Dagblaðið Vísir - DV - 27.03.1991, Blaðsíða 22
22
MIÐVIKUDAGÚR 27. MARS 1991.
Sérstæð sakamál
Eftir hálft ár stóö lögreglan ekki
feti framar í rannsókn morðsins á
ungu, laglegu stúlkunni en þegar
það var framið. Svo gerðist það dag
einn að til hennar kom kona sem
sagðist hafa sögu að segja.
Carole Wilkinson var tvítug, lag-
leg og fór til vinnu klukkan átta á
morgnana. Frá heimilinu til vinnu-
staðar voru aðeins átta hundruö
metrar ef gengið var í gegnum al-
menningsgarð og það gerði hún.
Þennan morgun fór hún að heiman
í síðasta sinn.
Klukkustundu síðar fannst Ca-
role, afar illa leikin en þó á lífi. Að
henni komu tvær eldri konur sem
áttu leið um skemmtigarðinn og
létu þær þegar hringja á sjúkrabíl.
Samtímis komu lögregluþjónar á
staðinn. Þeir girtu svæðiö af. Ekki
höfðu þeir svipast um lengi er þeir
komu auga á blóðugan stein sem
var að minnsta kosti tvö kí-
lógrömm að þyngd. Var augljóst að
Carole hafði verið slegin í höfuðið
með honum. Ekkert annað fannst
sem varpað gat neinu ljósi á það
sem gerst hafði. Móðir stúlkunnar
gat hins vegar skýrt frá því að
lyklahringur, sem Carole hafði
gengiö með í töskunni, hefði verið
tekinn úr henni.
Carole deyr
Þótt læknar gerðu allt sem þeir
gátu fyrir Carole varð brátt ljóst
að lífi hennar yrði ekki bjargað.
Nokkrum dögum eftir árásina var
lýst yfir heijadauöa hennar og var
þá var slökkt á öndunarvélinni sem
hún hafði verið sett í.
Hálft ár leiö nú án þess að lögregl-
an fyndi neina þá vísbendingu sem
komiö gæti henni á slóð moröingj-
ans. Var málið aö mestu fallið í
gleymsku ef frá voru taldir ættingj-
ar og vinir. Þó var ein undantekn-
ing frá því, Anthony Steel, tuttugu
og þriggjá ára gamall atvinnulaus
garðyrkjumaður.
Anthony bjó í leiguhúsnæöi í
Bradford á Englandi ásamt konu
sinni, Michele Smith, sem var nítj-
án ára. Áttu þau eitt bam, dóttur-
ina Yvonne sem var hálfs annars
árs.
Tengdamóöir Anthonys, Vera
Smith, sem var fertug, var vel ljóst
hvern áhuga Anthony hafði á
morði Carole og það var henni
undrunarefni. Hvernig stóð á því
að hann talaði svo oft um það?
Heimsókn á
lögreglustöð
Dag einn kom Vera í heimsókn
til dóttur sinnar og tengdasonar.
Henni var boðið inn í stofu þar sem
henni var borið te. Meöan hún sat
aö tedrykkjunni með ungu hjónun-
um fór Anthony enn einu sinni að
tala um morðið á Carole Wilkinson.
„Þetta svín,“ sagði hann um
morðingjann. „Hann braut höfuðið
á stúlkunni með steini! Hann á það
skilið að nást og verða hengdur.
Engin kona getur veriö örugg um
sig meðan hann gengur laus. Ég er
hræddur um mína eigin konu í
hvert skipti sem hún fer að kaupa
inn. Lögreglan dugar ekki til nokk-
urs hlutar.“
Það var eitt orð, „steinn“, sem
varð Veru umhugsunarefni. Eins
og flestir í Bradford hafði hún lesiö
um morðið í blöðunum en hún
minntist þess þó ekki að hafa lesið
neitt um að morðvopnið heföi verið
steinn.
Á heimleiðinni kom hún við á
næstu lögreglustöð til þess að ræöa
við Raymond Falconer lögreglu-
fulltrúa sem stjórnaði rannsókn
málsins.
„Hefur lögreglan nokkru sinni
skýrt frá því hvernig Carole Wilk-
inson var myrt?“ spurði hún.
„Nei,“ var svarið. „Það vita engir
aðrir en þeir sem að rannsókninni
vinna og læknirinn sem skoöaði
áverkann."
„Þá get ég sagt þér aö hún var
slegiö með steini," sagöi Vera.“
„Hvernig veistu það?“ spurði Fal-
coner.
„Ég veit það af því að hann
tengdasonur minn sagöi mér frá
því,“ svaraði Vera. „Hann hefur
ekki gert annaö en að tala um
morðið undanfarið hálft ár. Og nú
hefur hann sagt að unga stúlkan
hafi veriö slegin með steini. Ég hef
ekki sagt öðrum það. Þú ert sá
fyrsti sem ég nefni þétta við.“
„Ég skal vera alveg hreinskilinn
viö þig,“ sagði Falconer. „Við höf-
um ekki fundiö neitt það sem skýrt
getur af hverju Carole var myrt. í
rauninni erum við éngu nær. Því
langar mig til að vita hvar hann
tengdasonur þinn hefur heyrt að
hún hafi veriö slegin með steini.
Ertu reiðubúin til að hjálpa okkur
til að komast til botns i þessu
máli?“
Þegar Vera hafði lýst yfir því að
hún vildi gjarnan hjálpa lögregl-
unni var ákveðið að hún skyldi fara
heim til dóttur sinnar og manns
hennar með hljóðnema og lítinn
sendi undir kjólnum.
