Dagblaðið Vísir - DV - 03.02.1990, Blaðsíða 16

16
LAUGARDjAGUR 3. FEBRÚAR 1990.
Sveinbjörn Beinteinsson allsherjargoði fór i fyrsta sinn í utanlandsferö í janúar í þeim tilgangi að gifta son sinn.
DV-mynd Brynjar Gauti.
Hávamál að hætti
ása í Englandi
- Sveinbjöm Beinteinsson allsherjargoði fór utan til að gifta
Sveinbjörn í fullum skrúða að gefa saman Einar Sveinbjörnsson og Joanne
Klemczak.
Flestir láta sér nægja eina athöfn
við hveija hjónavígslu, annaðhvort
borgaralega eða kirkjulega. Þann 6.
janúar giftu sig í Englandi Einar
Sveinbjömsson og Joanne Klemczak
þrefaldri vígslu. Fyrst á bæjarskrif-
stofunnni, síðan að hætti ásatrúar-
manna og að lokum eftir aðferðum
Baháía. Einar er sonur Svanfríðar
Hagvaag og Sveinbjöms Beinteins-
sonar allsheijargoða og fór Svein-
bjöm gagngert utan til að fram-
kvæma vígsluna.
„Við breyttum aðeins út af hinni
hefðbundnu hjónavígslu því á borg-
arskrifstofunni hafði verið gengið frá
öllu lögformlega," sagði Sveinbjöm
þegar hann var beðinn um að lýsa
athöfninni. „Við stilltum okkur upp
í anddyri veislusalarins, ég, brúð-
hjónin og tveir svaramenn. Ég ávarp-
aði þau með nokkrum orðum og kvað
síðan texta úr Hávamálum en það
er til að ávarpa goðin. Venjan er að
velja milh texta úr Völuspá eða
Hávamálum."
Fyrir brúðhjónin lagði Sveinbjöm
síöan hefðbundnar spurningar og
þau tókust í hendur. Hann lagði
blessun sína yfir giftinguna að lokum
og lýsti þau hjón.
Þetta er ellefta hjónavígslan sem
Sveinbjöm framkvæmir. Flest hjón-
anna eru íslendingar, en auk þess ein
ensk og önnur dönsk. Hinn soninn
gifti hann á Egilsstöðum fyrir nokkr-
um árum en þar var ein vígsla látin
nægja.
Vinkonan faldi sig
í veislunni vom 120 manns og aö-
eins örfáir skildu orðræður og kveð-
skap Sveinbjöms. Vegna aðstæðna
stytti hann aðeins mál sitt og fór
aðeins með eitt erindi úr Hávamál-
um.
Vinkona brúöarinnar hafði í fyrstu
neitað aö koma til brúðkaupsins af
trúarástæðum. Henni var ekkert um
þaö gefiö að taka þátt í heiðinni at-
höfn en lét tiheiðast að lokum.
„Skömmu áður en athöfnin hófst
faldi hún sig í fatahenginu og var þar
á meðan hún stóð yfir,“ sagði Svein-
bjöm og hló dátt að tiktúmm vinkon-
unnar. „Ég átti nú leið þama inn í
fatahengið því ég þurfd að fara úr
jakkanum og í skrúðann og sá þessa
stúlku í rauöri blússu. Hún hefur
sennilega haldið að þetta væri eitt-
hvað ljótt og ósiðlegt. Seinna kom
hún að borðinu mínu og við spjöhuð-
um saman og hún tók mig í sátt.“
Eftir athöfnina var sest að veislu-
borði en undir borðum héldu brúð-
guminn og faðir brúðarinnar ræður.
Brúðurin er Baháítrúar og þegar
heim var komið úr veislunni var
vígsla að hætti Baháía framkvæmd.
Sú athöfn er nokkuð löng og sagði
Sveinbjöm að hún hefði teki,ð um
hálftíma. Nýgiftu hjónin lögðu upp'í
sex mánaða brúðkaupsferð nokkrum
dögum síðar og er feröinni heitið til
Austurlanda fjær. Þau ætla sér að
setjast að á Egilsstöðum en þar eiga
þau íbúö.
Gengur tíu kílómetra
Sveinbjöm er nú 65 ára og hafði
aldrei til útlanda komið. Hann býr
ennþá aö Draghálsi í Borgarfirði og
helgarblað DV hitti hann á Ferstiklu
í Hvalfirði. Frá Draghálsi að Fer-
stiklu em 10 kílómetrar og segir
Sveinbjöm að gangan taki um þijá
tíma þegar snjór er yfir öhu. Ekki
var að sjá nein þreytumerki á karh
að göngunni loiúnni og hann blés
varla úr nös.
„Veturinn er orðinn mér erfiður
þama í einangmninni. Ég fer oft á
vetri til Reykjavíkur í boði skóla og
samtaka og alla þjónustu sæki ég
hingað á Ferstiklu. í dag ætla ég að
nota ferðina á bókasafnið á Ferstiklu
og skreppa í Borgames. Það er verið
að innrétta íbúð hér í byggðinni og
sennilega flyt ég inn í vor. Ég geri
ráð fyrir því að búa að Draghálsi yfir
sumariö og halda efitir nokkmm
rohuskjátum,“ sagði Sveinbjöm.
Sérstakur skrúði
við athafnir
Skrúðinn, sem Sveinbjöm klæðist,
er yfirleitt ekki notaður nema við
giftingar. Töluvert af útlendingum
slæðist aö Draghálsi á sumrin til að
hitta allsherjargoðann og hefur hann
farið í skrúðann fyrir myndatökur.
