Dagblaðið Vísir - DV - 26.10.1982, Side 36

36
DV. ÞRIÐJUDAGUR 26. OKTÖBER1982.
DÆGRADVÖL
DÆGRADVÖL
DÆGRADVÖL
RAULAÐIREGNINU
—fjöruf erð f Hvalf irði
Hrákaldur austanhraglandinn
steyptist niöur af hrímguöu hálendinu,
ruddist vonskulega út meö bröttum
fjallshlíöum Hvalfjaröar og lamdi
úöanum framan í okkur.
„Þetta eru nú endimörkin á land-
námi Helga' bjólu,” kallaði Einar
Egilsson upp í rokurnar, reyröi aö sér
regnhettuna og reyndi aö bera sig sem
best hann kunni. , Jlann Ingólfur gaf
honum þetta land, allt frá Mógilsá í
Kollafirði, enda voru þeirfrændur....”
„Selur! æpti Rafn litli og lét sig
frændrækni landsnámsmanna litlu
varöa en benti hróöugur út yfir fjörö-
inn þar sem forvitinn gaur var aö lóna
og góndi á okkur.
„Þarna er annar,” kallaöi Finnur,
yngri bróöir Rafns, og þegar Svanhild-
ur haföi líka uppgötvaö sinn sel voru
þeir orönir þrír og þeir svömluðu út
meö ströndinni og höföu ekki af okkur
augun.
Viö vorum í fjörugöngu meö Útivist,
tíu talsúis, börn og fullorðnir. Við
hófum gönguna viö Osmel, þar sem
Kiöafellsá rennur út í sjó og markar
Iandnám Helga bjólu, og röltum í
„Hér sjáiö þið nú grænhimnu,”
kallaði Einar fararstjóri Egilsson, og
dró upp fagurgræna, næstum lýsandi
blöðku úr sandinum, „þetta borða þeir
á Irlandi og Skotlandi með bestu lyst.”
Blaökan sveiflaðist eins og þjóöfáni í
hraglandanum og rann af henni niður í
sandinn sem var blautur fyrir. Einar
var ekkert nema viljinn til aö miðla
okkur af þeim skemmtilega náttúru-
fróðleik sem hann hefur viöað aö sér,
en hann haföi veöráttuna á móti sér.
Rigningarsuddinn framan í okkur og
vindstrókurinn í ermum og hálsmáli
uröu fróðleiksfýsninni yfirsterkari. En
þetta var ekki dapurleg ganga, ööru
nær. Þeir sem kunna „Singing in the
rain”, sem kannski mætti útleggjast
Raulaö í regninu, vita aö rigningingin
býr yfir töfrum sem heiðríkjan skilur
ekki, og þaö var í aöra röndina nota-
legt aö reika um fjöruna vel gallaður
og hlýða á hljómkviður vinds og
sjávar. Þaö er örugglega alveg rétt
sem hjónin Hilmar Einarsson og
Kristín Finnsdóttir sögöu viö mig yfir
kaffibrúsanum — fólk mætti gera
meira af því aö fara í svona ferðalög
meö börnum sínum, og þá eru
fjöruferöirnar mjög hentugar því aö
ekki er á brattann að sæk ja.
Veisla undir grjótvegg
rólegheitum í vestur undan veörinu aö
Saurbæ á Kjalarnesi. Þetta er 7 kíló-
metra spotti og ljúfur undir fæti þegar
veöur er fallegt, en þennan sunnudags
eftirmiödag höföu lægöirnar eitt og
annaö viö áform okkar aö athuga.
„Þetta var ofsalega spennandi ferðalag”
„Þaö er kominn kaffitími,” kallaöi
Einar og viö skriöum á eftir honum inn
undir slútandi hamravegginn þar sem
brimaldan hafi búiö okkur veglegt
skjólshús. Karlmennirnir drógu af sér
vettlingana og tóku upp rjúkandi
kaffið. Konurnar kveiktu sér í síga-
rettu og störöu annars hugar út yfir
fjörðinn. Þaö var furðulega kyrrt í
sjónum þennan dag. Selimir vokuðu
fyrir utan og horföu á okkur snæöa en
sögöu fátt.
„Já, þú vilt heldur fara í svona hóp-
feröir en á lúxuskagganum,” sagöi ég
viö Hilmar.
„Ja, ég hef nú ekki bílpróf svo ég er
kominn upp á konuna meö þaö,” sagöi
Hilmar. „Ekki svo aö skilja aö þaö sé
einhver fyrirstaða að fara á bílnum
þótt hún keyri en mér finnst þetta
bara miklu skemmtilegri feröamáti.
