Dagblaðið Vísir - DV - 15.02.1992, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 15. FEBRÚAR 1992.
Sérstæð sakamál
Það var skýjað og frekar dapur-
legt úti við þennan morgun í Duis-
burg í Þýskalandi, borg sem er með
milljónir íbúa . Gömul kona gekk
niður stigann í fjölbýlishúsinu sem
hún bjó í hjá dóttur sinni. Hún var
með innkaupanet í hendinni. Hún
opnaði útidymar en þegar hún lok-
aði þeim á eftir sér varö hluti nets-
ins eftir milh stafs og huröar. Þegar
hún reyndi að losa pokann sá hún
mann sem nálgaðist. Það kom
undrunarsvipur á hrukkótt andht
hennar þegar hún sá þennan jafn-
aldra sinn.
„Hvað ert þú að gera hér?“ spurði
hún stuttaralega. „Hvers vegna
reynirðu ekki að koma þér í burtu
og láta mig í friði?“
Maðurinn svaraði ekki. í nokkur
augnablik virti hann konuna fyrir
sér. Svo tók hann samanvafið dag-
blað undan handleggnum og vafði
sundur blaöinu uns í ljós kom blaö-
langur eldhúshnífur. Án þess að
segja eitt einasta orð lyfti hann
hnifnum en rak hann síðan í kon-
una hvað eftir annað, fyrst í brjóst-
ið en síðan í magann. Ahs stakk
hann hana átta sinnum en þá var
konan falhn á gangstéttina og blóö-
ið rann úr sárunum. Þá gekk mað-
urinn burt með blóðugan hnífinn í
hendinni.
Vitni að atburðinum urðu skelf-
ingu lostin! Einhver komst í síma
og gerði lögreglu og sjúkrahði að-
vart. Nokkrum mínútum síðar var
konan á leið á sjúkrahús. Þar
reyndu læknar að gera að sárum
hennar en þau voru of mörg og
blæðingar og hffæraskemmdir of
miklar til að lífi yrði haldið í henni
og lést hún nokkrum klukkustund-
um síðar.
30 ára vandi
Vitnin að morðinu gátu skýrt frá
því hvert maðurinn með hnífinn
hefði gengið og þegar lögreglan
kom á vettvang hélt hún á eftir
honum. Lögregluþjónarnir höfðu
ekki farið langt þegar þeir sáu til
hans á götuhorni. Var hann grá-
hærður og frekar vel klæddur.
Hann veitti enga mótspymu þegar
hann var stöðvaöur og sagði til
nafns. Hann hét Walter Sommer
og var sjötíu og tveggja ára ellilíf-
eyrisþegi, eiginmaður konunnar
sem hann hafði ráðist á, Theresiu
Sommer sem var tveimur árum
yngri en hann. Þau höfðu verið gift
í rúmlega þijátíu ár.
Þegar Walter var kominn í vörslu
lögreglunnar var hann rólegur og
sýndi að auki nokkur gleðimerki,
rétt eins og honum væri létt. Svo
skýrði hann frá því hvers vegna
hann hefði ráðist á konu sína.
„Hún hefur þjáð inig í hjónaband-
inu í öll þessi ár,“ sagði hann, en
bætti svo við meö ánægjusvip: „En
það gerir hún ekki framar!“
Þegar Walter var kominn í varð-
hald var þegar farið að ræða við
ættingja og vini og kom þá í ljós
að saga hans átti ekki við rök að
styðjast. Það var hann sem hafði
gert konu sinni lífiö nær óbærilegt
í nær öll þau ár sem þau höfðu
verið gift.
Stríðsekkja
Þegar síðari heimsstyijöldinni
lauk var ástandiö í Þýskalandi víða
bágborið. Fjölmargar konur höfðu
misst eiginmennina á vígvellinum
og stóðu nú einar uppi með böm.
Ein þessara ekkja var Theresia.
Hún átti dóttur, Eriku, sem var
orðin fjórtán ára þegar hér var
komið sögu.
Um hríð hafði Theresia ekki mik-
ið fyrir sig að leggja en svo kynnt-
ist hún Walter Sommer og þegar
þau höfðu þekkst um hríð ákváðu
Walter, Theresia, Erika og barna-
barn.
Walter og Theresia nokkru eftir
giftinguna.
þau að ganga í hjónaband. Að sjálf-
sögðu var ekki um annað að ræða
en Theresia tæki dótturina með inn
á heimilið, en ekki höfðu þau þrjú
búið saman lengi þegar 1 ljós kom
að unga stúlkan yrði alvarlegt
þrætueph.
Theresiu þótti að sjálfsögðu vænt
um dóttur sína en Walter tók brátt
að sýna merki afbrýðisemi í garð
hennar og bar Theresiu á brýn að
hún sýndi dótturinni meiri kærleik
en sér. Fannst honum að sér væri
ýtt til hliðar og undi því illa.
Versnandi sambúð
Þannig gekk þetta til um árabil.
Sambúðin á heimilinu versnaði því
Theresia umgekkst dóttur sína eins
og henni fannst rétt, jafnvel eftir
að hún varð sjálfstæð og fluttist að
heiman. Samhliða því jókst af-
brýðisemi Walters og oft kom til
rifrildis milli þeira hjóna.
Walter Sommer.
