Dagblaðið Vísir - DV - 14.11.1986, Blaðsíða 16

16
FÖSTUDAGUR 14. NÓVEMBER 1986.
Spumingin
Er rétt að svipta sjálfræði
eyðnisjúklinga sem ekki
fara eftir settum leikregl-
um?
Jens Jespersen, alltmugligman: Já,
það gæti að mörgu leyti verið rétt-
lætanlegt. Það er tvímælalaust
áhrifamesta aðferðin að svipta við-
komandi sjálfræði en það er að
sjálfsögðu alltaf spurning hvað mað-
ur á að ganga langt í viðkvæmum
málum sem þessu.
Helga Eyfeld nemi: Ef þessir sjúkl-
ingar sýna ábyrgðarleysi, vitandi að
þeir eru með sjúkdóminn, þá finnst
mér það mjög eðlilegt því þetta er
kannski neyðarúrræði til að forðast
smit.
Brynhildur Ölafsdóttir nemi: Nei,
það finnst mér ekki, það er ekki bara
hægt að segja: þú er með eyðni, og
svipta manninn síðan sjálfræði.
Þetta yrði algjörlega óframkvæman-
legt og heldur engin lausn á þessum
vanda.
Helga Ragnarsdóttir: Já, þetta er það
alvarlegur sjúkdómur. Ef hætta er á
að aðrir smitist af viðkomandi þá
finnst mér sjálfræðissvipting eina
úrræðið til koma í veg fyrir slíkt.
Ómar Andrésson skrifstofumaður:
Já, alveg tvímælalaust, það er ekkert
annað sem kemur til greina í tilfell-
um sem þessum.
Inga Kún Ólafsdóttir nemi: Það er
mjög erfítt að segja, það yrði náttúr-
lega að athuga hvert tilfelli fyrir sig
og takasíðan ákvörðun um sjálfræð-
issviptinguna.
Lesendur
/
Þetta eru skammar-
legar baráttuaðferðir
Lesandi hringdi:
Ég er furðu lostinn yfir skemmdar-
verkunum sem unnin hafa verið,
bæði á hvalbátunum í Reykjavíkur-
höín og í Hvalstöðinni. Finnast mér
þetta skammarlegar baráttuaðferðir
sem friðarsinnar (eða að minnsta
kosti kalla þeir sig það) beita í þvi
yfirskini að þeir séu að vemda hval-
stofhinn. Nú er vandamálið hvernig
eigi að ná í þessa menn til að íög-
sækja þá í íslenskri lögsögu. Paul
Watson, formaður samtakanna Sea
Shepherd, hefur tileinkað sínum
hryðjuverkalýð þessi ódæðisverk og
ef svo er þá hljóta þessir menn að
verða lögsóttir.
það hefur verið að væflast fyrir
mönnum hvort hægt sé að fá þessa
menn framselda til þess að hægt sé
að koma dómi yfir þá. Finnst mér
harla einkennileg ef bandalagsþjóðir
okkar íslendinga, svo sem Banda-
ríkjamenn eða Kanadamenn eru, en
við erum í Nató og Evrópubandalag-
inu, ætla að hylma yfir með þessum
glæpalýði með því að framselja okk-
ur þá ekki. Þessar þjóðir em einnig
alltaf með yfirlýsingar þess eðlis að
það verði að koma í veg fyrir hryðju-
verk og það eigi að fordæma alla
hryðjuverkastarfsemi hver sem til-
gangurinn er og þær hrópa einnig
hæst þegar talað er um að araba-
þjóðimar hýsi hryðjuverkamenn og
hylmi yfir með þeim að því leyti.
En hvað gera þær sjálfar þegar þær
hýsa glæpamenn er hafa lýst sig
ábyrga?. Sem bandalagsþjóðir geta
þær ekki verið þekktar fýrir það að
halda hlífiskildi yfir þessum skæru-
liðasamtökum og ef þessar þjóðir
gera það get ég ekki séð að við ís-
lendingar eigum nokkra samleið
með þeim, enda eru þær þá ekkert
skárri en arabaþjóðimar er hýsa
hryðjuverkamenn. Mér finnst það
engan veginn réttlæta þennan at-
burð að ekki hafi orðið mannfall.
Hvað vitum við nema það verði það
næsta hjá þessum ofstækisfúlla
glæpalýð.
Við Islendingar höfum alltaf verið
hreyknir og fegnir því í senn að vera
lausir við svona óþjóðalýð sem held-
ur að honum leyfist allt málstaðarins
vegna, sem hlýtur að vera algjört
yfirskin fyrst svona er tekið á málun-
um. Svo brosa þessir menn að okkur
í Kanada og em ánægðir með eitt
af sínum spellvirkjum. Ef við fáum
þessa hryðjuverkamenn ekki fram-
selda finnst mér að við eigum að
endurskoða samvinnu okkar við
þessar þjóðir. Því til hvers er sam-
vinnan ef hún er ekki einmitt til að
Þjóðir aðstoði hverjar aðrar þegar
svona stendur á!
