Dagblaðið Vísir - DV - 18.02.1995, Blaðsíða 22

Dagblaðið Vísir - DV - 18.02.1995, Blaðsíða 22
22 LAUGARDAGUR 18. FEBRÚAR 1995 Sérstæð sakamál „Besti klifnrþjófur í Evrópu" var lýsing bresku lögreglunnar á manninum sem fór upp eftir veggj- um húsa í efnamannahverfinu Belgravíu í London og tæmdi þar hvert skartgripaskrínið á fætur öðru. Hvergi skildi hann eftir sig nein ummerki. Hann kom og fór, óséður í skjóh myrkurs, að minnsta kosti í flestum tilvikum. En hann átti það líka til að stunda iðju sína á opinskárri hátt þótt þaö hggi ekki fyrir hve oft hann fór þannig að. Og þegar lagt var saman hve miklu hann var tahnn hafa stohð reyndist taian svimandi há eða um jafnvirði eitt hundrað mihjóna króna. Og það hefur aldrei tekist að finna einn einasta af þeim gripum sem hinn ofurhpri innbrotsþjófur stal. Að nýta sér ágallana Hann var mjög htill í æsku og á unglingsárunum og náði yfirleitt aldrei nema upp í öxl á jafnöldrum sínum. Lengi vel átti hann sér þá ósk að úr honum tognaði en honum varð ekki að henni. Þegar hann var orðinn tuttugu og eins árs var hann aðeins 150 sentímetrar á hæð. Hon- um hafði þá lengi fundist hann ut- angátta í þjóðfélaginu og ekki jafn- oki annarra. Engu að síður varð hann að viðurkenna smæð sína. Hún var ein af staðreyndum lífs- ins. Lengi hafði honum fundist þessi ágalli há sér á flestum sviðum en dag einn ákvað hann að nýta sér hann. Hann fór þvi að þjálfa sig th þess sem hann taldi sig geta náð bestum árangri í. Hann myndi ger- ast innbrotsþjófur því hann var öðrum liprari og svo lítill að hann gat smeygt sér inn þar sem aðrir stærri og sterkari komust ekki. Af kappi sem hafði ekki einkennt hann áður fór hann að búa sig und- ir lífsstatfið. Eftir nokkum tíma hafði honum tekist að taka smæðina, hpurðina og snerpuna í sína þágu. Og þá lagði hann út á glæpabrautina. í efnamannahverfið London skiptist í mörg hverfi og sum einkennast öðru fremur af því aö þar býr efnafólk. Belgravía hef- ur lengi verið eitt þeirra. Og þangað lagði innbrotsþjófurinn leið sína. Hann braust inn hjá ohufurstum, frægum leikurum og skemmti- kröftum og tók frá þeim skartgripi og aðra dýra muni. Hann fór oftast eins að og því mátti segja aö hann segði til sín hvar sem hann fór. En aldrei skildi hann þó eftir nein ummerki sem bent gátu til þess hver hann var í raun og veru. Það lá aðeins fyrir að maður með sér- staka innbrotatækni hafði verið á ferðinni og oft fór hann þar inn sem enginn fuhvaxta maður hefði kom- ist, um glugga á baðherbergjum og eldhúsum. Árangurslaust leituðu tæknimenn fmgrafara hans en þau komu ekki fram. Brátt var farið að tala um „Leður- blökumanninn í Belgravíu“. Og oftar en einu sinni kom hann á óvart með þekkingu sinni á lífi og háttum fómardýranna. Þannig braust hann inn hjá frægum um- boðsmanni þegar hann var að kynna hinn nýja skjólstæðing sinn, ungfrú England, Michehe Fisher söngkonu. Fyrir allra augum Eitt innbrotanna taldi lögreglanj sérstaklega djarflegt. Brotist var| inn í ríkulega búna þakíbúð. í, fyrstu var ekki Ijóst hvemig „Leð-i urblökumaðurinn" hafði komist upp í hana því nær óhugsandi var| tahð aö klifra utan á húsinu umj miðjan dag. Rannsóknarlögreglu- mennimir, sem fengu máhð th meðferðar, komust að þeirri niður- stöðu að „Leðurblökumaðurinn“ hefði farið með lyftunni upp á næstefstu hæðina en þaðan hefði hann svo klifrað upp í þakíbúðina, farið inn um hálfopinn þakglugga og stohð skartgripum fyrir jafn-; virði fimm mhljóna króna. Síðan hefði hann komið sér niður á hæð- ina fyrir neðan og farið niður með A klifri um nætur. Leðurblöku- maðurinn Belgravíu" hafði verið afhjúpaður. Don Brewster gerði enga tilraun til að flýja þegar hann var tekinn. Hann yppti bara öxlum, rétt eins og vanur sphamaður sem hefur fengið slæm sph á höndina og tap- að. En hann brosti líthlega þegar einn lögregluþjónanna, sem fór með honum á stöðina, lét hafa eftir sér opinberlega þessi orð: „Ég dái og virði herra Brewster sem fagmann og andstæðing. Hann hefur aldrei meitt nokkurn mann. Þvert á