Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Síða 29

221
þess var eigi lengi að bíða, áður flóttamenn snerust í
móti þeim er þá eltu, og börðust djarflega; hörfuðu
Englendingar þá undan og leituðu þángað, er þeir
áður voru. Margir þeirra kornust á hól þann, er áður
var nefndur, og vörðust þaðan, og kom hann þeim nú
að góðu gagni; féllu Frakkar drjúgum í þeirri viður-
eign. En meðan þetta gjörðist, og Englendingar og
Frakkar börðust i smáriðlum niður á láglendinu náði
meginher Normanna uppgöngu á hálsinn, að líkindum
þar sem brekkan er minnst, skammt þar fyrir vestan,
sem klaustrið var síðan reist.
fað var um nónbil, er Normenn náðu uppgöngu
á hálsinn; hafði þá orustan staðið um 6 stundir; en þó
að Normenn ættu nú hægra en áður til aðsóknar, var
samt mjög tvísýnt um sigurinn; hvorirtveggja börðust
af miklum ákafa og unnu margt hreystiverk. Hörð-
ust var orustan þar sem Haraldur var, og þangað sótti
nú allur her Normanna. J>á var mjög liðið .á dag.
Vilhjálmur b'auð bogmönnum sínum, að skjóta örvunum
í loft upp, til þess þær félli niður í höfuð Englendinga.
Svo var nú gjört, og varð þeim það að miklu tjóni.
Orvarnar gengu gegnum hjálmana, margirfengu skot,
í augun og biðu bana. Var nú mikil aðsókn að merki
Haraldar konúngs. Hann var enn ósár, en skjöldur
hans var skúfaður af örvum Normanna. f>á flaug ör
ein og kom í hægra auga konúngi, öxin féll úr hendi
hans og hann hneig niður hjá merkisstönginni, og lá
þar litla stund í fjörbrotum, en þá þustu að fjórir af
riddurum Normanna og veittu konúngi banasár. En
þótt Haraldur konúngur væri fallinn, börðust menn hans,
þeir er uppi stóðu, meðan dagur vannst til.
í þessari orustu féJl flest allt stórmenni sunnan
og austan af Englandi, því að enginn vildi á flótta
hyggja, og enginn beiddist griða. En nokkrar sveitir
af hinu léttvopnaða liði Haraldar leituðu undan þá er