Þjóðviljinn - 23.12.1947, Side 13

*fím B&ptniissmt:
BREYZKLEIKASYND
• Kaflar íir feréarissbék
í hlýtt, rakt morgunloftið vantaði nesjabúann frá
Faxaflóa vekjandi sterkju hafseltunnar, en í þess
stað var það kryddað ilmi laufsins.
Tveir svefnvana förumenn axla hafurtask sitt ,,á
hlaðinu“ framan við Hótel Ambassador og þramma
af stað eftir Venislavstorginu. Á þessum tíma sólar-
hringsins er hljótt og autt þar sem þúsundimar
streymdu fram og aftur í gærkvöld. í grennd við
Wilsonstöðinni ( hún er heitin eftir forseta Banda-
rikjanna), sést fyrst til ferða annarra syfjaðra
manna, en enn er nóg um auða vagna í lestinni.
Það er meira en svefnleysið sem gerir fyrmefnda
fönimenn: Emil Bjömsson, fréttamann ríkisútvarps-
ins og undirritaðan, úrilla og afundna. Eftir hádegið
í gær breyttist ferðaáætlun lestarinnar þannig að við
stóðum uppi eins og glópar. Leiðin um Frakkland
hafði verið lokuð síðustu dagana vegna jámbrautar-
verkfalls, en samt var ætlunin að fara hana — í bíl-
um frá austurlandamæmnum til Dover. Svo að segja
á síðustu stundu var okkur sagt að við ættum að
fara um Belgíu. Já, en herra trúr! Við höfðum enga
belgiska áritun, og ferðaleyfi um brezka hernáms-
svæðið í Þýzkalandi hafði verið strikað út úr pöss-
unum okkar, því samkvæmt upphaflegu áætluninni
þurftum við ekki á því að halda! Nú urðum við að
bregða skjótt við! Það var ekki um annað að gera
en fóma bamaheimilunum, sem ég ætlaði að fara að
skoða. Þessi síðasti dagur okkar í Praha var eyði-
lagður. En bíðum við! Við eigum sendiherra í Tékkó-
slóvakíu, m. a. til að greiða fyrir strönduðum íslenzk-
um förumönnum. Eg dróg „Handbók utanríkisráðu-
neytisins" upp úr töskunni og sjá: „Tókkóslóvakía.
Praha. Sendiherra: Pctur Benediktsson. Sendiráðið
i París annast sendiráðsstörfin“!.' Takk. Austan
„jámtjaldsins" yrðum við auðsjáanlega að treysta á
eigin spýtur'.
Hjá ZEDOK, tékknesku ferðaskrifstofunni, gáfu
þeir okkur góðar vonir að við myndum sleppa í gegn
árítunarlausir, „en reynið ef þið getið að fá belgiska.
áritun“. Við þeyttumst í bíl til belgiska ræðismanns-
ins. Lokað. f forhertri þrjózku knúðum við dyra. Eft-
ir langa- stund kom einhver starfsmaður til að kíkja
á þessa ósvífnu þrjóta, sem ekki virtu lokaðar dyr.
— Ræðismaðurinn er aldrei við eftir 'hádegi. — En
heima hjá sér? — Sennilegast að hann sé ekki heima.
Komið kl. 11 f. h. á morgun. — Já, en þá eigum við
að vera í Belgíu! Hami klóraði sér fyrir aftan eyrað
— brosti. Við útskýrðum og þráttuðum. Eg uppgötv-
aði að Emil er prýðilegasti ræðumaður. — En ég get
ekkert gert fyrir ykkur fyrr en á morgun, sagði
maðurinn, ræðismaðurinn talar ekki við ykkur heima
hjá sér, hann myndi fleygja ykkur á dyr.
Þetta var þýðingarlaust. — Fjandinn hafi þessa
Belgi, hvæstum við í sólskininu á gangstéttinni fyrir
utan. Og nú var auðvitað búið að loka hjá hemum!
Þjóðininjasafnið við endann á Venislavstorgrinu í Praha