móti hefur hann á sér orð fyrir að hafa verið þeim hjálplegur sem htið mega sín í þjóöfélaginu. Hann hefur ahtaf hjálpað þeim fá- tæku en stohð frá þeim ríku. Ég verð að játa að ég tel hann einn besta innbrotsþjófinn í Evrópu!" Hvað varð um þýfið? Handtaka „Leðurblökumanns- -ins“ vakti mikla athygh. Fréttin fékk mikla umfiöhun í fiölmiðlum, enda vhdu margir fá að vita sem allra mest um þennan snjaha og bíræfna innbrotsþjóf sem haföi stohð jafnvirði um hundrað mihj- óna króna. Og ekki var minni áhuginn á að vita hvað orðið hafði um gripina eða andvirði þeirra. En það fékkst ekki upplýst þá og eng- inn veit það enn. Hvorki yfirheysl- ur yfir Brewster né leit hafa leitt í ljós hvar þýfið eða peningarnir eru eða það sem enn er eftir. Áhuginn á að finna það er þó ekki htih, hvorki hjá lögreglunni, eigendum skartgripanna eða trygg- ingafélögunum sem urðu í flestum tilvikum að bæta skaðann...og hjá ýmsum í undirheimum London sem líta girndaraugum afrakstur- inn af starfi Brewsters. En jafnvel þeim síðastnefndu mun ekki hafa oröið neitt ágengt í leit sinni. Hús í Belgravíu. Hér þurfti Brewster ekki að klifra. Hann bjó í kjallara hússins. lyftunni. Það renndi stoðum undir þessa kenningu að húsvörðurinn minntist þess að hafa náð í leigubíl fyrir óvenjulega lágvaxinn mann umræddan dag en því miður gat hann ekki gefið frekari lýsingu á honum. Óhappið En aht tekur enda. Svo sögöu langþreyttir starfsmenn Scotland Yard þegar þeir fengu loks í hend- umar það sem þeir höfðu svo lengi leitað að, vísbendingu um hver „Leðurblökumaðurinn" væri. Eins og svo oft áður þegar afbrotamenn hafa átt í hlut var það óhapp og aðgæsluleysi sem kom upp um þennan nafntogaða innbrotsþjóf sem var hpur sem köttur. Michelle Fisher. í einu innbrotinu skar „Leður- blökumaðurinn“ sig á fingri á brotnu röri. Hann tók af sér hansk- ann til að sjá hve iha skorinn hann væri. En þá urðu honum á þau af- drifaríku mistök að styðja hönd á rörið og þar urðu eftir fingrafór. Tæknimenn rannsóknarlögregl- unnar fundu þau og báru saman við fingrafaraskrá sína. Kom þá í ljós að þau vora af Don Brewster en mörgum áram áður, þegar hann var unglingur, hafði hann komist í kast við lögin og þá höfðu fingra- for hans verið tekin. Einn sá besti í Evrópu „Leöurblökumaöurinn frá Skoðun spæjarans Einkaspæjari einn, A1 Feely, var ráðinn th að leita demantaskreytts skartgrips sem metinn er á jafn- virði tíu mhljóna króna en honum var stohð frá arabískum fursta. Feely hefur ekkert orðið ágengt frekar en öðrum og aðspurður um hvað hafi getað orðið af þessum dýra grip svaraði spæjarinn: „Ég held ekki að Brewster hafi grafið hann í jörðu. Svo heimskur er hann ekki. Þá hefur hann ekki heldur sett hann í bankahólf. Það kynni að tengjast honum því bæði lögregla og undirheimamenn gætu komist á snoðir um það. En ég hef mína eigin kenningu." Feely er þeirrar skoðunar aö Brewster hafi þegar í upphafi gert sér grein fyrir því að hann yrði að fmna sér geymslustaði fyrir hluta þýfisins því of hættulegt væri að koma því öllu í umferð. Að lokum hafi hann valið reykháfa í Belgrav- íu en flestir þeirra eru ekki lengur notaðir eftir að miðstöðvarhitun var tekin upp þar. En hverfið er stórt, um fimm ferkílómetrar, og tala ónotuðu reykháfanna skiptir þúsundum. „Fjársjóður Leður- blökumannsins er því að öllum líkindum þarna í reykháfunum,“ segir Feely. Á næt- urferðum sínum hefur hann notað sér myrkriö til að koma þýfi fyrir í gömlum reykháfum. Um þá fer enginn reykur lengur og hættan á því að þeir verði rifnir er nánast engin því húsin í hverfinu eru svo dýr. Það má því að öllrnn líkindum fmna marga af hinum dýru gripum með því að klifra um þök í hverfmu og leita í reykháfum. Galhnn er bara sá að fjöldi þeirra er slíkur að það þykir vart svara kostnaði að hefja leitina sem byggðist að auki aðeins á kenningu eins manns. Það lítur því út fyrir að „Leður- blökumaðurinn" frá Belgravíu kunni að eiga síðasta orðið þegar hann fær frelsið á ný.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.