Dagblaðið Vísir - DV - 04.06.1994, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 4. JtJNÍ 1994
Sérstæð sakamál
Húnfékkhann ekki
Sheila Cooper fæddist í Höfðaborg
í S-Afríku fyrir miðja öldina. Hún
var sextán ára þegar móðir hennar
dó og þremur árum síðar kvæntist
faðir hennar á nýjan leik. Samband
Sheilu og stjúpmóöurinnar var
ekki sem best og þegar Sheila var
orðin tuttugu og tveggja ára fluttist
hún að heiman. Hún settist að í
leiguíbúð í Green Point, einni út-
borga Höfðaborgar.
Vandi Sheilu var þó ekki leystur.
Hún. var einmana og langaði til
þess að kynnast ungum manni sem
gæti gefið lífi hennar nýjan tilgang.
Brátt eignaðist hún vin, Christop-
her Brehmen, en hann var vélstjóri
í flotanum. Hann var mjög hrifrnn
af henni og vildi kvænast henni en
hún hafnaði honum á þeim for-
sendum að hann væri aðeins vinur
og hún vildi að samband þeirra
yrði eins og milli systkina.
Áhugaverður
ungurmaður
Nokkrum mánuðum eftir að
Sheila fluttist að heiman kynntist
hún öðrum ungum manni, Andre
Cussons. Hann var af frönsku for-
eldri, tveimur árum yngri en hún
og yngstur þriggja systkina. For-
eldrar hans voru mjög hrifnir af
honum og ætluðu honum stórt
hlutverk í lífinu. Og Sheila hugsaði
á sama veg eftir að kynni þeirra
höfðu staðið um hríð. Þótt hann
væri dálítið yngri en hún og henni
fyndist hann stundum svolítið
barnalegur sá hún í honum allt sem
hún gat óskað sér, mann sem elsk-
aði hana, vildi eignast með henni
böm og gæti gefið henm betra
heimili en það sem hún haiði átt í
uppvextinum.
Andre hafði nýlokið grunnnámi
í sjóliðsforingjaskóla flotans þegar
hann kynntist Sheilu. Hann hreifst
mjög af henni og má segja að um
ást við fyrstu sýn hafi verið að
ræða. Og hún varð heitari eftir því
sem mánuðirnir hðu.
Vandi í heimahúsum
Foreldrar Andres fylgdust vel
meö sambandi hans og Sheilu.
Ástæðan var þó ekki sú að þeir
hrifust af ungu stúlkunni, heldur
andúð á henni. Þeir vom þeirrar
skoðunar aö Andre ætti ekki að
festa ráð sitt strax. Hann ætti að
Ijúka náminu í sjóliðsforingjaskól-
anum fyrst. Andúðin á Sheilu
byggðist meðal annars á því að hún
kom frá annars konar og að þeirra
mati lakara heimili en Andre hafði
átt, en einnig þótti þeim hún í eldra
lagi fyrir son þeirra.
Andre lét hins vegar ábendingar
og aðfmnslur foreldranna sem vind
um eyrun þjóta. Hann var ástfang-
inn af Sheiiu og þar kom að honum
fannst hann þurfa að endurskoða
allar áætlanir sínar. Hann sagði sig
síöan úr sjóliðsforingjaskólanum
og fékk starf á auglýsingadeild
Járnbrautarfélags S-Afríku.
Bónorð, en
ekkertbrúðkaup
Þegar rúmlega hálft ár var liðið
frá því að Andre og Sheila kynnt-
ust kom hún dag einn til Christop-
hers Brehem og skýrði honum frá
því að Andre hefði beðið sín og
færi brúðkaupið fram eftir nokkra
mánuði.
En það varð ekkert af brúðkaup-
inu. Foreldrar Andres lögðu við þvi
bann að hann kvæntist og skipuðu
honum að fara í skólann á nýjan
leik. Hann tók þessu þunglega í
fyrstu. Sheilu var hins vegar ljóst
að foreldrar Andres lögðu hart að
honum að falla ekki frá fyrri áætl-
unum sínum. Þess vegna varð hún
hrædd við að hann sneri við henni
bakinu. Þá fékk hún þá hugmynd
að yrði hún ólétt neyddist Andre
til að kvænast henni.
Dagamir höu og Sheila varð aö
viðurkenna fyrir sjálfri sér að tíi-
finningar Andres í hennar garð
væm nú orðnar aðrar en þær
höfðu verið. Hann kom æ sjaldnar
í heimsókn. Og reyndi hún að
hringja heim til hans svaraði móðir
hans alltaf í símann. Þegar hún
heyrði hver var að hringja lagði
hún á án þess að segja orð.
Bréfið
Dag einn var Sheila það illa hald-
in að hún vildi gera tilraun til að
koma sambandinu við Andre í
fyrra horf. Hún fór á fund Brehems
og bað hann um að ræða við Andre
fyrir sig. Hann gerði það og sneri
tíl baka með bréf frá honum. Það
var á þessa leið:
„Kæra Sheila. Ég hef orðið að
taka þá dapurlegu ákvörðun að
slíta sambandi okkar. Við verðum
að reyna aö gleyma hvort öðru.
Mér þykir það leitt en öðmvisi get-
ur það ekki verið. Foreldrar mínir
hafa ekki neytt mig til að yfirgefa
þig. Það er algerlega mín eigin
ákvörðun."
