Eimreiðin - 01.09.1902, Síða 52

212
»Gamall smali, kominn í kör,
kvæðið alið hefur.«
Varabálkur er »sundurlausar varúðarreglur og heilræði andlegs og
veraldlegs efnis.« Þeim virðist eigi vera raðað eftir neinni röð eða
reglu. »Sama efnið kemur hér fyrir á fleirum en einum stað.« Hann
er safn af sundurlausum heilræðum, sem kristinn, gamall maður gefur
æskulýðnum.
»Orða gáðu aldraðs manns,
ef hans náð fær hylli;
oft eru ráðin ágæt hans,
auka dáð og snilli.«
Auk þess eru á víð og dreif í Varabálki búnaðarheilræði o. s. frv.
»Yrktu jörð og hýstu hjörð,
hafðu svörð að brandi,
hlyntu’ að görðum, hladdu’ í skörð,
haltu vörð á landi.«
Vísur þær, er hér fara á eftir, eru sýnishorn vísnanna í Varabálki.
Um opinberunina er meðal annarra þessi vísa:
»Dýpstu græðir sálar sár,
svalar, fræðir, gleður,
tíð um bæði’ og eilíf ár
æðstu gæðum seður.«
Um hússtéttina kveður höfundurinn t. d. þessa vísu:
»Hún með réttu heita má
hinna stétta móðir;
henni mettast allir á
upp þar spretta sjóðir.«
Um ættjarðarástina eru nokkrar vísur. Ein þeirra er þannig:
»Hveiju landi heilnæm er,
hveiju standi hlýðir;
hvers, er vandað hjarta ber,
hug og anda prýðir.«
Almenns efnis eru t. d. þessar vísur:
»Hafðu mest í hug þér fest,
að hitta bezta veginn;
aga lesti, laga brest;
lát þú frestað eigi.«
»Jafnan þetta hugfast haf:
— hrein þér settu merkin —
kærleiks réttum rótum af
ráð þín spretti’ og verkin.«