Dagblaðið Vísir - DV - 14.03.1992, Qupperneq 15

LAUGARDAGUR 14. MARS 1992.
15
nWwlriii iií • r • Y/
,! /
i
Ganga að hætti gulldrengja
Snjórinn kom loksins nú þegar
hillir undir vorið. Þar er rétt lýst
veðráttu þessa lands. Engu er að
treysta. Fádæma hlýindi voru í jan-
úar svo jafnvel þurfti að fara suður
í Miðjarðarhaf til þess að finna
samjöfnuð. Vorlaukar skutu upp
kollinum og menn fóru að óttast
um gróður. Nú, þegar sólin er farin
að hækka verulega á lofti og kom-
inn er miður mars, er spáð hörku-
gaddi, að frostið fari jafnvel niður
fyrir 20 gráður á einstaka stað.
Svona er þetta á okkar ágæta
landi. Blíða um hávetur þegar allir
sætta sig við kulda og vond veður.
Þegar menn vonast svo eftir sæmi-
legri tíð má hins vegar búast við
leiðindaveðri.
Snjóleysið í vetur hefur farið illa
með þá sem treysta á fannir í hlið-
um, þá sem reka skíðasvæði og
ekki síst þá sem selja skíði og skíða-
búnað. Þeir reyta hár sitt og lítið
dugar þótt aðeins snjói nú í mars.
Raunar er það svo að Norðlending-
ar, sem ætla að halda skíðalands-
mót í apríl, óttast mjög um sinn
hag. Snjóinn vantar og svo gæti
farið aö færa þyrfti landsmótið til
Ísaíjarðar þar sem snjóað hefur
eðlilega í vetur.
Hættulítið sport
En eins dauði er annars brauð.
Ég hef lengi beðið eftir þessu tæki-
færi. í mörg ár hef ég einsett mér
að taka upp betri lífshætti með
trimmi og fersku lofti. Ég nenni
ekki að ganga og því síður að
hlaupa. Svigskíði hef ég ekki stigið
á í áratugi. Slik tól eru aðeins fyrir
listamenn sem treysta sér til þess
að sleppa óskaddaðir niður brekk-
ur á fleygiferð og raunar án þess
aö slasa aðra. Ég lét einu sinni plata
mig upp með stóru lyftunni í Blá-
fiöllum með skíði á löppunum. Ég
var hálfan daginn að koma mér
niður og þóttist hólpinn er þangað
kom.
Gönguskíði hafa hins vegar
freistað mín. Ég hef séð út um
gluggann hjá mér hvar fólk stikar
áfram á skíðunum á góðviðrisdög-
um síðla vetrar. Þessi íþróttagrein
hefur þann ótvíræða kost að hún
fer meira og minna fram á jafn-
sléttu. Ég get því ekki séð að hún
sé mjög hættuleg, hvorki mér né
öðrum.
Útsala vegna veðurs
Blíðan í vetur og snjóleysið gerði
það að verkum að skíðakaupmenn
sátu uppi með birgðir sínar-- Þeir
sáu sitt óvænna þegar hitinn
hækkaði stöðugt og skelltu skíðun-
um á útsölu. Tölur um afslátt voru
stórar, allt frá 30 til 70 prósent. Nú
átti ég leik. Ég dreif konuna með
mér í skíðabúðir til þess að skoða
gönguskíði og allt sem við á að éta.
Nauðsynlegt var að hafa hana með
og kaupa græjur á okkur bæði. Það
vissi ég fyrirfram um íþróttaiðkun
mína að ekki færi ég einn. Svo var
líka nauðsynlegt að hafa hana með
til þess að segja fyrir um liti á tækj-
unum. Hún hefur það álit á bónda
sínum að hann verði stundum eins
og skreytt jólatré ef hann fær að
velja hlutina sjálfur.
Bros
afgreiðslustúlku
Skíðakaupmenn tóku okkur vel.
Þeir voru fegnir því að sjá loksins
kúnna sem vildi kaupa skíði. Þeir
heygðu skíðin og ræddu um mýkt
og sveigju. Leðurskó mátaði ég og
hélt stöfunum upp að öxlunum til
þess að finna út lengdir. Ég bar
mig karlmannlega í búðunum og
talaði drýgindalega um frændur
okkar Norðmenn sem gerðu það
gott á vetrarólympíuleikunum um
daginn. Þeir gengu 30 til 50 kíló-
metra á þessum prikum án þess að
blása úr nös. Ég lét það hins vegar
vera að tala um landa okkar sem
ýmist frusu fastir í brautunum eða
keyrðu niður aðstoðarmenn með
stæl. Kominn í leðurskóna og með
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
skíðastafina í lófunum tók ég
nokkrar æfingar á gólfi einnar
verslunarinnar. Ég beygði mig í
hnjánum og teygði úr löppunum
sitt á hvað eins og ég sá frændur
okkar gera í sjónvarpinu. Ég sá
ekki annaö en aðrir í versluninni
horfðu með aðdáun á þennan vana
íþróttamann sem þama var kom-
inn og af lítillæti sínu sýndi öðrum
leyndardóma skíðagöngunnar. Af-
greiðslustúlkan, sem skömmu áður
hafði fært mig í rauða uliarsokka,
brosti til mín. Svo fannst mér að
minnsta kosti. Minn betri helming-
ur sagði að vísu eftir á að stúlkan
hefði glott en ekki brosað. Það held
ég að sé misskilningur. Þetta var
svo elskuleg stúlka og afslátturinn
svo ríflegur að ég keypti þama
skíöi, skó og stafi. Konan keypti
sinn búnaö í annarri búð þar sem
eiginmaðurinn hafði ekki tækifæri
til þess að leika norskan guUdreng.