„Þeir kalla sig friðarsinna en eru ofstækisfullir hryðjuverkamenn."
Happdrætti Ólympíunefndar
Fyrirspum
til grænmetisætu
Ingimar Sigurðsson hringdi:
A mánudaginn hinn 10. október er
haft eftir Bjamdísi Ámadóttur, sem
blaðið hitti á matstofu Náttúmlækn-
ingafélags fslands, að hún sé græn-
metisæta af hugsjónaástæðum því
henni þyki svo vænt um dýrin og vilji
því ekki drepa þau, þess vegna borði
hún eingöngu grænmeti.
Nú spyr ég, hvemig getur Bjamdís
haldið því fram að henni þyki vænt
um dýrin og sýnt það í verki með því
að borða matinn frá þeim? - Varla
flokkast það undir væntumþykju.
Lesandi hringdi:
Mig langaði til að forvitnast um
happdrætti Ólympíunefndar og er
því með fyrirspum til forráðamanna
þess er ég vona að þeir muni svara.
Mig langaði nefnilega að vita um
stöðuna í ■ síðasta happdrætti hjá
þeim. Hve margir miðar vom gefnir
út? Hve margir vinningar vom í
boði? Hve margir vom vinnings-
hafamir?
Starfsmaður Ólympíunefndar svar-
ar:
Ólympíunefrid hefur haldið tvö
happdrætti, fyrst árið 1982, þá var
dregið um 10 bíla og fimm vinnings-
hafar fengu bíla. Seinna happdrættið
var árið 1984, og er því líklega verið
að spyrja um það. Upplagið af mið-
um það árið var 278 þúsund og
vinningamir vom 14 bílar, dregið
var úr öllum miðunum og vinningur
kom upp á einn seldan, það var því
einn vinningshafi árið 1984.
En í næsta happdrætti hjá okkur,
förum við út í þá nýjung að ef við
seljum helminginn af miðunum, en
upplagið er 168.600 miðar, þá drögum
við bara úr seldum miðum.
Skýrslan um Hjálpar-
stofnun kirkjunnar
Sigurður Jónsson skrifar:
Hvað skyldi fólk segja sem í góðri
trú hefir látið fé sitt af hendi rakna
til Hjálparstofhunar kirkjunnar? Vor-
um við ekki að gefa eyrinn okkar til
hungraðra bama og annarra sem um
sárt eiga að binda?
Það var aldrei talað um að stór hluti
fjárins mundi fara í annað sem; húsa-
kaup, bílakaup, siglingar, vafasama
útgáfu og svo framvegis. Launin, sem
þetta fólk hefur, em einnig skýjahá
og mér er spum. Hvað væri nú hægt
að metta marga soltna munna fyrir
mismuninn á þessum ráðherralaunum
og venjulegum verkamannalaunum?
Það væri fróðlegt að vita. Eða hvað
er eiginlega hér á seyði og hver ákveð-
ur laun þessara manna?
Hvemig stendur á því að enginn
prestur eða prófastur hefir gert at-
hugasemd við rekstur þessarar stofn-
unar? Ekki verður annað séð en að
reikningur Hjálparstofhunar kirkj-
unnar hafi verið birtur þessum aðilum,
bæði á kirkjuþingi og á prestastefnu
- eh ekki múkk - allt í firiu lagi, eða
hvað? Eiga þeir ekki að bera ein-
hverja ábyrgð gagnvart söfhuði sínum.
Á forsíðumynd í DV um daginn virð-
ist stjóm Hjálparstofhunar kirkjunnar
upp með sér af dómsn.iðurstöðu rann-
sóknamefhdarinnar. Eða em þéir að
brosa að okkur og rannsóknamefnd-
inni, eða em þeir svona ánægðir með
unnin afrek? Hvílík óskammfeilni.
Halda þessir menn virkilega að al-
menningur sjái ekki og skilji ekki
hvað hér er á seyði? Mun fólkið í
landinu verða eins örlátt við Hjálpar-
stofhun kirkjunnar framvegis og það
hefur verið hingað til?.
Nú spyr ég. Ætlar þetta fólk að halda
áfram störfum hjá Hjálparstofhun
kirkjunnar? Ég veit ekki um neitt land
í hinum vestræna heimi sem myndi
ekki veja þessum mönnum lausn í
náð. Eða hafa þeir virkilega geð í sér
til þess að halda þessu áfram?