Dagblaðið Vísir - DV - 13.03.1993, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR13. MARS1993
Sérstæð sakamál_ d1
Þríhymingurinn
Barþjónninn Augusto Pineda var
þrjátíu og fjögurra ára. Hann var
kvæntur og átti tvö þöm. En hann
átti sér líka ástkonu. Meðan konan
hans, Bella, sat heima og sá um
heimih og böm í einni útborg Lon-
don heimsótti hann Lydiu Gallad-
an, tuttugu og fimm ára stúlku frá
Fihppseyjum. Ástarsamband
þeirra var heitt. Það er í raun það
eina sem vitað er um thfinningar
þeirra. Og það hafði sínar afleiðing-
ar.
Þegar samband þeirra Augustos
og Lydiu hafði staðið alhengi fór
það að hafa þau áhrif á Augusto
að honum fannst að sér þrengt.
Heimihslífið varð erfitt og að hon-
um sótti stöðugt sektarkennd því
þegar hann var heima hjá Ronu
sinni ræddi hann við hana um
framtíðina og nýju íbúðina sem þau
ætluðu að flytjast í. Og dag einn
ákvað hann að binda enda á ástar-
sambandið við Lydiu svo að ekki
kæmi til þess óumflýjanlega, skiln-
aðar og upplausnar fjölskyldunn-
ar.
„Við eigum okkur enga framtíð
saman,“ sagði Augusto við Lydiu.
Ég skammast mín fyrir að hafa
verið konu minni ótrúr og nú fer
ég heim til hennar. Við flytjum
brátt í nýja íbúð. Ég mun ekki hitta
þig framar."
Skelfingu lostin
Þessi orð fengu mikið á Lydiu.
Varir hennar skulfu þegar hún tók
loks th máls. „Farðu frá konu þinni
og börnurn," sagði hún. „Komdu
með mér heim í sólina.“ Svo fór
hún að gráta.
En orð hennar höfðu engin áhrif.
Augusto hafði tekið sína ákvörðun
og yfirgaf Lydiu. Á leiðinni heim
th konu sinnar leið honum betur
en um langan tíma. Hann var því
ekki í neinum vafa um að hann
hefði tekið rétta ákvöröun.
En honum var ekki ljóst að þaö
er ekki hægt að enda ástarsamband
af þessu tagi á þennan hátt án þess
að búast við að það hafi einhverjar
afleiðingar.
Lydia var frá Manha á Fiiippseyj-
um. Hefði hún ekki farið þaöan
hefði hún verið gift fyrir löngu.
Hún skammaðist sín því fyrir að
þurfa að snúa aftur th heimalands-
ins án manns og barna. Þá yrði hún
líka fyrir gagnrýni nánustu ætt-
ingja og nágranna.
Þá fannst henni nú hún hafa var-
ið of miklum tíma á sjúkrahúsinu
þar sem hún var hjúkrunarkona
og hugsað of lítið um framtíð sína.
Það jók enn á biturleika hennar.
Vel metin í starfl
Á sjúkrahúsinu gekk hún undir
nafninu „Ufli engillinn", en það
viðumefni fékk hún af því hún sat
oft hjá sjúklingunum, sagði þeim
frá heimalandi sínu og gaf þeim
suðræna ávexti á meðan. Stærsti
kostur hennar var þó sá að hún gaf
sjúkUngunum nýja lífsvon.
Lydia íhugaði nú þá stöðu sem
komin var upp og loks ákvaö hún
að hringja í Áugusto og biðja hann
um að hitta sig í síðasta sinn.
„Komdu á Trafalgar-torg,“ sagöi
hún en þar höfðu þau kynnst.
„Gerðu það mín vegna. Þaö verður
síöasti fundur okkar. Eftir það skal
ég láta þig í friði." Lydia beið ekki
efitir svari heldur lagði strax á og
hélt af stað.
Augusto kom ekki á Trafalgar-
torg. Lydiu fannst hann hafa
forsmáð hana og köld og sár sneri
hún heim eftir langa bið. Á leiðinni
sá hún böm að leik, ástfangið ungt
fólk sem hélst í hendur og í neðan-
jarðarbrautinni sat kona með fang-
ið fuUt af rósum og viö hUð hennar
var maður sem horfði á hana að-
dáunaraugum og hélt í hönd henn-
ar.
Skelfileg hugmynd
Örvænting og reiði náði sísterk-
ari tökum á Lydiu og þar kom að
í huga hennar varð til áætlun um
hvemig hún gæti komið fram
hefnd fyrir framkomu Augustos
viö hana.
Þremur dögum eftir biðina á
Trafalgar-torgi tók Lydia hníf og
setti í tösku sína. Hún fór í götu
þá sem Augusto bjó viö og tók sér
stöðu á gangstéttinni handan húss-
ins. Þetta var snemma morguns og
hún beið þar svo Utiö bar á þar til
hún sá hann fara til vinnu.
Lydia herti nú takið á töskunni
og þegar Augusto var horfinn sjón-
um hennar gekk hún yfir götuna
og hringdi dyrabjöUunni. Hún hafði
þó varla hrúigt þegar hún varð að
snúa sér undan svo ekki sæist fram-
an í hana. Bíl bar að og í honum
vom iðnaðarmenn sem vom greini-
lega að vinna við húsið við hUöina
á húsi Pineda-fj ölskyldunnar.
