Dagblaðið Vísir - DV - 15.12.1984, Blaðsíða 38

38
DV. LAUGARDAGUR15. DESEMBER1984.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 45., 48. og 52. tölublaði Lögbirtingablaðsins 1984 á
eigninni Melabraut 44, jarðhæð, norðurenda, Seltjarnarnesi, þingl.
eign Guðmundar Egilssonar og Sigrúnar Öskarsdóttur, fer fram eftir
kröfu Veðdeildar Landsbanka Islands, Landsbanka Islands,
Verzlunarbanka Islands, Utvegsbanka Islands og Brunabótafélags Is-
iands á eigninni sjálfri miðvikudaginn 19. desember 1984 kl. 13.30.
Bæjarfógetinn á Seltjarnarnesi.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var i 45., 48. og 52. tölublaði Lögbirtingablaösins 1984 á
eigninni Melabraut 63, efri hæö, Seltjarnarnesi, þingl. eign Kristjönu
Isleif sdóttur og Hallgríms Jónassonar, fer fram eftir kröfu Veðdeildar
Landsbanka Islands og Brunabótaféiags Islands á eigninni sjálfri
miðvikudaginn 19. desember 1984 ki. 13.45.
Bæjarfógetinn á Seltjarnarnesi.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 45., 48. og 52. tölublaði Lögbirtingablaðsins 1984 á
eigninni Flókagötu 7, neðri hæð, Hafnarfirði, þingl. eign Birgis Gests-
sonar og Hellen Lindu Georgsdóttur, fer fram eftir kröfu Veðdeildar
Landsbanka Islands á eigninni sjálfri þriðjudaginn 18. desember 1984
kl. 16.45.
Bæjarfógetinn í Hafnarfirði.
SpanSeb
festingar
Fyrir smábáta eða mótorhjól og
vélsleða
Hver festing fyrir
500 kg -20 tonn.
Enga spotta -
Heldur handhægar
og öruggar festingar
Ósal Reykjavík
BYKO Kópavogi & Hafnarfirði
Axel Sveinbjörnss. hf. Akranesi
K.B. byggingavörur, Borgarnesi
Matthías Bragason, Ólafsvík
Kaupfélag ísfirðinga, ísafirði
Þórshamar hf., Akureyri
Shell-stöðin, Neskaupstað
K.A.S.K. Hcrnafirði
Ekkert slor
— eftir Rúnar Helga Vignisson
Sögusviðið er Fiskhúsið hf. — enda-
laus hringiða þar sem Plássbúar strita
við að bjarga verðmætum frá
skemmdum. Upp úr litríku mannlífi
sögunnar teygja sig nokkrir ungir
þorpsbúar sem fengið hafa slor í hárið
og dreymir drauma um. lífið utan
frystihússins og oftar en ekki tengjast
þeir draumar hinu kyninu. Hér er fyrst
gripið niður í 8. kafla sögunnar þar
sem Bogga lætur sig dreyma um kær-
astann yfir morgunkaffinu. I 33. kafla
segir svo frá tildragelsi þeirra Jonna
og Siggu mitt í sumarvinnunni.
Rúnar Helgi er 25 ára Isfirðingur og
er þetta fyrsta skáldsaga hans. Hann
stundar nám í Bandaríkjunum.
Bogga átti bágt með að venja sig af
að telja dagana; því betur sem hún
lagði sig fram, þeim mun fjær því var
hún. Svo hún var sífellt að telja, já hún
taldi og taldi einsog vitlaus mann-
eskja, en það var einsog að telja í
draumi, hún var næstum alltaf á sömu
tölunni.
I dag var áttundi dagurinn, og nú
hlutu þeir að fara að koma inn. Þaö gat
ekki annað veriö. Eiginlega hafði hún
verið að búast við þeim í gær, en þeir
komu ekki í gær, og þegar hún fór ein
uppí hjónarúmið í gærkvöldi haföi hún
hugsað með sér: kannski koma þeir í
nótt. Svo hafði hún haft andvara á sér í
nótt, en þeir komu ekki heldur í nótt.
Og nú var hún illa sofin. Það var svo-
sem ekkert nýtt, hvenær var maöur
ekki illa sofinn í þæssu starfi, — þurfti
að rífa sig upp klukkan hálfsjö helm-
inginn af árinu að minnsta kosti.