„Þér þykir vænna um dóttur þína
en mig,“ var það sem Walter sagði
venjulega við þau tækifæri. „Og
það get ég ekki sætt mig við.“
Theresia reyndi að umbera ásak-
anir eiginmannsins fyrstu árin og
gerði sitt til að friður héldist á
heimilinu. Engu að síður varð ætt-
ingjum og vinum.brátt ljóst hvem-
ig komið var, en afstöðu Walters
varð helst lýst sem þráhyggju. Og
það var sem þessi þráhyggja færi
vaxandi með hveiju árinu sem leið
svo að þeim sem til fjölskyldunnar
þekktu fannst sem líkumar á sætt-
um milli þeirra hjóna færa stöðugt
minnkandi.
Þegar dóttirin fór af heimilinu
bjuggust ýmsir við að nú yrði ein-
hver breyting á en svo varð ekki.
Það var sem Walter gæti alls ekki
sætt sig við að Theresia hefði eðli-
legt samband við dóttur sína.
Ráðleggingarum
að leita geðlæknis
Þar kom að rifrildi þeirra hjóna
urðu svo tíð og alvarleg að ástand-
ið á heimilinu varð nær óþolandi.
Hvað eftir annað hélt Walter því
fram að Theresia og Erika væm
að gera sér lífið óbærilegt. Hann
sakaði þær um að hann væri í raun
ekki annað en vinnuþræll sem orð-
ið hefði að sjá fyrir heimilinu. Loks
var svo komið að öllum sem til
þekktu fannst sem Walter hefði
tekist að breyta heimilinu í hreint
víti, eins og það var orðað. Þá fór
hann að hafa orð á því að þær
mæðgur hefðu í raun gert samsæri
gegn sér.
Aldurinn færðist jafnt og þétt yfir
Sommershjónin og þar kom að
Walter fór aö búa sig undir að fara
á eftirlaun. Nokkm áður en að því
kom var honum gert að fara í lækn-
isskoðun. Að venju bað læknirinn
hann um að skýra frá högum sín-
um og innti hann eftir því hvort
hann ættí við nokkur sérstök
vandamál að glíma.
Svar Walters við þessum spurn-
ingum var það að segja langa sögu
um vandamál sín, konu sinnar og
sfjúpdóttur. Lýsti hann því sem
hann nefndi „árásir" mæðgnanna
á sig sem og „samsærinu" sem þær
stæðu að gegn sér.
Læknirinn hlustaði með athygli
á það sem Walter hafði að segja en
ráðleggingar hans urðu síðan á þá
leið að Walter leitaði geðlæknis
sem fyrst, ef verða mætti að það
yrði til að greiða úr þeirri flækju
sem gerði líf hans svona erfitt.
Ofsóknaræði
Walter tók ráðleggingum læknis-
ins ekki vel. í stað þess að átta sig
á því aö lækninum gekk gott eitt
til þar eð hann hafði greint í fari
Walters óeðlilega hegöan, þrá-
hyggju og jafnvel snert af ofsóknar-
æði, taldi Walter sér trú um að
læknirinn vildi sér í engu vel. Um
hríö velti hann orðum hans fyrir
sér en komst svo að þeirri niður-
stöðu að um væri að ræða nýtt
samsæri.
í framhaldi af því fór hann á fund
vina og kunningja og skýrði þeim
frá því að nú ætti að taka hann úr
umferð. Samantekin ráð miðuðu
að þvi að fá hann úrskurðaðan geð-
veikan og stæði kona hans að baki
þessu öllu því hún vildi láta loka
hann inni á geðveikrahæli.
Engu skipti það Walter þótt eng-
inn sem hann bar sig upp við gæti
tekið undir þessi orð hans og ekk-
ert sem hann fékk að heyra varð
til þess að hann skipti um skoðun.
Reyndar gekk hann nokkru síðar
enn lengra og lýsti yfir því að nú
væri svo komið að kona hans væri
farin að setja eitur í matinn hans.
Theresia
fer að heiman
Þegar hér var komið þótti Ther-
esiu aö nóg væri komiö. Nú þyldi
hún ekki lengur að búa með mann-
inum sem í nær þijá áratugi hafði
gert henni lífið leitt. Og þremur
mánuðum áður en Walter stakk
hana til ólífis sagði hún skilið við
hann. Ekki var um hjónaskilnað
að ræða en Theresia sagði honum
að hún treysti sér ekki lengur til
að búa með honum og yrði hún að
flytja heim til dótturinnar, Eriku.
Og það gerði hún.
Máhð vakti talsverða athygli í
Duisburg, ekki síst vegna þess að
útlit Walters Sommer var ekki
þannig að neinum gæti í raun dott-
ið í hug að þar færi maður sem
hefði stungið konu sína til bana á
afar óhugnanlegan hátt fyrir allra
augum.
Úrskurður dómara
Veijandi Walters leitaði til geð-
lækna og sálfræðinga áður en mál-
ið kom fyrir rétt og -var það áht
þeirra að hann gæti ekki tahst heih
á geðsmunum og því væri hann
ekki sakhæfur.
Ákæruvaldið hafði lagt fram
ákæru fyrir morð að yfirlögðu ráði
en henni var vísað frá eftir að rétt-
urinn viðurkenndi niðurstöðu geö-
læknanna.
Walter fékk því ekki dóm fyrir
morð. Þess í stað var þessi sjötíu
og tveggja ára maður dæmdur til
dvalar á geðveikrakæh í Butburg-
Hau.
Eftir dómsúrskurðinn var það
skoðun flestra sem til Walters
höfðu þekkt að þangað hefði átt að
senda hann fyrir löngu.