Eimreiðin - 01.09.1902, Qupperneq 57

217
með mörgum áhrifamiklum oröum, sem hér er ekki hægt að taka
upp orðrétt.
»Auðvitað, vissulega, það er alveg satt,« sagði Gamli og
hleypti brúnum til samþyktar. »Pað er ekkert til fyrirstöðu.
Húsið er mín eigin eign. Ég heíi bygt það að öllu leyti sjálfur.
Éið skuluð ekki hræðast hana, félagar. Ef til vill verður hún
dálítið önug — eins og konur oft eru — en það verður aðeins
fyrst í stað.« Með sjálfum sér treysti Gamli áræði því, sem öl-
föngin höfðu veitt honum, og einbeittri framkomu. Petta hvort-
tveggja mundi styðja hann í klípum þessum.
Dick Bullen, goðsvarið og foringinn í Simpson’s Bar, hafði enn
þá ekki talað eitt einasta orð. Nú tók hann pípuna úr munni sér:
»Segðu mér, Gamli, hvernig líður Johnny? Mér virtist hann eigi
vera alveg heilbrigður, þegar ég síðast sá hann í brekkunni kasta
grjóti í Kínverjana. Hann virtist ekki hafa verulegt gaman af
því. I gær druknaði heill hópur Kínverja hérna upp frá í ánni. —
Ég hugsaði undir eins til Johnny, að hann mundi vissulega sakna
þeirra. Ef til vill gerum við ónæði með heimsókn vorri, ef hann
er sjúkur?«
Pað var auðséð, að faðirinn varð klökkur eigi aðeins við
hjartnæmu lýsinguna á missi þeim, er Johnny hafði beðið, heldur
og við viðkvæma nærgætni ræðumannsins. Hann flýtti sér að
fullyrða, að Johnny væri á batavegi og »dálítið glens mundi gleðja
hann«. I’á reis Dick á fætur, hristi sig og sagði: »Ég er ferð-
búinn. Vísaðu leið, Gamli. Áfram.« Síðan tók hann undir sig
stökk, rak upp einkennilegt öskur og þaut á undan hinum út í
myrkrið. Um leið og hann fór gegnum ytra herbergið, greip hann
brennandi eldibrand úr eldstónni. Hinir fylgdu dæmi hans. Peir
fóru síðan allir leiðar sinnar í þéttskipuðum flokki. Og áður en
éigandi Thompson’s-búðar gat áttað sig og skilið fyrirætlan gesta
sinna, var búðin tóm.
Nóttin var niðamyrk. Blys þeirra sloknuðu við fyrstu vind-
hviðu. Aðeins rauðu glæðurnar, sem dönsuðu og hoppuðu í
myrkrinu eins og drukkin mýraljós, bentu á för þeirra. Leiðin
lá upp gegnum Pine-Tree Canon.1 Éar við efri endann lá breiður
og lágur kofi með barkarþaki, hálfgrafinn inn í fjallshlíðina. Kof-
inn var heimili Gamla og inngangur inn í jarðgöngin, sem hann
Pýð.
1 Grenigjá.