Þurfti, hún þurfti þess kannski ekkert
endilega, Nonni þénaöi svosem nóg nú
eftir aö hann fékk plássiö á togaran-
um, en það yrði örugglega ekki van-
þörf á peningum í framtíðinni. Og hvað
átti hún svosem að gera annaö en
vinna, hún sem hafði enga menntun,
ekki einu sinni barn að lita til. Bam,
sagði hún við sjálfa sig og brosti. —
Hún klæddi sig í fiskangandi vinnu-
gallann, en hætti við að búa um. Þeir
hlytu að koma í dag, voru ekki vanir að
vera úti lengur. Verst að hún skyldi
hvorki sjá niðrá höfn né útá fjörð: hér
var hún grafin lifandi í þessum fjand-
ans kjallara, — hvað hún var á móti
kjöllurum. Það var ekkert sem hét, nú
uröu þau aö fara að drífa i aö kaupa
> stærra eða byggja — svo hún sæi eitt-
hvaö annað en grasiö í garðinum og
snjóskaflana á veturna. Kannski voru
þeir á leiöinni í land einmitt núna, án
þess hún vissi eða sæi, kannski voru
þeir lagstir aö bryggju. . . 0, þessi
óvissa alltaf hreint. Hún hafði ekki
taugar í þetta. En hún heföi svosem
mátt vita þetta, haföi ekki mamma
hennar verið taugaveikluð „sjómanns-
ekkja”. — Jæja, hún hlyti að venjast
þessu með tímanum — menn sögðu að
öllu mætti venjast, meira að segja
sársauka — og hún var ekki sú fyrsta,
ogekkisúsíðasta.
Hún lagaði sér kaffi, — gott að fá
Rúnar Helgi.
heitt kaffi í morgunsárið. En nú yrði
hún að fara að minnka kaffidrykkjuna,
og þaö kom ofurlítil brosvipra í augun
þrátt fyrir syfjuna. Hvernig ætli hon-
um yrði annars viö þegar hún segöi
honum það? Mundi hann hlæja, mundi
hann þegja, mundi hann. ..
Æ, hvað hún vonaði að þeir kæmu í
dag—.
Kríur garga, mávar arga, lækir
hjala, vélar saga, — og horfast í augu
grámyglur tvær.
Tilveran oröin skáldleg.
Blá augu höföu staðnæmst við brún
hinum megin í salnum. Þaö fór
straumur á milli, einsog einlægt verð-
ur milli gagnstæðra póla. Nema þetta
var straumur af öðru tæi en rafstraum-
ur nútímans, enda engir vírar á milli;
þessi straumur hefur fariö sigurför um
bókmenntir heimsins í aldaraðir, en
mælist hvorki í amperum né voltum né
öðrum vísindalegum einingum.
Um er aö ræða neista rómantíkur-
innar. Einhvern veginn hafði hann
kviknað þarna í hávaða og slori.
En svo leit hún undan, andlitið þakið
kinnalit tískudrósa. Það þótti Jonna
gott, og sveifst nú einskis til að geta
stíllt augnaráð sitt á þessi brúnu augu,
— hagaöi sér einsog ný útgáfa af Kasa-
nóva. Honum gekk ekkert illt til, var
bara haldinn ólæknandi þörf til að
horfa. Honum fannst líka Drottinn
mikill listamaður aö hafa smíöað
svona meistarastykki úr einu saman
Adamsrifi, ætti að fá Nóbelsverðlaun-
in. — Hún hafði tekið hið mikla gula
hár saman í tagl svo það færi ekki með
fiskinum til Ameríku. En þegar það
var slegið, sem gerðist einkum utan
vinnutíma (já, hann hafði líka horft á
það utan vinnutíma), þegar þaö var
slegið lék þaö um grannar axlir og
nettan háls og gljáöi fagurlega í sól-
skini. Þrýstinn, nýútsprunginn
(ósnertur?) barmur þandi út svuntuna
einsog hann vildi segja; hér er ég,
sjáðu mig! Jonni sá vel og var þakklát-
ur fyrir það — Slorbuska var fundin, og
hún var ekkert slor.
Þau héldu áfram að vinna, hvort á
sínum bás, en nú var vinnan ekkert
annaö en rammi utanum ævintýrið.