Frumraun á fllmu
Ég fór heim með búnaðinn og
beið ekki boðanna. Ég klæddi mig
í ullarsokka og fékk lánaðan vind-
galla sonar míns. Á skíðin steig ég
og festi bindingar vel inni í stofu.
Svo staulaðist ég út. Ég sá á eftir
eldri syni mínum ofan í kjallara og
upp skaust hann með videomynda-
vél. Hann ætlaði ekki aö missa af
fyrstu skrefum fóður síns á göngu-
skíðunum. Aðrir í fjölskyldunni
fylgdust með og sendu frá sér ýms-
ar athugasemdir, flestar ótímabær-
ar. Ég fór út á tröppur með prikin
hangandi á löppunum um leið og
ég benti áhorfendum á að aðstæður
væru slæmar, harðfenni og klaka-
hröngl. Þar sem ég gekk á nýju
skíðunum út tröðina renndi bíll í
hlað. Þar var komin vinkona okkar
hjóna sem vanari er að sjá hús-
bóndann í þægilegri sófastellingu
en með norskan fótaburð á tröð-
inni. Hún hvorki brosti né glotti.
Hún skelhhló.
Trix í pokahorninu
Ég lét ástandið á heimilinu ekki
á mig fá. Ég vissi af suðandi video-
vélinni bak við mig. Ég stikaði því
nokkra metra og hafði það eitt í
huga að frjósa ekki fastur í braut-
inni. Það tókst og mér tókst líka
að snúa við án þess að slíta hásin
eða teyja á lærvöðva. Ég gekk þvi
til baka 'að tröppúnum og að suð-
andi véhnni og aðdáendum mínum
sem enn sendu frá sér athugasemd-
ir. Þegar ég kom að tröppunum
átti ég í pokahorninu trix sem þau
áttuðu sig ekki á. Þar naut ég þess
að hafa horft á vetrarólympíuleik-
ana. Ég stoppaði með stæl og reif
mig úr skíðunum og stillti mér upp
með þau þannig að vörumerkið
blasti við. Fischer stóð þar með
stórum stöfum og sveiflan engu
minni en þegar aðrir guUdrengir
koma í mark. Það sljákkaði í áhorf-
endum og á videospólunni er til
sniUdarleg auglýsingasveifla sem
framleiðandi skíðamia félU án efa
fyrir ef hann kæmist í tæri við
hana.
V-stíllinn
Eftir þessa frumraun hef ég einu
sinni stigið á skíðin. Þá neitaöi ég
aö vísu að fara nema konan kæmi
með og engar myndavélar sæjust.
Við héldum á skíðunum nokkra
metra niður í Fossvogsdalinn og
hófum þar gönguna. Ég gaut aug-
unum út undan mér tU þess að
kynna mér göngustíl frúarinnar.
Ég sá mér til gleði að hún hafði
ekki náð sömu tökum og ég á
norska stUnum. Annað skíöið leit-
aði stöðugt tU suðurs en hitt tU
norðurs. Ég, sem sérfræðingur í
sjónvarpsskíðamennsku, benti
henni á að þessi V-stUl gæfist mjög
vel í skíðastökki en þætti síðri í
göngu. Konan tók þessu monti mín-
um með jafnaðargeði en þó fannst
mér á henni að ég hefði ekki efni á
því að gera þessar athugasemdir
eða leiðbeina einum eða neinum í
skíðagöngu.
Gönguráðgjafi
Vel viðrar tU skíðagöngu nú um
helgina og því er aldrei að vita
nema ég prófi í hið þriðja sinn. Enn
hef ég ekki dottið og skíðin eru
óbrotin. Vera kann að ég fari lengri
bunur ef snjórinn helst. Skógrækt-
in hefur lagt göngubrautir í Heið-
mörk og ekki má gleyma Bláijöll-
unum. Það eina sem ég óttast, ef
ég fer út að ganga innan um aðra
göngumenn, er að ég verði fyrir.
Að ég verði eins og íslendingur í
alþjóðakeppni. Ég treysti þá á að
hinir kunni þá list að fara fram úr.
Betra væri samt að hafa konuna
með. Ég get þá þóst vera að segja
henni tU um leiö og aðrir göngu-
menn þjóta fram úr. Enn er í gUdi
hin gullvæga regla okkar íslend-
inga á stórmótum: Aðalatriðið er
að vera með - og frjósa ekki fastur.