Þjóðviljinn - 24.12.1965, Qupperneq 74

-ist roða. Hann þerraði svitann
af enninu og settist • niður i
— t'rú ráðskona, æ hvap :
heitir hún nú aftur — hún
segir að þér viljið tala við
'mig.
— Stúlkan kinkaði kolli.
— Ég var að fá bréf frá
Henry frænda. Ég skrifaði hon-
um strax og ég var orðin betri
og sagði honum, hvað komið
hefði fyrir. Hann kemur á
morgun.
— Henry frændi?
— Ég kalla hann frænda, en
við erum annars ekkert skyld
Hann er fjárhaldsmaðurinn
minn. Hann og pabbi voru liðs-
foringjar f sömu herdeild og
þegar pabbi féli á vígstöðvun-
um dó hann í örmum Henrys
og bað hann þess síðastra orðá
að gæta mín.
Jarn^s hrökk við. Hann líóttj-
ist eygja vonarbjarma. Fyrir
mörgum árum hafði hann les-
ið bók, eftir frænku sína,
Erfðaskrá Róberts, hét hún,
og í þeii i bók . . .
— Við erum trúlofuð, sagði
. stúlkan rólega.
— Voff, sagði James, eða
gaf frá sér eitth.vert álíka hljóð.
— Ha, sagði stútkan. henni
hafði brugðið.
— Ég fékk bara snert af
krampa. sagði James, hann var
f sjöunda himni. Vonarbjarm-
inn hafði þá ekki verið neitt
mýrarljós eftir allt saman.
— Það var sfðasta ósk föð-
ur míns að við giftumst, sagði
stúlkan.
— Fjandans ósköp skynsam-
legt af honum, fjandans ósköp,
sagði James með hita.
— Og þó, hélt hún áfram
dálítið raunamædd, — stundum
er ég að velta því fyrir mér.
— Ekki gera það, sagði Jam-
es, — ckki gera það. Þér verð-
ið að muna eftir síðustu ósk
föður yðar. Það er ekkert á
við síðustu óskina hans pabba,
alls ekkert. Svo hann kemur
hér á morgun? Ágætt, ágætt!
Og kemur náttúnjlega í há-
degismatinn? Prýðilegt! Ég
ætla rð skreppa niður og segja
ráðsku að bæta við disk.
Það var glaður og reifur
leynilögreglusagnahöfundur, er
gekk um blómagarðinn og
reykti pípu sína. Þungu fargi
var létt af hjarta honum.
Heimurinn allur var eins og
bezt varð á kosið. Hanri var
búinn með Leyndardómana
níu, og handritið var komið t.il
útgefandans. Sem hann gekk
nú um garðinn var að vefjast
fyrir honum söguþráður í nýrri
bók um glæpamann. sem hafði
aðeins hálft andlit UR.p á að
bjóða og var að aera Lundúna-
borg viti sínu fjær með voða-
le®ustu morðum. Það sem ^erði
morðin svo voða'eg. var sú líf-
fræðilega staðrevnd. að fórn-
ardvr morðingians höfðu einn-
ig aðeins hálft anðlit — hað
er að seaia þegar að beim var
74 — JÓLABLAÐ
TIL JÓLA- OG TÆKIFÆRISGJAFA
Or og klukkur * Skartgripir * Borð-
silfur. Listmunir. ^ Einnig: Kven-
tízkuvörur ávallt í fjölbreyttu úrvali
Kjá okkur.
☆ ☆ ☆
KORNELÍUS JÓNSSON
Úra- og skartgripaverzlun, Skólavörðustíg 8, sími 18588.
PÁLMINN
Keflavík. — Sími 1339.
KAUPFÉLAG
SKAGFIRÐINGA
Sauðárkróki
óskar öllum viðskiptavinum sínum
gleðilegra jóla og farsældar á kom-
andi ári.
fyrir hana — ljóð bvað þá
annað! Og þetta gar ekki góð-
ur, hressilegur skáldskapur
eins og strákarnir framleiða nú
ti! dags um synd og hórdóm
og rotnandi lík — heldur gam-
aldags þrugl. jafnvel rímað. og
næstum því allt um ást. Veðr-
ið hélt áfram að vera jafn
viðurstyggilega gott, rósirnar
ilmuðu. trjálaufin bærðust fyr-
ir hægum vindi og fuglarnir
sungu. Hvert einasta kvöld var
dýrlegt sólarlag. Það var
fjandakornið ekki annað að
sjá en náttúran gerði þetta
viljandi!
Að lokum tók James f sig
kjark og gekk í veg fyrir
Bradley lækni, begar hann var
á förum eftir eina sjúkravitj-
unina, og lagði málið fyrír
hann á einfaldan hátt:
— Hvenær ætlar þessi stelpa
að farat
Læknirinn klappaði á öxl
honum.
— Ekki enn, Rodman, sagði
hann lágum, skilningsríkum
rómi, — engin ástæða til að
hafa áhyggjur af þvi. Hana
má e. ki flytja nærri, nærri
strax - það .geta liðið vikur
þangað til hún verður ferða-
fær. j'
— Vikur, hrópaði James.
— Og margar vikur, sagði
Bradley, læknir. Hann potaði
vísifingri giettnislega í magann
á James. — Gangi þér vel,
drengur minn, gangi þér vel
Það var smávegis huggun
fyrir James, að þessi mölétni
skottulæknir skyldi rétt í sama
mund hnjóta um Snata og
brjóta smásjána sína. Þegar
maður á í höggi við örlögin
hjálpar allt — hversu lítið,
sem það kann að virðast.
★
Hann gekk dapur í bragði
að húsinu aftur og mætti ráðs-
konunni, búlduleitri að vanda.
— Ungfrúna lith langar til
að tala við vður, sagði sú
búldulúta og neri saman hönd-
um.
— Jæja, langar hana bað,
sagði James holum rómi.
— Ö, hún er svo falleg og
góð að þér getið ekki trúað
því! Eins og blessaður guðs
engill. þarna sem hún situr
uppljómuð.
— Ekki þetta, hrópaði James
með óvanlegum ofsa. — ekki
þetta!
Hano fann stúlkuna sitjandi
upp við dogg á sessunum og
enn einu sinni sló það hann
með ’ieljarafli. hvílíka andúð
hann hafði á þessari kvenper-
sónu Og þó — iafnvei meðan
hann hugsaði þetta var eins og
einhver æðri máttarvöld hvísl-
uðu þessu að honum: — Farðu
til hennar og taktu f litlu
höndina! Hvíslaðu * fallega
evrað brennandi ástarorðum
svo ljjfa andlít.ið honnar fy 11-