Dagblaðið Vísir - DV - 11.03.1989, Page 26

26
LAUGARDAGUR 11. MARS 1989.
Sérstæð sakamál
Edmund og Rosemarie Glaser gengu
í hjónáband áriö 1957. Þá var hann
tuttugu og eins árs en hún átján ára.
Þau eignuðust börn og vegnaði allvel
í lífmu. Þar kom, nær þremur ára-
tugum síöar er börnin voru farin að
heiman, að Rosemarie fékk starf ut-
an heimilisins. Eftir það fór að halla
undan fæti fyrir þeim hjónum og þar
kom að örlagastundin í lífi þeirra
rann upp.
Glasershjónin
bjuggu í smábænum Mömbris
Hohl í sunnanverðu Vestur-Þýska-
landi. Þar höfðu þau alið upp börn
sín fjögur en fyrir um fimm árum
voru þau öll flutt að heiman og þau
hjónin, Edmund, sem var klæðskeri,
og Rosemarie voru ein eftir á heimil-
inu. Um hríö fannst Rosemarie lífið
heldur einmanalegt en svo brá hún
á það ráð að leita sér vinnu utan
heimilisins og ekki leið á löngu þar
til hún vildi sem minnst vera heima
hjá sér.
Þar kom svo að hún fór að koma
seint heim á kvöldin og gaf hún
manni sinum þá skýringu á því að
hún væri farin að stunda leikfimi.
Edmund kvartar
Er svo hafði gengið um tíma fór
Edmund aö hafa orð á því við konu
sína hvort hún gæti ekki veriö meira
heima við því heimilislífið væri ekki
það sem það hefði verið áöur er hún
var flestum stundum heima.
Rosemarie tók þessum orðum
manns síns illa og sagði að honum
kæmi ekkert við hvernig hún lifði
sínu lífi og þyrfti hún ekki að standa
honum nein reikningsskil. Þá virtist
hún lítt gefm fyrir félagsskap hans á
vissum stundum og eitt sinn er hann
spurði hana aö því hvort hann ætti
ekki að koma meö henni er hún var
að fara í bæinn kastaði hún til höfð-
inu og sagði hvasslega að hann skyldi
ekki vera að gera sér það ónæði.
Edmund
kvartar enn meira
Edmund tók þessi orð nærri sér
og nokkru síðar sagði hann Rosem-
arie að sér þætti lífið orðið erfitt og
óskemmtilegt og stundum langaði sig
mest til þess að svipta sig lífi.
„Það skaltu gera tafarlaust,“ svar-
aöi Rosemarie þá.
Edmund var lengi hugsi eftir þessi
orð. Þannig talaði þá til hans konan
sem hafði svo lengi búið með honum
og börnum hans fjórum. Hvað var
nú til ráða?
Börnin höfðu veitt því athygli að
ekki var allt með felldu á heimili for-
eldranna. Óvinsamlegt samband
þeirra fór ekki fram hjá þeim og þar
kom að þau reyndu að tala um fyrir
foreldrum sínum.
Ökunnurmaður
og handleggsbrot
Móðir þeirra, Rosemarie, mun í
fyrstu hafa færst undan að ræða
málið en loks gaf hún þau svör að
hún hefði í raun enga æsku átt. Hún
hefði aðeins verið átján ára er hún
gekk í hjónaband. Þá hefði henni
löngum þótt lífið leitt. Edmund og
þau börnin hefðu komið í veg fyrir
að hún hefði getað „fundið sjálfa
sig“. Eftir þetta mun börnunum hafa
þótc ljóst að afstöðu móöur þeirra
yrði ekki breytt.
Nokkru síöar var Edmund lagður
á sjúkrahús. Er hann var kominn
þangað fluttist ókunnur maður inn á
heimili þeirra hjóna og dvaldist þar
í ijarveru hans. Það næsta sem gerð-
ist var að Rosemarie handleggs-
brotnaði og fór hún þá á heilsuhæli
í Neðra-Bæjaralandi þar sem hún var
1 fimm vikur.
Rosemarie
snýrheim
Er handleggsbrotið var gróið
sneri Rosemarie heim. Þótti manni
hennar þá sem hann bæri vart
kennsl á hana, svo breytt þótti hon-
um hún. Hún var nú nær aldrei
Edmund Glaser, fyrir miðju, með þremur barna sinna.
Eiginkonan fór sínar eigin leiðir
Gröf Rosemarie Glaser.
Hús Glaserhjónanna.
heima og virtist eiga óteljandi erindi
í bæinn. Og þegar hún var heima var
hún nær stöðugt í símanum.
Er þannig hafði gengið til um hríð
fór hún aö heiman í þrjá daga og gaf
þá skýringu að hún ætlaði í heim-
sókn til vinkonu sinnar sem bjó í
Schweinfurt.
Nokkru eftir að hún kom aftur
heim fór hún svo enn burt um hríð
og í það sinn skýrði hún ekki frá því
hvert hún væri að fara.
Símhringingin
Ekki hafði Rosemarie verið lengi
að heiman í þetta sinn er óþekkt
kona hringdi til Edmunds og sagði:
„Þú veist vel aö konan þín heldur
framhjá þér. Reyndar heldur hún við
manninn minn. Þau kynntust á
heilsuhælinu. Ég er hrædd um að við
séum bæði aö sjá á eftir lífsforunaut-
um okkar.“
Er hér var komið sögu hafði Rose-
marie sagt lausu starfi sínu, án þess
að segja manni sínum frá því, enda
var hún þá byrjuð á undirbúningi
brottflutnings af heimilinu og skiln-
aðar.