Þetta er svo afslappandi, engin streita
og svo er þaö félagsskapurinn.”
— Og pollamir, þaö er engan bilbug
áþeimaðfinna.
„Blessaöur vertu, þetta er nú ekki
neitt. Ég treysti þessum strákum í
hvaöema sem fullorðnir fara. Viö
höfum til dæmis gengið með þá tvisvar
úin aö Háafossi í Þjórsárdal, bæöi
skiptúi í þvílíku slagviðri aö þetta er nú
bara logn og blíöviöri boriö saman við
þauósköp.”
„Þaö em svo margir sem halda aö
svona gönguferðir séu of erfiöar
bömum,” sagöi Kristín, ”en svo þegar
fólk er búið aö prófa þetta einu súini,
þá sér þaö aö þetta er ekkert mál.”
„Og þegar viö förum meö þá í virki-
lega strembnar göngur þá hleypur í
þá metnaður og þeir vilja sýna aö þeir
klári sig af þessu. Þannig var þaö
þegar viö gengum á Snæfellsjökul....
>>
„Svona Hilmar, þetta er nú í öllum
krökkum,” sagöi Kristín, ”þeú- vilja
spjara sig þegar þeir em í hóp og gera
þaö sem þeir geta. Þeú- eru líkamlega
sterkir strákamir, en þaö má náttúr-
lega ekki ofgera þeim.”
„Tveimur dögum eftir aö viö fórum
á Snæfellsjökul gengum viö frá Blá-
feldarhrauni og yfir í Grundarfjörð.
Þaö var hrikalegt maður, vitlaust
veöur og varla stætt. Viö urðum að
ganga eftir hæöarmæli og áttavita alla
leiöina, og ég verö nú aö segja eins og
er, aö þá fékk ég fiðring í magann.”
, J'jölskyldurnar eiga tvímælalaust
að gera meira að því aö fara svona
saman í ferðalög. Þaö sameinar fjöl-
skylduna í staö þess aö sundra henni,
eins og vill veröa ef bara maöurinn
stundar þetta,” sagöiKristín.
Hjónin Hilmar Einarsson, forvörður á Þjóðskjalasafni, og kona hans, Kristin Finnsdóttir kennari, tygja slg
til gönguferðar ásamt göngugörpunum tveimur, Rafni, 9 ára, og Finni, 8 ára. Þetta er samhent fjölskylda
og þó að ferðinni sé heitið yfir fjöll og firnindi er enginn skilinn eftir heima.
„Einu sinni gengu þeir meö okkur á
Tindfjallajökul strákamir,” sagöi
Hilmar og fékk sér ábót í bollann og
leit með föðurlegu stolti á litlu garpana
sína og lái honum hver sem vill. Viö
fómm fyrst úin í Fljótshlíð og gistum í
farfugla#kálanum þar í aftakaveöri.
Eldsnemma á laugardagsmorguninn
gengum viö svo upp í Tindfjalla-
skálann í glómlausu veöri. Við urðum
að ganga eftir áttavita og..”
„En um kvöldið var orðin
stjörnubjart,” skaut Kristrn inn í og
kveikti sér í sígarettu. „Manstu ekki
að við lágum úti í snjónum og vorum að
horfa á norðurljósin og stjömuamar..”
Göngugarparnir ungu, Rafn og
Finnur, skoða laglegan stuðla-
bergsvegg.
.........en á sunnudaginn gengum
við á Tindfjallajökul í svoleiðis
glampandi sólskini,” sagði Hilmar og
hló við, „þaö var hörkugaddur og ég
hefði nú aldrei lagt út í þetta nema af
því við vorum meö þrælvönum monn-
um. Einn þeirra var með álsleða á
bakinu og það kom sér vel, því að á
niðurleiðinni brotnaði skíði annars
stráksins svo að hann fékk að sitja á
rassinum í sleðanum alla leiðina niður.
Þetta var ofsalega spennandi ferða-
lag.”
Við stóðum upp og öxluðum byrö-
arnar, rjóð í kinnum eftú- kaffiö, stirö í
lendum eftú- setuna. Það fór að
.styttast í Saurbæ. Krökkunum hljóp
kapp í kúin og þeú hömuöust yfú
skuröi og móa til að verða á undan
hinum. Rafn kom fyrstur í mark.
Rútan renndi í hlað og ferðin var á
enda.