Þegar hér var komið vissi Sheila
Andre Coussons, í búningi sjóliðs-
foringjaefnis.
að hún var ólétt og nú fór hún að
íhuga sjálfsvíg. Síðar lýsti hún hug-
myndum sínum mn það á þann veg
að ætlunin hefði verið að gera það
svo Andre myndi ætíð hugsa til
hennar. Næsta verk hennar var að
fara út í búð og kaupa skamm-
byssu. Þá gekk hún frá erfðaskrá.
Síðasti fundurinn
Sheila ætíaði þó að leyfa sér eitt
áður en hún yfirgæfi þennan heim.
Hún ætíaði að eiga stutta stund
með Andre og segja honum frá því
að hún væri ólétt. Henni tókst aö
ná til hans í síma þar sem hann
var á vinnustað og féllst hann á að
koma heim til hennar.
Andre kom nokkru eftir hádegið.
Um það bil tíu mínútum síðar
hringdi Sheila grátandi á dyra-
bjöllu nágranna síns og sagði:
„Hjálpaðu mér. Ég var að drepa
Andre.“
Andre fannst látinn á gólfinu í
íbúð Sheilu. Hafði hann verið skot-
inn fimm skotum í höfuð og bijóst.
Málið kom fyrir sakadóm í Höfða-
borg rúmum tveimur mánuðum
síðar. Þar hélt saksóknarinn, P.B.
Blackenberg, því fram að Sheila
hefði myrt Andre Coussons af
ásettu ráði. „Þegar hann neitaði að
kvænast henni eftir að hafa heyrt
að hún var ólétt voru örlög hans
ráðin,“ sagði hann.
Málsbætur
Verjandi Sheilu, Gerald Gordon,
sem var einn kunnasti lögmaður í
S-Afríku, sagði að atvikið hefði ver-
ið slys. Sheila hefði keypt skamm-
byssuna allmörgum dögum áður
með sjálfsvíg í huga. Kæmi það vel
fram af erfðaskránni sem hún hefði
verið búin að ganga frá.
í vitnastúlku skýrði Sheila svo
frá að hún hefði tekið skammbyss-
una og beint að eigin höfði þegar
Andre hefði sagt henni að hann
hygðist ekki kvænast henni. Ég
setti hlaupið upp að höfðinu, en
hann sat bara og horfði á mig,“
sagði hún. „Svo man ég að ég sá
blossana standa fram úr hlaupinu.
Andlit hans kom nær og nær og
það blæddi úr því. Á því augnabliki
sem ég skaut skotunum var ég al-
veg tilfinningalaus."
Niðurstaða
kviðdóms
í ræðu sinni til kviðdómenda
sagði Herbstein dómari. „Sjálfur er
ég þeirrar skoðunar að ungfrú
Sheila Cooper hafi gefið sanna
skýringu á gjörðum sínum og ég á
erfitt með að sjá að henni hafi í
raun gengið annað til en að fremja
sjálfsvíg. Ég held að hún hafi ekki
vitað hvað hún var að gera þegar
hún hleypti af skotunum sem urðu
Andre Coussons að bana.“
Kviðdómendur sátu á rökstólum
í tvo tíma en tilkynntu síðan að
þeir teldu Sheilu Cooper „saklausa
af nokkrum glæp“.
Nokkrum mánuðum eftir sýkn-
una eignaðist Sheila dóttur en hún
gaf hana þegar í stað.
„í hvert sinn sem ég hefði litið á
barnið hefði það minnt mig á
Andre,“ sagði hún við fréttamann.
„Þess vegna varö ég að gefa hana
og ég vil ekki fá að vita hvar hún
er.“
Hjónabönd
Sheila giftist nokkru síðar Christ-
opher Brehem og eignuðust þau tvö
böm. Hún átti hins vegar erfitt með
að vera ein þann tíma sem maður
hennar var á sjó. Hjónabandinu
lauk því með skilnaði.
Aftur giftist Sheila en aUt fór á
sama veg. Hún fann ekki hamingj-
una og því lauk þessu hjónabandi
eins og því fyrra.
í þriðja sinn giftist hún og þá virt-
ist loks sem hún hefði fundið sér
lífsforunaut. Hún býr nú í einbýlis-
húsi í Muizenberg, im fjöratíu kíló-
metra utan við Höfðaborg. En ham-
ingjusöm hefur hún í raun aldrei
verið og því lýsir hún sjálf meðal
annars á þennan hátt:
„Sumar nætur er ég svo þreytt
að ég sef draumlausum svefni. En
svo koma aðrar nætur þegar ég ligg
andvaka og þá er sem ég heyri rödd
Andres. Hann segir lágt, svo næst-
um líkist hvísli: „Þú munt aldrei
geta gleymt mér, Sheila. Þú munt
aldrei flnna frið.““
Heldurfastvið
gamla framburðinn
„Ég held enn fram því sem ég
sagði forðum," segir Sheila, „að ég
man ekki það sem gerðist. Þetta var
slys. Það eina sem ég man er að ég
drap Andre.
Vinir mínir hafa sagt mér að
tíminn lækni öll ár. En í mínu til-
viki á það ekki við. Tíminn læknar
ekki mín sár. Ég á mann, böm og
bamabörn og lifi fyrir þau en djúpt
í hjarta minu býr Ándre, maðurinn
sem ég dáði, og svipti lífi.“