Er þau hjón hittust næst bað maður
hennar hana um að reyna að „byrja
upp á nýtt“ en hún svaraði þá kulda-
lega að það væri ekki til neins að
reyna slíkt.
Edmund
finnur lausn
Er hér var komið þótti Edmund
Glaser öll von úti. Þunglyndi hans
hafði aukist og hann sá ekki lengur
neina von í lífinu. Kona hans hafði
farið fram á skilnað eftir langt hjóna-
band og hann gat enga góða lausn
eygt á vanda sínum. Loks komst
hann að þeirri niðurstöðu að eina
lausnin væri dauðinn. Hann ætlaði
að drepa Rosemarie sem gerst hafði
honum ótrú en ráða síðan sjálfan sig
af dögum.
Edmund undirbjó sig vel. Hann
keypti þunga öxi sem hann faldi á
heimilinu. Þá kom hann reipi fyrir í
bílskúrnum en í því ætlaði hann að
hengja sig er Rosemarie væri ekki
lengur lífs.
Kvöldið
örlagaríka
Dag einn, er vanlíðan Edmunds
haföi verið óvenju mikil og brottfór
konu hans nálgaðist, fór hann í langa
gönguferð. Hann kom ekki heim fyrr
en liðið var á kvöld. Þá settist hann
inn í stofu, fór að horfa á sjónvarp
og beið þess að kona hans færi að
sofa.
„Tilhugsunin um skilnaö var óþol-
andi,“ sagði hann síðar. „Ég sat
þarna í stofunni þar til Rosemarie
var búin að slökkva ljósið í svefn-
herberginu. Ég ætlaði að drepa hana
í svefni því ég vildi ekki að hún þjáð-
ist.“
Nokkru eftir miðnætti sá Edmund
að ljósið logaði ekki lengur í svefn-
herberginu. Þá sótti hann öxina og
fór að undirbúa sjálfsmorðið í bíl-
skúrnum.
Edmund Glaser sló konu sína þrí-
vegis í höfuðið með öxinni.
Er hann sá að hún var látin gekk
hann niður í eldhús og skrifaði á
miða: „Ég varð að gera þaö. Hún var
búin aö vera mér ótrú ...“
En í staöinn fyrir að fara út í bíl-
skúr og hengja sig gekk hann að sím-
anum og hringdi á lögregluna.
Fjölskyldu-
sorgarleikur
Mál Edmunds Glasers var tekið
fyrir í sakadómi í Aschaffenburg.
Það leyndi sér ekki þegar í upphafi
réttarhaldanna að sakborningurinn
var illa haldinn. Hann talaði grát-
klökkum rómi er hann lýsti því sem
gerst haföi á heimili hans þann 29.
september 1987, þremur áratugum
eftir að hann og Rosemarie höfðu
gengið í hjónaband.
Það vakti strax mikla athygli hve
mikla samúð Edmund fékk frá börn-
um sínum fjórum. Þau mættu öll í
réttinum þá þrjá daga sem um máliö
var fjallaö.
Það gerðu einnig ýmsir vinir Ed-
munds frá Mömbris Hohl og margir
úr þessum hópi lýstu yfir samúð
sinni og kváðust geta skilið hvers
vegna hann hefði gripið til þess ör-
þrifaráðs að ráða konu sína af dög-
um.
Það vakti þó hvað mesta athygli að
systir Rosemarie skyldi kyssa Ed-
mund á kinnina í réttarsalnum.
Dómurinn
Ákæran á hendur Edmund Glas-
er hljóðaði á morð að yfirlögðu ráði
en við slíku afbroti liggur þung refs-
Rosemarie Glaser.
ing. Er leið á réttarhöldin varð þó æ
ljósara hvers stuðnings þessi fimm-
tíu og tveggja ára gamli klæðskeri
naut hjá börnum sínum íjórum, ætt-
ingjum og vinum.
Reyndar fór hver á fætur öðrum
úr þeim hópi þess á leit að Edmund
yrði sýnd miskunn er að dómsupp-
kvaðningu kæmi. Hann hefði veriö
örvilnaður, þunglyndur og enga leið
séð út úr þeim vanda sem aö steðj-
aði. Þá hefði hann sagt, eftir að hann
var búinn að gefa sig fram við lög-
regluna, að hann hefði hætt við
sjálfsmorðiö vegna þess að honum
hefði orðið hugsað til barna sinna
flögurra. Nóg væri komið þótt hann
endaði ekki líf sitt í snöru og sæi þau
aldrei framar en samband hans við
börnin hafði verið gott.
í réttinum lýstu börnin flögur yfir
því, er þau voru kölluð í vitnastúku,
að heimilislíf þeirra hefði verið mjög
gott á meðan þau hefðu verið á heim-
ihnu. Gáfu þau ýmsar lýsingar sem
náðu yfir langt tímabil.
Sögðust þau hafa átt góða æsku
sem þau ættu góðar minningar um.
Rosemarie hefði verið þeim kær-
leiksrík móðir. Faðir þeirra hefði að
vísu verið strangur en hefði þó alltaf
sýnt þeim réttlæti.
Svo fór að í sakadómi var tekið til-
lit til þeirra óska um mildi sem börn
Edmunds Glaser og nánustu vinir
og ættingjar báru fram. Hann var
dæmur fyrir manndráp, ekki morð.
Dómurinn hljóðaði á níu ára fang-
elsi.