Jonni hafði nælt sér í algengasta frysti-
húsakvillann, sinaskeiöabólgu, og varð
að reyra á sér báða úlnliði til aö hafa
hemil á sársaukanum þegar hann
hausaöi. Samt átti hann stundum í
brösum með golþorska og ufsa, þeir or-
sökuöu nístandi sting í úlnliöunum svo
hann gretti sig. En síðan leit hann
kannski upp þarna og var þá þetta
ljósaljós og deyföi sársaukann á staðn-
um. Stundum í pásum reyndu þau að
nálgast hvort annað, og ef þeim tókst
upp var það af algerri hendingu auövit-
aö. En þau sögðu aldrei neitt hvort við
annað.
I hringiöu þessarar lífsreynslu
hnippti Gunni Finns í hann og sagði:
Kanntu vísuna um ástina?
Jonni vissi ekki til þess, enda ekki í
tísku að pæla mikiö í skáldskap. Láttu
hana koma, sagði hann og rétti fram
eyrað.
Og viö undirleik Baader vélasam-
stæðunnar komu þessi vísuorð inní
hlustinaá Jonna:
Ástinni geri ég engin skil,
ástin ersísttilbóta,
ástin byrjar ofan til
og endar á milli fóta.
Klúr þessi, ha, sagöi Jonni hissa.
Þessa kenndi mér gömul kelling þeg-
ar ég var á þínu reki, sagði Gunni
íbygginn. Hún var vön að fara með
hana í tíma og ótíma.
Allt í einu fékk Jonni á tilfinninguna
að Sigga væri að fylgjast með þeim og
ýkti ósjálfrátt viðbrögö sín.
Kelling? sagöi hann. Þaö hlýtur að
hafa verið skrítin kelling. Ekki fer hún
amma mín með svona vísur.
Skyldi hún geta séö á þeim um hvað
þeir voru að tala? — Hann leit í áttina
til hennar, enn hálfhlæjandi aö þessari
kellingu hans Gunna, og sá ekki betur
en hún liti undan um leið, líkast því
sem hún hefði verið að stelast til að
horfa á þá, og honum sýndist örlítið
bros leika um mjúkar varirnar.
Hvað þetta gat verið spennandi.
Hann raöaði nokkrum fiskum fyrir
Valda áður en hann leit upp aftur; hún
var að líta í kringum sig, einsog hún
væri að leita aö einhverju, en svo, líkt
og af slysni, leit hún í áttina til hans og
augu þeirra mættust eitt dýrmætt
augnablik, sem var nóg til þess aö
hann fékk þennan undarlega fiöring og
fyllist fögnuöi svo hann ætlaöi hreint
alveg að springa. Stundum á kvöldin
áöur en hann sofnaði tókst honum aö
endurlifa þennan fiðring, sem var svo
þrunginn erótískum sjónhverfingum
að Lóa Fimmboga varð aö mæta á
staðinn til aö tappa af kerfinu. En það
var orðið auöveldara aö vakna á morgn-
ana, hann stillti bara hugsanirnar á
Siggu strax og vekjarinn hringdi, og þá
spratt hann uppúr rúminu, spratt var
nú kannski fulldjúpt í árinni tekið, en
sneggri var hann í brækurnar en fyrr.
Hann var líka allt í einu orðinn pjatt-
aðri í klæöaburði, vildi helst fara í
dansfötum í vinnuna og þoldi ekki
þessar slorslettur útum allt, allra síst í
hárinu — lélegur Kasanóva með ilm-
andi slorsjampó í hárinu — en þó hann
hefði hvíta derhúfu á skallanum lenti
alltaf einhver slettan í hárinu og hann
eyddi kaffitímanum í að kroppa þær
úr. Til allrar óhamingju gat hann ekki
litið út einsog James Bond eöa Paul
Newman á þessum vinnustað, en hann
reyndi þó aö hafa húfuna beina og tók
meira að segja stundum uppá að þvo
slæma slorbletti úr flíkunum.
Merkilegt hverju ein þögul ljóska
fékk áorkað.
Husqvarna Optima
Husqvarna Optima er fullkomin saumavél, létt og
auðveld í notkun.
Husqvarna Optima hefur alla nytjasauma inn
byggða.
Husqvarna Optima saumar allt frá þynnsta silki til
grófasta striga og skinns.
Husqvarna Optima, óskadraumur húsmóðurinnar.
(A
Gunnar Ásgeirsson hf.
Sudurlandsbraut 16 Sími 9135200
Husqvarna