Dagblaðið Vísir - DV - 19.05.1990, Page 29

LAUGARDAGUR 19. MAÍ 1990.
41
Sérstæð sakamál
Hann átti að devja
Hluti at því sem „galdramaðurinn“ seldi Helen og John.
Sagan af því hvernig Robert Page
átti að fara úr þessum heiníi þykir
grátbrosleg. Þó duldist engum að
hugmyndin um að ryðja eigin-
manninum umburðarlynda úr vegi
einkenndist af blákaldri alvöru.
Það var hins vegar engu líkara en
einhver hefði haldið yfir honum
ósýnilegri verndarhendi.
Sjálfur dómarinn brosti þegar
Helen Page, þrjátíu og átta ára, og
elskhugi hennar, John Penden,
komu fyrir réttinn. Þó var ákæran
alvarleg. Hún var á þá leiö að þau
hefðu gerst sek um fjórar morð-
tilraunir. Það einkennilega var
hins vegar að maðurinn sem myrða
átti, Robert Page, eiginmaður Hel-
en, hafði lifað þær allar af. í raun
líktist sagan því að hluta gaman-
leikriti. En það var alvarlegri hlið
á máhnu og á hana varð dómarinn
að sjálfsögðu að líta öðru fremur.
Aðalpersónumar í málinu voru
hjónin Helen og Robert Page og
John Penden en öll bjuggu þau í
Berkhamstead á Englandi.
Helen og Robert höfðu verið gift
í átján ár en hjónabandiö gat ekki
talist gott. Helen gerði miklar kröf-
ur tíi manns síns og fjárhagur hans
og geta leyfðu aðeins að hann upp-
fylltí þær að hluta tíl.
Eiginkvennaskipti
Þar kom að Helen gerði kröfu til
hans um að hún fengi að nýta sér
„annan kost“. Og þegar kom fram
á árið 1984 kynntust hjónin fólki
sem viöhafði eiginkvennaskipti.
Var það starfsfélagi Roberts, John
Penden, sem kynntí þau fyrir þessu
frjálslynda fólki sem hann um-
gekkst sjálfur. Ekki leið svo á löngu
þar til John varð elskhugi Helen.
Það fór ekki fram hjá nágrönnum
Pagehjónanna hvernig komið var.
Þeim varð brátt ljóst að þetta fólk
leyfði sér hvað sem var innan hóps-
ins og það þótti sumum þeirra
fullmikið frjálslyndi.
Lítill vafi leikur á því að Robert
Page var sá sem minnsta skemmt-
an haföi af þessu fyrirkomulagi.
Hann felldi sig þó við ástandið eftír
að kona hans hafði gengið að sér-
stöku skilyrði sem hann hafði sett,
en það var að hún væri heima um
nætur.
Samkomulagið rofið
Helen og John Penden fóru þó að
hafa þetta samkomulag að engu er
fram kom á sumarið 1986. Þau voru
næturlangt þar sem þeim þóttí
henta og Robert tók sér það mjög
nærri. Eitt sinn er þau skötuhjúin
höfðu farið í veislu og Helen lét
ekki sjá sig fyrr en morguninn eftir
hótaði Robert að fremja sjálfsmorð.
í raun var það meira en hótun um
að hverfa til annars heims því Ro-
bert var líftryggður fyrir jafnvirði
um tuttugu og fimm milljóna
króna. Tryggingarféð yrði þó ekki
greitt út ef hann fremdi sjálfsmorð.
Helen og John kom því íljótlega
til hugar að koma því þannig fyrir
að óþarfi yrði fyrir Robert að
fremja sjálfsmorð. Þau ætluðu sér
aö verða fyrri tíl að koma honum
úr þessum heimi. Hann var líka
orðinn þeim erfiður að öðru leytí
og því tímabært að þeirra mati að
hann hætti að gera þeim lífið leitt.
Galdrar
Árið 1987 skrifaöi John Penden
bréf til „galdramanns" og satans-
dýrkanda í Bristol, áttatíu og
tveggja ára gamals manns að nafni
Basil Crouch. Hann var þá næstum
blindur en auglýsti að hann hefði
til sölu bölvun og aðra óáran.
í raun máttí segja að sá gamli
hetði slíkt á útsölu þvi hann halði
þá nýlega lækkað verðið úr jéifn-
lan Murreli.
*
virði þrjú þúsund og sjö hundruð
króna í tvö þúsund og fimm hundr-
uð.
John fékk frá „galdramannin-
um“ brúðu sem honum var lagt
fyrir að stínga með nál og kyrkja
með streng. Með fylgdi einnig poki
með mold úr kirkjugarði og visnuð
blöð af kransi sem nýlega hafði
verið lagður á leiði. Allt átti þetta
að verða til þess að sá sem hverfa
skyldi af sjónarsviðinu yrði fyrir
hræðilegum þjáningum og
dreymdi illa áöur en hann yrði all-
ur.
Robert Page svaf hins vegar jafn-
vel og fyrr. Greinilegt var að
„galdrarnir" höfðu ekki minnstu
áhrif á hann. Skötuhjúin hvörtuðu
við „galdramanninn" og kröfðust
þess að fá peningana aftur en þá
fengu þau ekki.
Gildra eins og úr James Bond
mynd var næsta aðferðin sem beita
átti tíl að senda Robert Page úr
þessum heimi. Skötuhjúin Helen
og John ákváðu nú að hagnýta sér
þann sið Roberts að aka greitt á
Helen Page.
vegum úti. Þau sátu því fyrir hon-
um á leiö sem hann ók oft. Var
ætlun þeirra að hella olíu á beygju
eina sem þeim þótti víst að hann
æki hratt um. Við það átti bíllinn
að fara út af og Robert að týna líf-
inu.
