Eimreiðin - 01.09.1902, Qupperneq 67

227
Það var eigi góður undirbúningur, því fyrir framan hana lá fimm
mílna löng brekka. En Jovita neytti fótanna, reif sig áfram með
blinda, afsalega æðinu sínu, og komst eftir hálfa klukkustund að
löngu sléttunni, er náði til Rattlesnake Creek. Á hálfum klukkutíma
gat Dick komist þaðan til lækjarins. Hann lét taumana liggja lausa
um háls hryssunnar, hvatti hana með orðum og tók að syngja.
Alt í einu varð Jovita hrædd og stökk til hliðar svo hart, að
aðeins jafnágætur reiðmaður, eins og Dick var, gat setið á baki.
Vofa, sem hafði hlaupið fran^ undan brekkunni, hékk í.taumunum.
I sama vetfangi glitti í ríðandi mann á veginum fyrir framan Dick.
»Réttu upp hendurnar,*1 skipaði sá, er síðar kom í ljós, og blót-
aði um leið.
Dick fann, að hryssan skalf og nötraði undir honum og virt-
ist ætla að hníga niður. Hann skildi, hvað þetta vissi á, og var
viðbúinn.
»Farðu burt, Jack Simpson, ég þekki þig b.......................
þjófinn. Láttu mig komast framhjá eða« . . .
Hann lauk ekki við setninguna. Jovita reisti sig á afíurfótun-
um og tók undir sig ægilegt stökk, um leið og hún með illhryss-
ingslega hausnum kastaði manninum, sem hélt í beizlið, til hliðar.
Síðan réðst hún með voðalegri ilsku á farartálma þann, sem var
á veginum fyrir framan hana. Pað heyrðist blótsyrði og skam-
byssuskot; ræninginn og hestur hans ultu til jarðar. Næsta
augnablik var Jovita komin 50 faðma burt. En hægri handleggur
Dick’s var brotinn af kúlu og hékk máttlaus niður með síðunni.
Hann greip taumana með vinstri hendi án þess að hægja á
ferðinni. En nokkrum mínutum síðar varð hann að nema staðar
til þess að herða á reiðgjörðinni, sem hafði losnað við áhlaupið.
Honum gekk seint að herða á gjörðinni, með því að hægri hand-
leggurinn var brotinn. Eigi var hann hræddur um, að honum yrði
eftirför veitt. En um leið og hann leit upp, tók hann eftir því, að
stjörnurnar á austurloftinu vóru þegar farnar að blikna og fjar-
lægu fjalltindarnir, sem höfðu verið hvítir eins og vofur, risu nú
svartleitir mót ljósum himni. Dagurinn hafði næstum elt hann
uppi. Ein einasta hugsun fylti huga hans. Hann gleymdi sárs-
aukanum í handleggnum, hljóp á bak hryssunni og hleypti í átt-
ina til Rattlesnake Creek. En Jovita fór nú aö draga andann
1
-*
3
Pýð.
»Að rétta upp hendurnar« — að gefast upp.