Dagblaðið Vísir - DV - 19.05.1990, Síða 20

20
LAUGARDAGUR 19. MAÍ 1990.
Helgarpopp
„Þetta var 23. janúar, við spiluð-
um 23 lög, það voru 23 hausar í
salnum og hvor um sig græddum
við 23. dali. Sjálfur var ég 23 ára
gamall." Svo fórust John Linnel
orð þegar hann minntist fyrstu tón-
leika tvíeykisins They Might Be
Giants sem haldnir voru á ónefndu
vertshúsi á Manhattan. Á þeim
tíma er samstarf Jónanna tveggja,
Linnel og Flansburgh, var að taka
á sig mynd starfaöi hinn fyrmefndi
sem reiðhjólasendill en Flansburgh
hafði þann uppbyggilega starfa
meö hör.dum aö telja farþega út af
einu ákveðnu lestarspori á Grand
Central jámbrautarstöðinni í New
York. Flansburgh minnist þessa
tíma með bros á vor og státar sig
af því að hafa verið kominn nálægt
milljóninni þegar hann gafst upp.
„Þetta starf var alveg kjörið fyrir
lagasmið, maður þurfti ekkert að
hugsa, teljarinn sá um vinnuna.
Ástæðan fyrir því aö ég hætti var
sú að með hljómsveitarvafstri gat
ég haft ca átta dah á tímann en
hinir borguðu bara sjö.“
Þessi fyrstu misseri í sögu They
Might Be Giants unnu félagarnir
fyrir sínu lifibrauði með því aö
troða upp á næturklúbbum á Man-
hattan. Sú iðja gekk með slíkum
ágætum aö dúettinn hafði efni á að
leigja sér rúmgóða íbúð á ágætum
stað í Brooklyn. Svo rúmt var um
þá félaga að þeir komu með góðu
móti fyrir trommusetti á stofugólf-
inu hjá sér. Heldur var fögnuður-
inn takmarkaður hjá nágrönnum
Jónanna er þeir tóku að berja
bumbur í tíma og ótíma og eftir
Gaspraö
Athyglisverð smekk-
leysuútgáfa
í lok nýliðins mánaðar gaf
Smekkieysa út safnplötuna Heims-
yfirráð eða dauöi I. Þar gefst fólki
tækifæri á að ná í ijómann af ís-
lenskri nýbylgju á einum stað, en
tilgangur útgáfunnar er einmitt að
kynna þá nýrækt sem nú er í ís-
lensku tónlistarlífi og er sú kynn-
ing einkum ætluö á útlendan mark-
að. Mjög er vandað til útgáfunnar
og sem dæmi má nefna að einn af
eftirsóttari umslagshönnuðum
Breta, Paul White, var fenginn til
samstarfs, en sá hefur m.a. hannað
fyrir Nick Cave og Depeche Mode,
auk þess að eiga heiður af Life’s to
Good albúmi Sykurmolanna.
Á geisladisknum eru sex aukalög
og þar fá ýmsar nýliðasveitir aö
blómstra í ágætum félagsskap
gamla jálksins Mike Pollock sem
kemur fram undir merkjum Most
og flytur lagið Ciccohna.
Það eru hins vegar fyrstu tíu lög-
in sem megináhersla er lögð á, en
þar er að finna þær hljómsveitir
sem þegar hafa átt eitthvert sam-
starf við Smekkleysu. Hér er átt
við Risaeðluna, Bless, Ham, Boot-
legs, Langa Sela og Skuggana að
ógleymdum Sykurmolunum.
Án þess að ætla aö setjast í dóm-
arasæti er vert að geta frammi-
stöðu hljómsveitanna Bless og
Risaeölunnar en sú síðarnefnda
gefur áheyrendum nasaþefinn af
væntanlegri plötu með frábæru
lagi, „Gun Fun“. Bless-lögin eru
hins vegar bæði af frumburðinum
r
i
vesturheimi
Tvíeykið They Might Be Giants stendur undir nafni
ahtof stutta veru í rúmgóöu íbúð-
inni var þeim kastað á dyr. Þegar
félagarnir ætluðu aö flytja jarðne-
skar eigur sínar á nýjan viðveru-
stað var Jón Flansburgh ekki láns-
amari en svo að hann leigði sér,
óafvitandi, óprúttna steliþjófa sem
flutningamenn og þeir geröu sér
htið fyrir og stálu öllum eignum
hans. Daginn eftir féh Jón Linsell
af reiðskjóta sínum og fótbrotnaði.
Símaþjónusta
risanna
Tækjalausir og ailslausir var út-
séð um að They Might Be Giants
gætu sinnt spilamennsku, í bih aö
minnsta kosti. Jón Flansburgh dó
þó ekki ráðalaus. Eftir að hafa lagt
höfuðið í bleyti um skamman tíma
fékk hann þá skondnu hugmynd
að opna símaþjónustu, „Dial-A-
Song“. Eftir auglýsingu í ejnka-
máladálki í útbreiddu dagblaði í
New York stoppaði ekki síminn
heima hjá hugvitsmanninum sem
raulaði nýtt lag á hverium degi fyr-
ir ánægða viðskiptavini, en þeir
skiptu hundruðum.
