Dagblaðið Vísir - DV - 26.03.1994, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 26. MARS 1994
Sérstæð sakamál
Þolinniæðin brast
maður hennar gat unnið fyrir þrátt
fyrir vinnusemi hans og þegar hún
þurfti á enn meira fé að halda aíl-
aði hún þess með vændi.“
„Huglæg sprenging"
Verjandinn sagði meðal annars í
ræðu sinni:
„Ákærði lifði fyrir konu sína og
börn. Hann vann oft alla sjö daga
vikunnar til þess að geta séð betur
fyrir þeim en kona hans launaði
honum með ótryggð og hneykslan-
legri hegðun."
Réttarsálfræðingur, sem hafði
margsinnis rætt við Alan, var alveg
sammála lögfræðingunum tveimur
og sagði meðal annars:
„Þessi maður elskaði konu sína
og börn og það var ekki síst vegna
bamanna sem hann lagði á sig það
sem enginn þolir í raun og veru.
Þess vegna varð hjá honum huglæg
sprenging þann dag sem hann réð
konu sinni bana.“
Hvað óvenjulegast þótti þegar
tengdamóðir Alans, Mary Johnson,
reis á fætur undir lok réttarhald-
anna og bað um að fá að ávarpa
réttinn. Dómarinn, Borham, veitti
henni leyfi til þess og ríkti mikil
þögn meðan hún talaði.
„Sýndu mildi"
„Ykkur kann ef til vill að undra
að ég skuli gerast málsvari manns-
ins sem myrti dóttur mína,“ sagði
Mary Johnson. „En allt það sem
sagt hefur verið um hann hér í rétt-
inum er satt. Hann var henni góður
eiginmaður og hann var börnunum
góður faðir. En dóttir mín, Guð
veri sálu hennar náðugur, var gála,
hrein lauslætisdrós, sem ég afneita.
Ég bið þig, herra dómari, að sýna
honum mildi svo hann geti komið
heim til barnanna sinna."
Borham dómari hallaði sér aftur
á bak í stól sinum þegar hún hafði
lokið máli sínu. Þá sagði hann:
„Alan Overend," sagði hann. „Ég
hef heyrt margt gott sagt um þig
af ýmsum aðilum sem tekið hafa
til máls meðan þessi réttarhöld
hafa staðið. Mér er ljóst að kvið-
dómendur hafa fundið þig sekan
um að hafa myrí konu þína. Mér
er aftur ljóst að þú þjáðist mikið í
hjónabandinu sem stóð á annan
áratug. Engu að síður verður ekki
fram hjá því horft að þú tókst líf
annarrar manneskju. Þú hefðir
getað farið frá henni og fengið
skilnað. Ég ætla þó að sýna þér
mildi. Ég dæmi þig eins vægt og
lögin leyfa. Þú færö því þriggja ára
fangeldisdóm."
Heim til barna og
tengdaforeldra
Þeir sem þekktu til þeirra Alans
og Barböru gáfu sumir þá skýringu
á því að hjónaband þeirra stóð jafn-
lerigi og raun bar vitni að Alan
hefði í raun ekki aðeins elskað
konu sína heldur dáð hana lengst
af. Enginn gæti hins vegar þolað
til lengdar svikin loforö og þá fram-
komu sem hún hefði sýnt. Þess
vegna hefði Alan misst stjórn á sér.
Alan hegðaði sér vel í fangelsinu.
Eftir tvö ár, þegar hann hafði tekið
út tvo þriðju dómsins, var honum
veitt reynslulausn.
Þann tíma sem hann sat inni
heimsóttu tengdaforeldrar hans
hann reglulega og daginn sem hann
fékk frelsið fluttist hann heim til
þeirra og barnanna tveggja sem
búið höfðu hjá ömmu sinni og afa.
Við það tækifæri sagði tengda-
móðir hans við fréttamenn:
„Alan er okkur eins og sonur.
Okkar heimili er hans heimiii og
verður það eins lengi og hann ósk-
ar.“
Alan Overend frá smábænum
Dewsbury í Yorkshire á Englandi
vissi um galla Barböru Johnson
þegar hann kynntist henni. Allir
bæjarbúar vissu að þaö var létt að
komast upp í rúm með henni. Það
höfðu líka margir gert en engum
hafði komið til hugar að kvænast
henni fyrr en Alan. Hann var þá
nítján ára en hún árinu yngri.
Barbara reyndi ekki beinlínis að
fela veikleika sinn, því þegar Alan
bað hennar sagði hún hreinskilnis-
lega: „Ef þú vilt eiga mig verðurðu
að umbera alla mina ókosti."
Og Alan vildi eiga hana, eins og
fyrr segir, en líklega hefur hann
vonað að Barbara myndi breyta um
lífsstíl þegar þau hefðu sest að í
þorpinu Heckmondwyke sem er
nokkuð fyrir utan Dewbury. Þar
eignuðust þau hjón hús og síðan
tvö börn, Belindu og soninn Art-
hur.
Vinnusamur
Alan þurfti að leggja hart að sér
til að geta staðið undir þeim út-
gjöldum sem fylgdu því að eiga
konu og börn. En hann var dugleg-
ur og stundum vann hann alla sjö
daga vikunnar. Barbara var því oft
ein heima og það kom fyrir að
henni leiddist.