Gallinn var bara sá að rétt áður
en Robert kom akandi að beygjunni
kom í ljós að tappinn sat svo fast í
olíubrúsanum að ekki tókst að ná
honum úr í tæka tíð. Robert Page
ók því hjá konu sinni og elskhuga
hennar án þess að nokkuð gerðist.
Þriðja tilraunin
Skömmu síðar komust þau Helen
og John að því að þrjátíu og eins
árs gamall maður frá Harlow, lan
Murrells, væri fáanlegur til að gera
hvað sem væri fyrir peninga. Þau
héldu á hans fund og komust að
því að hann var reiðubúinn tíl að
skjóta Robert Page til bana fyrir
jafnvirði fimm hundruð þúsund
króna.
Ian átti hlaupstutta haglabyssu
sem hann hugðist nota. En þegar
hann tók hana fram kom í ljós að
hún var ryðguð og dygði ekki til
verknaðarins.
Skötuhjúin máttu víst ekki vera
aö því að bíða eftir því að leigu-
moröinginn yrði sér úti um aðra
byssu og ákváðu því að láta hann
drepa Robert með ör er hann væri
á ferð í bíl sínum en Ian Murrels
átti sterkan boga. Var hugmyndin
á þá leið að Ian skyldi liggja í leyni
með bogann er Robert æki hjá. Þá
skyldi hann senda ör í eitt dekkj-
anna. Við það færi bíllinn út af og
liföi Robert af slysið skyldi Ian
skjóta annarri ör í hjartað á honum
þar sem hann væri i flakinu.
Enn ein mistök
Helen og John biðu þess nú að
Robert léti uppi hvenær hann ætl-
aði næst í eina af ökuferðunum sín-
um en það yrði fljótlega ef hann
héldi venju sinni. Þá ætlaði Helen
að fá upp úr honum hvaða leið
hann færi en boðunum átti síðan
aðikoma tíl Ians í tæka tíð svo hann
gæti komið sér fyrir með bogann.
Ian leist vel á hugmyndina enda
mikið fé í boði á hans vísu. Hann
var félítill og hugðist rétta við fjár-
hag sinn svo um munaði er hann
hefði komið Robert Page fyrir katt-
arnef.
En fyrirhugað morð var ekki það
eina sem lan Murrell hafði fyrir
stafni þessa dagana. Hann þurfti
að hafa í sig og á meðan hann beið
eftir stóru upphæðinni sem hann
fengi ekki greidda fyrr en aö Ro-
bert hefði verið úrskurðaður lát-
inn. Þessi starfsemi Ians leiddi til
þess aö hann var handtekinn fyrir
ávísanafals og fyrir það fékk hann
dóm og var settur í fangelsi.
Óheppileg
lausmælgi
Ian Murrell lenti í fangelsinu í
klefa með manni sem hét Stevén
Graham. Er þeir höfðu verið saman
um hríð fannst Ian óhætt að segja
Steven frá því að honum hefði ver-
ið boöið mikið fé fyrir aö ráða Ro-
bert nokkurn Page af dögum.
Steven Graham hlustaði með at-
hygli á söguna en fannst nóg um
þaö sem hann heyrði og taldi víst
að leysti hann ekki frá skjóðunni
myndi hann í raun bera ábyrgð á
því aö Helen og John myrtu Ro-
bert. Steven geröi því lögreglunni
aðvart um þá lífshættu sem hann
taldi Robert Page vera í.
Helen Page og John Penden voru
þegar í stað handtekin. Jafnframt
var. Robert Page skýrt frá því hve
margsinnis kona hans og elskhugi
hennar hefðu skipulagt morð á
honum. Hann ætti tilviljunum og
einhverri ótrúlegri heppni það að
þakka að hann væri enn á lífi. Þaö
furðulega gerðist að Robert neitaði
aö trúa því sem honum var sagt.
Brosaö í
réttarsalnum
í júlí fyrrasumar komu sakborn-
ingarnir í þessu sérstæða máli fyrir
rétt í Chelmsford. Þar brostu marg-
ir er skýrt hafði verið frá málavöxt-
um, ekki síst „galdramaðurinn" frá
Bristol sem var vitni í réttinum.
Vitnisburður hans var hins vegar
svo óljós og sundurlaus að þar kom
að dómarinn ráðlagði honum að
hafa sig sem fyrst heim aftur, „á
kústskaftinu" eins og hann orðaöi
það.
John Penden játaði að hafa ætlað
að myrða og láta myrða Robert
Page. Og þar kom að Helen viður-
kenndi að vera honum samsek. Það
hefði veriö hún sem ætlaöi að
leggja fram féð Ian Murrel átti aö
fá fyrir aö myrða Robert. Hún lét
um leið þau orð falla að í sínum
huga hefði verið um nokkurs konar
„líknarmorö" að ræða.
Helen Page og John Penden fengu
hvort um sig tveggja ára fangelsis-
dóm. Ian Murrell fékk hálfs annars
árs fangelsdóm fyrir þátttöku sína
í misheppnuðum morðtilraunum.
Öll þrjú brostu feginsamlega þegar
dómarnir höfðu verið kveðnir upp
því öll höfðu þau óttast þyngri
dóma.
Sá eini sem var óánægður var
Robert Page. Ekki þó yfir því að
dómarnir skyldu ekki hafa verið
þþngri heldur af því að hann neit-
aði að trúa því að kona hans hefði
viljað hann feigan.
„Konan mín fer saklaus í fang-
elsi!“ sagði hann eftír að rétti hafði
verið slitið.
Þessi ummæli urðu til þess að
enn fóru ýmsir að brosa. En það
var sem Robert Page skildi ekki
ástæðuna.