Eimreiðin - 01.10.1919, Side 54

246
TÓFRATRÚ OG GALDRAOFSÓKNIR [EiMREiÐix
indamönnum, hvort það væri yfirleitt mögulegt, að galdra-
menn gætu gert gott.
Höfuðsök galdrahyskisins var, eins og áður er getið,
samræði þeirra við myrkrahöfðingjann. Pað eitt var
dauðasök. En út af þessu spanst eitt mikið vandamál, og
það var það, hvort nokkur afkvæmi gætu myndast við
það samræði. Galdrahamarinn neitar því, en samt sem
áður rótfestist sú hugmynd æ meir og meir, að einhvers-
konar afspringur djöfulsins gæti við þau tækifæri komið
undir. Ekki höfðu þó þessi börn neina mannsmynd,
heldur voru það allskonar kvikindi og illþýði, oftast
nokkurskonar ormar. Var hægt að koma margskonar
sjúkdómum, slysförum og ógæfu af stað með þeirra til-
styrk. Ef þeim var laumað inn í hús einhvers, eða þeir
grafnir í jörð, þá var vis voði búinn hverjum þeim, sem
kom inn í það hús eða gekk yfir blettinn, þar sem orm-
urinn var grafinn. Skriðu þá yrmlingarnir á þá, læstu sig
inn í merg og bein, og urðu þar uppspretta ólæknandi
sjúkdóma.
Vitaskuld var það óteljandi margt og margvíslegt fleira,
sem talið var að galdraillþýðið hefðist að í vonsku sinni,
en hér hefir nefnt verið. Þetta stutta yfirlit á aðeins að
sýna andann, sem í því ríkti, hvernig hjátrúin gerði
galdrana að örgustu saurgun á trúarbrögðunum og öllu
því, sem mönnum var helgast. Það var yfirleitt siðurinn,
þegar um galdra var rætt, að umsnúa öllu, sem fagurt
var, og sérstaklega þó guðsþjónustunni allri. Djöfladýrk-
unin varð auðvitað ekkert annað en afskræmd og um-
snúin mynd af guðsdýrkuninni. Þarf engum getum að
því að leiða, að sá ruddaskapur, og lotningarleysi fyrir
öllu háu og heilögu, sem þetta kom inn hjá fólkinu, var
miklu meira sálartjón heldur en galdrarnir sjálfir.