Ekki höfðu þau verið gift lengi
þegar Alan kom heim eitt kvöldiö
og sá að kona hans var örg og vildi
vart við hann mæla. En þegar hann
gekk á hana svaraði hún:
„Það er út af Bill Carter. Hann
kom síðdegis til þess að tala við
þig. Hann kom mér með sér upp í
rúm. Ég gat ekkert gert. Mig lang-
aði til að vísa honum burt en ég
hafði ekki kraft í mér til þess. Ég
veit ekki hvað er að mér.“
Bill Carter var besti vinur Alans
og hafði verið svaramaður hans við
brúðkaupið. Þegar Alan fór til hans
til að ræða málið fékk hann aðra
skýringu en þá sem Barbara hafði
gefið.
„Einn af mörgum"
„Ég kom ekki konunni þinni til,“
sagði Bill. „Ég kom til að spyrja
hvort þú vildir koma með á veiðar
um helgina. Hún bauð mér upp á-
kaffi en svo fór hún að sýna mér
áhuga. Skyndilega faðmaði hún
mig að sér en tók síðan í höndina
á mér og leiddi mig inn í svefnher-
bergið. Gefðu mér á ’ann ef þig
langar til. Ég skal ekki slá á móti.
En þú mátt vita að ég er bara einn
af mörgum. Ég veit um að minnsta
kosti fjóra eða fimm aðra sem hafa
verið með henni eftir að þið giftuð
ykkur.“
Alan fyrirgaf konu sinni og hún
lofaði honum því aö hún skyldi
ekki vera honum ótrú oftar. En hún
hélt ekki það loforð. Þeim fjölgaði
stöðugt mönnunum sem hún fór
upp í rúm með. Og þegar hún fékk
sér í glas varö Alan að þola að hún
segði sögur af öllum þeim mönnum
sem hún hefði fengið upp í rúm til
sín, ásamt fullyrðingum um að hún
gæti komið til hvaða manni sem
væri.
Nýir „frændur"
Barbara var eyðslusöm. Þegar
það fé sem Alan kom með heim
dugði henni ekki nýtti Barbara sér
það að sumir karlmenn voru reiðu-
búnir tii að skjóta að henni pening-
um fyrir að fá að komast í rúm
með henni. Þannig gerðist það
nokkrum sinnum þegar Alan kom
heim að dóttir hans, Belinda, sagöi:
„í dag kom nýr frændi og hann
fór inn í svefnherbergi með
mömmu. Hún sagði að ég ætti að
fara út og leika með Arthur á með-
an.“
Mary Johnson.
Arthur Johnson.
Næstu árin umbar Alan hina
hneykslanlegu hegðun konu sinn-
ar. Og tengdaforeldrar hans, Mary
og Arthur Johnson, höfðu á orði
aö þau skildu ekki hvers vegna
hann tæki ekki börnin og yfirgæfi
Barböru. Þannig sagði tengdamóö-
irin, Mary, fiörutíu og níu ára, eitt
sinn við hann:
„Alan, taktu bömin og losaðu þig
úr þessu hjónabandi á meðan þú
getur. Enginn dómstóll í þessu
landi lætur hana nokkru sinni fá
yfirráðarétt yfir börnunum. Hald-
irðu áfram að búa með henni endar
þetta með skelfingu."
Dagur
skelfingarinnar
En það var eins og Barbara hefði
eitthvert dularfullt vald yfir Alan.
Hún setti það ekki fyrir sig að láta
vel að honum þótt hún væri nýbúin
að vera með öðrum manni. Þannig
gekk þetta til fram á tólfta ár hjóna-
bandsins. En þá kom að því sem
tengdamóðir Alans hafði ef til vill
óttast mest. Hann gat ekki lengur
haft stjórn á sér vegna hegðunar
konu sinnar. í um mínútu missti
hann alla sjálfstjóm en hún varð
örlagarík. Og þegar hann kom aftur
til sjálfs síns stóð hann yfir líkinu
af konu sinni og eldhúshnífi sem
lá viö hlið hennar. Með honum
hafði hann stungið hana þrjátíu
sinnum í hálsinn, bijóstið og mag-
ann.
Þegar hann hafði áttað sig á því
sem hann hafði gert gekk hann að
símanum og hringdi í tengdamóður
sína: „Þú verður að koma strax,“
sagði hann. „Ég er búinn að myrða
Barböru."
Alan breiddi yfir líkið og þegar
Mary Johnson kom bað hann hana
Barbara.
Alan.
að sjá um börnin en hélt síðan á
fund lögreglunnar og skýrði frá því
sem hann haföi gert.
Ákæra og réttarhöld
Rannsóknarlögreglumenn
hlýddu með athygli á frásögn Al-
ans. Ef til vill kom þeim ekki alveg
á óvart hvernig fór eftir að hafa
heyrt um hjónabandsvandann.
Skýrslan gekk sína leið til saksókn-
ara sem gaf út ákæru fyrir morð
og var ákveðið að málið yrði tekiö
fyrir í sakadómi í Leeds. Það hafði
þá þegar vakið mikla athygli og
þykir með þeim sérstæðari í enskri
réttarfarssögu af ástæðum sem hér
segir nú frá.
Frá upphafi réttarhaldanna var
ljóst aö ákærði hafði samúð flestra
með sér. Jafnvel saksóknarinn gat
ekki annað en sýnt skilning á
vanda Alans. Hann sagði meðal
annars:
„Eiginkona ákærða var honum
ótrú við hvert tækifæri sem henni
gafst. Þá kom einnig í ljós aö hún
stal frá atvinnurekanda sínum,
verslunareigandanum sem hún
vann hlutastarf hjá. Hún notaöi
meira af peningum og hraðar en