Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.04.1883, Síða 7

89
af því menn gátu eigi gjört sér grein fyrir því, hvemig
á þessu stæði, þá sögðu vísindamenn á i8. öld, að
frásagnir þessar væri eintómar skröksögur. 26. apríl
1803 féllu við Aigle í Normandíi (í fylkinu de l’Orne)
á einni klukkustundu 2—3 þúsund loptsteinar. Frakk-
neskur vísindamaður, Biot, ransakaði þetta nákvæm-
lega og kom mönnum úr skugga um, að náttúruvið-
burður þessi hefði átt sér stað. Fyrst var það jafnvel
ætlun sumra, að þessir steinar kæmi úr tunglinu og
köstuðust við gos upp úr eldfjöllum þar, en brátt sáu
menn, að það náði engri átt. Náttúrufræðingurinn
Chladni (1756—1827) sýndi 17Q4 fram á, hvernig stein-
ar þessir væri tilkomnir og hvaðan; menn vildu lengi
ekki trúa honum, en nú á seinni tímum hafa menn
séð, að hann hafði rétt að mæla. Menn vita nú, að
stjörnuhröp og vígahnettir koma eigi af öðru en því,
að smáir steinmolar utanjarðar í himingeimnum drag-
ast að jörðunni, er hún nálgast þá, því hver stór lik-
ami dregur að sér hina smærri; það er náttúrulögmál,
sem alstaðar hefir gildi. þ>egar nú þessar smáagnir
koma inn í gufuhvolf vort, dragast þær meir og meir
að jörðunni og hraði þeirra eykst, því hver hlutur,
sem fellur, fer hægast fyrst, en hraðinn eykst si og æ.
Af því nú loptsteinar þessir falla úr svo geysimikilli
hæð og af því loptið veitir mótstöðu, þá verður flugið
loks svo hart, að þeir verða glóandi; við það bráðna
þeir allir að utan og blása upp eins og vikursteinar, en
ljósið sloknar áður en þeir koma niður. Af þvi ferð
flestra er svo hörð, getum vér eigi greint þá með
augunum, en sjáum að eins eldrák í loptinu; augu vor
geta eigi gripið svo snögg ljósáhrif, en þau sameinast
öll í eina eldrák, alveg eins og þegar maður
sveiflar hart í kringum sig glóandi koli, þá sést eigi
kolið á ferðinni, en að eins eldhringur.
feir meteorsteinar, sem fallið hafa, eru mjög mis-