„Þaö kom Fransmaður til mín í sum-
ar og heimtaði að ég færi í búning-
inn. Ég verð víst að taka því að vera
þetta opinbera tákn fyrir ásatrúar-
fólk. Ég hef nú reynt eftir megni að
létta þessu af mér en gengið frekar
iha.“
Villtist í lest
Þar sem þetta var fyrsta utanferð
Sveinbjörns lá beinast við að spyija
hvemig honum hefði hkað í landi
Engilsaxa.
„Mér fannst bara gaman að því en
ég væri ónýtur ef ég þyrfti að fara
einn. Ég kann ekki nóg í útlendum
málum og svo kann ég ekkert á þessi
ferðakerfi," sagði Sveinbjöm og rifj-
ar upp lestarferðalagið sem hann fór
á eigin vegum. „Ég var á leið th Birm-
ingham en missti af brautarstöðinni
og fór því of langt. Ég uppgötvaði
mistökin fljótlega og sá mann sem
mér leist vel á og hann sagði mér að
ég gæti tekið innanbæjarlest og farið
með henni til baka. Hann var sjálfur
á sömu leið og var svo vinsamlegur
að fylgja mér. Hann fylgdi mér svo
niður brautarpall en ég var ekkert
klár á því hvernig ég ætti að komast
til baka. Sá þama svarta stelpu, ansi
viðkunnanlega, og sneri mér að
henni og hún benti mér á lest hinum
megin við pallinn. Þar var pallvörður
sem staðfesti þetta, opnaði dyrnar,
ég stökk inn og hún rann af stað um
leið.“ Sveinbjörn hlær mikið þegar
hann segir frá þessu ævintýri sínu.
„Við hliðina á mér sátu tvær gamlar
konur og þegar ég fór segja þeim frá
þessu uröu þær allar að einu brosi.
Þær sögðu mér síðan tii um það hvar
ég ætti að fara úr lestinni.
Þegar við komum á stöðina kann-
aðist ég strax við mig. Þessi útúrdúr
tók mig svona tuttugu mínútur. Hún
var svona rúmlega hálftólf þegar ég
fór og tólf þegar ég komst á áfanga-
stað. Ég hefði ekki verið svona glögg-
ur í þessu ef þetta hefði verið fyrsti
dagurinn minn þarna úti.“
Iðgræn tún og
skjöldóttar kýr
Þegar Sveinbjöm var spurður
hvemig stórborgin London hefði
komið honum fyrir sjónir sagði hann
að lítið væri hægt að gera sér grein
fyrir innviðum borga á stuttum tíma.
„Við voram þama mitt á milli
tveggja garða, Hyde Park og annars,
en það er mjög miðsvæðis. Það var
lítið sem ég sá í London annað en
þessir garðar. En þarna era tún
hvanngræn en blóm og tijágróður
er í vetrarbúningi. Og kýr og kindur
á beit í sveitum. Kýrnar eru allar
svartskjöldóttar en af hendingu sá
ég eina rauða.“
Sveinbjörn ferðaðist víða og fór
meðal annars til hinnar fomfrægu
háskólaborgar Oxford. Einnig fór
hann til Stratford, fæðingarborgar
Shakespeares, og skoðaði Shakespe-
aresafnið.
„Við skoðuðum bæði æskuheimili
Shakespeares og svo búgarð þarna
skammt frá sem móðir hans bjó á og
er bærinn kenndur við hana. Allt þar
innan dyra var með gömlu búskapar-
lagi, gamaldags eldhús var þarna
með hlóðum ekkert ósvipað því sem
við þekkjum frá stóram bæjum, t.d.
Grenjaðarstað. Þarna var setustofa
með löngu borði og arni í gaflinum.
Við borðsendann, næst arninum, var
sæti fyrir húsbóndann en hann hefur
sennilega verið kulvís," sagði Svein-
björn og hláturinn ískraði í honum.
Kráarstemning
í Englandi
Ensk pöbbastemning er víðfræg og
allir sem koma til Englands kíkja á
einn eða fleiri. Sveinbjörn var ekki
eftirbátur annarra og skoðaði kráar-
lífið. „Þetta er ábyggilega sama fólkiö
sem mætir á sína krá til að ræðast
við. Konur máttu ekki sjást á krán-
um áður en þær eru að sækja í sig
veðrið,“ sagði Sveinbjörn. „Éin var
einkennilega skipulögð því langur
vegur var á salernið. Fyrst þurfti
maður að fara út um einar dyr, það-
an eftir gangi og út um aörar dyr og
þá var ég kominn í aðra krá. Þar kom
ég að þriðju dyranum og þá var ég
kominn út. Svo þurfti ég að ganga
meöfram löngum vegg hinum megin,
fyrst kom kvennaklósettið og ekki
mátti ég fara þangað. Þaðan fór ég
fyrir hornið og og þá fann ég það.
Þetta gekk allt fyrir sig á venjulegan
hátt en betra að leggja upp nógu
snemma," sagði Sveinbjörn og hafði
gaman af.
Margir ruglukollar
Sveinbjöm hefur fengið bréf frá
þijátíu löndum, í Vestur-Evrópu,
Kanada, Bandaríkjunum og Ástralíu
en þar er hópur. Stærstu ásatrúar-
hóparnir era í Texas en þar era um
fimm hundrað manns skráð í félagiö.
„Einu sinni gaf ég saman enskt par
sem hélt hljómleika hérna. Giftingin
var haldin að Draghálsi og utan á
plötuumslaginu er mynd af athöfn-
inni. Ég veit að ásatrú er þekkt í
Englandi og þá aðallega í Skotlandi.
Ég hef fengiö nokkur brcf enengum
kynnst beinlínis. Ég held að í flestum
tilfellum séu betta einhverjir raglu-
kollar," sagði Sveinbjöm að lokum.
-JJ