Iðnaðarmennimir vom það
nærri að opnaði Bella Pineda dym-
ar sæju þeir hana stungna til bana.
Lydia herti takið um hnífinn og
skjálfti fór um hana. En BeUa
Pineda heyrði ekki í dyrabjöUunni.
Hún var enn í fasta svefni.
I svefnherberginu
Lydia beið um stund á tröppun-
um en ákvað síðan aö fara að húsa-
baki. Hún þóttist viss um að enginn
sæi til hennar þar og á bakhUÖ
hússins sá hún opinn glugga. Inn
um hann fór hún. Og skömmu síð-
ar stóð hún í dyrum svefnherberg-
isins þar sem eiginkona Augustos
lá sofandi.
Það brakaði UtiUega í gólfinu þeg-
ar Lydia gekk að rúminu. BeUa
opnaði augum. í fyrstu vissi hún
ekki hvað var að gerast en skyndi-
lega varð hún rryög hrædd. Hún
þekkti konuna sem stóð fyrir fram-
an hana með hníf í hencU. Þaö var
ástkona mannsins hennar. En Aug-
usto hafði þá gert játningu sína
fyrir konu sinni.
Lydia lyfti hnífnum. BeUa reyndi
í örvæntingu sinni að bera sængur-
fotin fyrir sig en tókst það ekki.
Lydia var eldsnögg. Tuttugu sinn-
um stakk hún BeUu. Síðan þurrkaði
hún blóðið af hnífhum með lakinu.
Örlögbamanna
Fyrir tilvUjun sá Lydia að börn
hjónanna, drengur og stúlka, lágu
sofandi í íbúðinni. Drengurinn hét
Michael og var tíu ára en stúlkan
KeUy og var tveggja ára. Þau vökn-
uðu og þá sagði hjúkrunarkonueðh
Lydiu til sín. Hún gaf KeUy pela en
síðan þvoði hún blóð af höndum sín-
um og hnífinn. Hún vissi að bömin
kæmu að móðurinni skelfilega út-
leikinni og fannst ekki koma tíl
greina að þau sæju hana þannig. En
hún gat ekki tekið þau með sér. Þá
kæmist upp um hana. Hvað gæti hún
gert? Hún leit út um gluggann og sá
iðnaðarmennina að störfum við
næsta hús. Þá fékk hún hugmynd.
Hún opnaði töskuna og tók fram
eldspýtur. Síðan kveikti hún í rúm-
fótunum og opnaði glugga. Nokkr-
um augnablikum síðar heyrði hún
einn iðnaðarmannanna hrópa:
„KaUið á slökkvihðiö! Það er
kviknað í húsinu hér við hUðina.“
Áætlunin hafði reynst duga.
Brátt kæmi einhver sem gæti séð
um bömin. Hún slökkti eldinn og
fór út úr húsinu sömu leið og hún
hafði komið.
Ægileg aðkoma
Nokkm síðar náðist í Augusto og
hann fór heim. Þá mætti honum
skelfileg sjón og hann var aðeins
augnablik að geta sér tU um hver
bæri ábyrgð á því sem gerst hafði.
Hann ákvaö að segja lögreglunni
þegar í stað frá því tvöfalda lífi sem
hann hafði lifað og að lokinni frá-
sögn hans hófst áköf leit að Lydiu
GaUadan.
Hún var handtekin skömmu síð-
ar og staðfesti að hafa staðið í ástar-
sambandi við Augusto. En hún féll
alveg saman þegar lögreglan sagði
henni að BeUa Pineda hefði ekki
verið sú eina sem hún hefði drepið.
Þegar hún fór úr húsinu stóð
glugginn enn opinn. Golan sem
barst inn um hann blés lífi í glæð-
umar í rúmfötunum svo eldurinn
gaus upp að nýju þegar hún var
farin. Þegar slökkvUiðið kom á
vettvang vom bömin tvö dáin úr
reykeitrun.
„Það var ekki ætlun mín að deyða
bömin. Ég ætiaði að myrða konu
Augustos en ekki þau. Ég hélt að
eldurinn væri slokknaður," sagði
Lydia þegar hún stóð í sakborn-
ingastúkunni í Old BaUey-saka-
málaréttinum í London nokkmm
mánuðum síðar.
Dómurinn
Kviðdómendur hlustuðu með at-
hygli á lýsingar á því sem gerst
hafði og það sem saksóknari og
veijandi höfðu að segja. Þeir drógu
sig síðan í hlé en þegar þeir sneru
aftur vora þeir sammála um að
Lydia væri sek um að hafa myrt
Bellu Pineda og hafa valdið dauða
bamanna tveggja.
Dómarinn kvað upp lífstíðar-
fangelsisdóm fyrir morðið á BeUu.
Þá var Lydia fundin sek um að
hafa í gáleysi valdið dauða bam-
anna og fékk hún fyrir það sér-
stakan fimm ára fangelsisdóm.
Dómarinn, Tudor Price, lét nokk-
ur orð falla þegar hann kvað upp
dóminn og sagði þá meöal annars:
„Morðið á BeUu Pineda var fram-
ið vegna afbrýðissemi. En dauöi
saklausu bamanna tveggja hlýtur
að valda þér miklu samviskubiti
það sem eftir er ævinnar.“