hjá og nam staðar og
horfði á um stund, svo gekk hann til mín að grensl-
ast eftir, hvaða flokkur þetta væri, því að þeir ynnu'
svo bráðvel og með svo miklum áhuga. Jeg gaf hon-
um allar upplýsingar, og næsta kvöld kom hann með
skóflu og ruddist um fast. Þannig var unnið allan
júnímánuð, nema kvöldið 17. júní, því þá var hátíð
Jóns Sigurðssonar og hefði verið ósæmilegt að vinna
þá. Daginn eftir var yngstu deildinni gefið sum-
arfrí, enda voru þá fundir orðnir fásóttir, því svo
margir af drengjunum voru komnir í sveit. Vjer höfð-
um þennan sunnudag síðasta fundinn og gengum í
skrúðgöngu að heiman suður í kirkjugarð og enduð-
um fundinn við gröf Jóns Sigurðssonar. Um kvöldið
var almenn samkoma í K. F. U. M., og mættu sára
fáir. Jeg hafði búið mig undir ræðu um Jón Sigurðs-
son og hjelt hana, en fjekk snuprur á eftir fyrir að
hafa »spanderað« svo góðri ræðu á svo fáa, en jeg
hjelt því fram, að einmitt þessir fáu hefðu átt skilið
að fá það besta, sem ieg hefði getað gefið. Svo var
seinna skorað á mig að birta þessa ræðu í blaði.
Hún kom út, að mig minnir, í »Þjóðólfi« fyrst, og
svo í eitthvað tveimur blöðum. Upp frá því varð Jón
Jensson mjer mjög góður og kyntist jeg honum per-
sónulega nokkuð.
Nú er að hverfa aftur að vinnunni. Það var eitt
laugardagskvöld snemma í júlí, að vjer vorum að vinna
og vorum nær 40. Rjett fyrir lágnætti hjólaði jeg
heim og setti upp stóran pott og bjó til kaffi í tvær
fötur og náði mjer í hjálparmenn, er fluttu bolla og
sykur ásamt kaffinu suður á Mela. Var þessu tekið
með fögnuði. Menn hvíldu sig meðan þeir drukku
kaffið og svo átti að vinna einn klukkutíma þar á
eftir. Jeg fór heim með áhöldin og nenti ekki suð-
ureftir aftur. Jeg sat svo og var að bíða eftir að
nokkrir starfsmanna kæmu heim með verkfæri, er
geymd voru í K. F. U. M. Jeg sat við borðið; í mjer
var nokkurs konar unaðsþreyta, ásamt mikilli gleði.
Stöðugt söng í mjer þetta erindi:
Veit þá engi að eyjan hvíta
A sjer enn vor, ef fólkið þorir
Ouöi að treysta, hlekki að hrista
Hlýða rjettu, góðs að bíða o. s. frv.
Jeg vissi ekki til, fyr en jeg hafði blýant í hend-
inni og blað lá fyrir framan mig. Jeg fór að reyna
að yrkja undir þessum bragarhætti, eitthvað út í blá-
inn. Jeg skrifaði:
Nú vil jeg Iaga sanna sögu,
Setja í stíl og engu skýla
og svo eitthvað áfram, sem jeg man ekki, en það
varð um þetta, sem piltarnir höfðu fyrir stafni, en
það var eins og hendingarnar knýðu mig inn á vissa
braut; alt af skothending í fyrra vísuorði og aðal-
hending í hinu síðara, en hendingarnar vildu alt af
standa í miðju vísuorðinu, en ekki ýmist í fyrsta orði
eða í miðju, eins og í Liljulaginu. Jeg vissi ekki hvort
þetta var rjett, og þegar svo erindin voru búin, þá
fletti jeg upp í háttatali og fann, að í hrynhendu
mátti þetta vera svo, en þá hjeti hátturinn »hrynhend-
ur tröllaháttur*. Svo hjelt jeg áfram. Það var fyrst
klukkan þrjú, að piltarnir komu og hafði jeg þá ort
fjögur erindi; en án þess að nokkurt sjerstakt »plan«
væri í þeim. Svo fór jeg að sofa, en um morguninn vakn-
aði jeg með þeirri hugmynd, að halda áfram og yrkja
drápu um knattspyrnuna og sumarstarfið yfirleitt. Jeg
hugsaði mjer kvæðið í 10 þáttum og 10 erindi í
hverjum þætti og öll í þessum hætti. Svo hjelt jeg
áfram með það í hjáverkum og hafði mikla unun af,
í júlí var völlurinn kominn það áleiðis, að hægt
var að hafa æfingar meðfram vinnunni. Einn sunnu-
dag í miðjum júlí fóru bæði fjelögin, Valur og Hvat-
ur, skemtiför, og var Guðmundur Bjarnason með
í förinni. Henni var heitið upp á Hamrahlíð. Jeg hafði