Það var svo árið 1986 að hjólin
fóru að snúast hjá tvíeykinu og var
vendipunkturinn snælda sem dú-
ettinn gaf sjálfur út en hún komst
í hendur tveggja manna sem voru
að stofna lítið óháð útgáfufyrir-
tæki, Bar/None Records. Þeir hrif-
ust af kímni og léttleika Jónanna,
sem spiluðu hrátt rokk og ról sem
um leið var ákaflega melódískt og
skemmtilegt. í lok árs 1986 var
frumburður They Might Be Giants
gefmn út á fyrrnefndu merki og bar
skífan nafn hljómsveitarinnar. Af
henni voru lög eins og „Puppet
Head“ og „Don’t Let’s Start" (lag
sem íslenskir útvarpshlustendur
eiga að muna eftir frá árinu 1987)
sem báru hróður tvíeykisins um
víðan völl. Sérstaka athygli vakti
myndbandið með „Don’t Let’s
Start" er þaö var sýnt í MTV og
það jók sölu frumburðarins upp úr
öllu valdi í janúar 1988, eða rúmu
ári eftir útgáfu plötunnar.
Það sem einkum var heillandi við
tónhst They Might Be Giants var
húmorinn, mannleg tilvera í öllum
sínum fjölbreytileika var yrkisefni
hljómsveitarinnar og alltaf reyndu
Jónarnir aö draga fram hina já-
kvæðu og spaugilegu hlið málanna.
Umgjörðin utan um þennan bjart-
sýnis kveöskap var rokk og ról alls-
bert og ósphlt eins og það kom af
skepnunni, útsetningar og hljóð-
færaskipan voru með allra ein-
faldasta móti.
Vinsældir meðal há-
skólastúdenta
Sumariö 1988 lauk gerö annarrar
plötunnar, Lincoln, og hún átti eft-
ir að uppfylla þær væntingar sem
aðdáendur Jónanna gerðu til nýrra
verka. Smáskífulagiö „Ana Ng“
hlaut mikla spilun í háskólastöðv-
unum og þegar komið var undir lok
ársins sló Lincoln Rattle and Hum
Umsjón:
Snorri Már Skúiason
plötu U2 út sem vinsælasta platan
í bandarísku háskólaútvarpi.
Sá árangur varð th þess að dúett-
inn komst í sviðsljós stóru fjölmiðl-
anna og m.a. People Magcizine og
The New York Times sáu ástæðu
til að eyða prentsvertu og plássi í
umfjöllun um They Might Be
Giants.
Nýlega er komin út þriðja hljóm-
plata hljómsveitarinnar, Flood, og
var sú kveikjan að umfjöllun þess-
ari. Þar er á ferð 19 laga stanslaus
skemmtun í anda fyrri platnanna.
Leikgleöin er enn aöall The Might
Be Giants, gamanvísumar kannski
orðnar beinskeyttari en áður, en
boðskapurinn er sem fyrr fegurra
mannlíf. Clive Langer og Alan
Winstanley, hið fræga útsetjaratví-
eyki, leggja hönd á plóg í fjórum
laga plötunnar, þ.á m. smáskifulag-
inu „Birdhouse in Your Soul“ sem
vissulega gæti náð vinsældum hér
á landi. Þeir sem kunna að meta
gleraugnaglámana, tvíburana frá
Auctermughty í Skotlandi, þeir
ættu að leggja hlustirnar við tónlist
They Might Be Giants. Eða eins og
þeir Jónar, Linnell og Flansburgh,
segja sjálfir:
„Við vhjum alls ekki verða yfir-
þyrmandi, þannig að fólk verði th-
finningalega brenglað á aö hlusta
á okkur, eins og Hitler varð þegar
tónar úr smiðju Wagners bárust
honum th eyrna. Við reynum að
hljóma vinalega án þess að vera
væmnir og áhugaverðir án þess að
þykjast ætla að bjarga heiminum.
Við erum einfaldlega rokkarar. Við
komum fyrir eins og við erum. Við
eram ekki í hópi þeirra sem eru
sýndarmennsku- rokkarar, heldur
göngum við hreint th verks, við
þykjumst vera af gamla skólanum.
Svona eitthvað í líkingu við Chuck
Berry.“
Melting, annað þó í örhtið breyttri
útsetningu. Bless-phtar eru í hljóð-
veri þessar vikurnar þar sem önn-
ur plata hljómsveitarinnar er í
smíðum og ku hún væntanleg í
haust. Þarna eru á ferð sveitir sem
vaxa með hverri afurð og ef vænt-
anleg hljómplata Risaeðlunnar er í
svipuðum dúr og fyrrnefnt „Gun
Fun“ er líklegt að útlendir popp-
skríbentar veröi enn og aftur að
béina athyglinni hingað upp á
Frón. Sykurmolarnir flytja þriggja
ára gamalt lag, Marsinn minn (My
March) og tekst ágætlega upp. Tvo
klassíkera er að finna á plötunni,
Abbalagið Voulez Vous með Ham
og Kontinentalinn með Langa Sela
og Skuggunum.
Það verður að teljast lofsvert hjá
Smekkleysu að leggjast í útgáfu af
þessu tagi og virðist fyrirtækið
óþreytandi í að kynna íslenska
rokktónlist á erlendum vettvangi.
Útgáfa með svipaðan thgang var
á vegum Grammsins árið 1987 þeg-
ar platan „Geyser, úrval íslenskrar
nýbylgjutónlistar á 9. áratugnum”
var sett á markað. Plötunni var
dreift af Enigma í Bandaríkjunum
og gekk þolanlega í Kanann. Flytj-
endur á þeirri plötu voru m.a.:
Þeyr, Kukl, Purrkur Phlnikk, Von-
brigði, Das Kapital og Megas & ík-
arus.