Upptakan
Eins og ákveðið hafði verið fór
Vera nú í heimsókn til Anthonys
og Michele. Meðan hún talaði við
þau sátu tveir tæknimenn lögregl-
unnar í bíl nokkuð frá húsinu og
tóku upp allt sem sagt var í stof-
unni.
í fyrstu talaði Vera um daginn
og veginn en svo sagði hún: „Segðu
mér annars, Tony, hvaö hún hét
þessi vesalings stúlka sem var
myrt? Ég vona aö lögreglan nái
morðingjanum áður en langt um
líöur.“
Antony gekk strax í gildruna og
sagði: „Það geri ég líka. Hún hét
Carole Wilkinson en ég held ekki
að lögreglan finni morðingjann
nokkru sinni. Þetta var hinn full-
komni glæpur.“
„Stúlkan hlýtur aö hafa þekkt
morðingjann," sagði þá Vera.
„Hann hlýtur að hafa setið fyrir
henni. Það er sagt að hún hafi veið
slegin í höfuðið. Hann hlýtup aö
hafa notað hamar eða eitthvað þess
háttar.“
„Hún var slegin með steini,“
sagði Anthony þá. „Ég er viss um
að hann hefur verið tekinn úr
hlaðna steinvegnum sem er þarna
rétt hjá. Mér þykir líklegast að
hann hafi ætlað að fá hana til við
sig en hún hafi ýtt honum frá sér.
Þá hefur hann orðið hræddur um
að hún kallaði á lögregluna og þess
vegna hefur hann myrt hana. En
ég get ekki skilið hvers vegna hann
var að stela þessum lyklahring.“
„Tók hann lyklahring frá stúlk-
unni?“
„Já, það stóð í blööunum.“
Handtakan
Stundarfióröungi eftir að upp-
töku þessa samtals lauk var dyra-
bjöllunni á íbúð Steelshjónanna
hringt. Fyrir utan stóðu tveir lög-
regluþjónar sem kváðust gjarnan
vilja ræða við Anthony Steel um
morðið á Carole Wilkinson.
Er á lögreglustöðina var komið
sagði Anthony að ástæðan tíl þess
að hann vissi svo mikið um morðið
var áhugi hans á sakamálum.
„Ég er hræddur um að ég hefði
átt að verða leynilögreglumaður,“
sagði hann.
Falconer spurði hann þá hvernig
hann hefði vitað að Carole hefði
verið slegin með steini.
„Ég las það í blöðunum," svaraði
Anthony og sama svar gaf hann
þegar hann var spurður um lykla-
hringinn.
„Eina fólkið sem vissi að Carole
var slegin með steini voru lögreglu-
mennirnir, læknirinn sem skoðaði
hana og morðínginn," svaraði
Falcöner. „Og aðeins nánustu ætt-
ingjar vissu um hvarf lyklahrings-
ins. Segðu sannleikann."
Falconer náði nú í upptökutæki
og lék fyrir Anthony samtalið sem
tekið hafði verið upp á heimili
hans.
Játningin
„Ég ætlaði ekki að verða ungu
konunni að bana eða meiða hana,“
sagði Anthony þegar hann hafði
hlustað á samtalið. „Það er sann-
leikurinn í málinu. Það má ef til
vill nefna þetta manndráp en ekki
morð. Ég hafði verið að leita mér
að vinnu þegar ég sá hana ganga
inn í almenningsgarðinn. Ég elti
hana og lagði til við hana að við
ættum saman góða stund á bak við
runnana en þegar ég reyndi að
leggja handlegginn um axlir henn-
ar hljóp hún frá mér. Ég hljóp á
eftir henni því ég óttaðist að hún
myndi kæra mig til lögreglunnar.
Þegar ég náði henni, greip ég um
hálsinn á henni og þá datt hún,
rétt við steinvegginn. Ég beygði
mig, tók einn steinanna og sló
hana. Ekki þó til að drepa hana,
heldur til að þagga niður í henni.
Svo hljóp ég í burtu."
Anthony skrifaði undir þessa
játningu en klukkustundu síðar
kom faðir hans á lögreglustöðina
með lögfræðing. Hann ráðlagöi
Anthony að lýsa yfir því að hann
hefði gert játninguna vegna þrýst-
ings frá lögreglunni.
Málalok
Þegar málið kom fyrir rétt fór
Anthony að ráðum lögfræðingsins
og sagðist hafa verið þvingaður til
aö gera játninguna. Veijandinn
byggði síðan vörnina á því að það
hefði alls ekki veriö Anthony sem
drap Carole heldur læknamir sem
stöðvuðu öndunarvélina. Það væri
því aöeins hægt að sakfella Ant-
hony fyrir árás.
Það tók kviðdómendur rúma
fióra tíma að komast að niðurstöðu
og hún var sú að Anthony Steel
væri sekur um morð. Hann fékk
lífstíðarfangelsisdóm og jafnframt
fylgdi með þaö ákvæði að óheimilt
væri að náöa hann fyrr en í fyrsta
lagi aö tuttugu árum liðnum.
Þegar hann gekk út úr réttarsaln-
um hrópaði hann á konu sína:
„Segðu henni mömmu þínni að hún
sé hreinn Júdas.“
„Það er skömm að þeir skyldu
ekki dæma óþokkann til henging-
ar,“ var það eina sem Michele Steel
sagði eftir að dómurinn hafði veið
kveðinn upp.