Þjóðviljinn - 24.12.1973, Qupperneq 15

Jólablað 1!>7:í ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 15
30.
Þegar Mateora dansar syrtaki
fer ég að kannast við þig, föðurland mitt.
Þegar Acheloos eyðir allri liðlangri nóttinni
á vínstof unni,
þegar hin hvítu fjöll fara að skríða,
Egeahaf að skrá á getraunaseðla,
þegar fólkið frá Roumeli er farið að dansa keðju-
dans,
þegar Kríteyjarhaf rænir Milo,
og ég er farinn að bögglast við að yrkja,
þá f er ég að kannast við þig, föðurland mitt.
31.
Menntadísirnar niu eiga heima hérna á hæðinni.
Milli okkar er aðeins einn gangur, tvennar dyr
og fjórir varðmenn.
Dora, Maria, Takis,
Anna, Tonia, Roussos.
Ef til vill þekkja þær betur en ég
ártöl og daga, númer, heimilisföng,
stíltegundir, skóla, listasöfn.
Menntadísirnar eiga heima í grennd við listasöfnin,
tónlistin i grennd við þau.
32.
Fjólubláa borg
réttu mér hönd
klappaðu mér á kollinn.
Lof mér heyra þig tala,
svo þú svæfir mér
draumana mína.
Sýndu mér andlit þitt
svo ég geti vitað hver ég er.
Drottning mín(
Síðan á dögum ödipusar
og Androutsons
hefur enginn elskað þig
slikt sem ég.
Andreas, þú ert Grikki
Það sem þú varst
muntu aftur verða.
Þú kemst ekki hjá því.
En fyrst skaltu gráta.
Læging þín
skal fullgerast, —
sigrar þínir
ná til f jallsrótanna,
Andreas, þú ert Grikki.
Þú svelgir sviksemina
í mjólk,
sviksemina svelgir þú
í víni.
Læging þín
skal fullgerast.
Þú skalt sjá,
þú skalt verða til.
Það sem þú varst
muntu aftur verða.
Sláturhúsið
Nú er miðdegi.
Inni í skrifstofu
er verið að berja mann.
Ég tel höggin, mæli blóðið.
Sjálfur er ég alikálfur
læstur inni í sláturhúsi.
í dag þig,
mig á morgun.
Það er komið kvöld.
Uppi á þaksvölum
er verið að berja Andreas.
Ég tel höggin,
mæli kvalirnar.
Bráðum náum við aftur
að tala saman
yfir múrinn.
Tak — tak, bankar þú.
Tak — tak, svara ég.
Án orða segjum við hvor við annan:
,,Ég hef ekki látið undan,
ætla ekki að láta undan."
í hjörtum okkar
er hátíðin að byrja.
Tak — tak, bankar þú.
Tak — tak, svara ég.
Sláturhús okkar
ilmar af blóðbergi.
Klefarnir fyllast
af kvöldroðahimnum.
Viö erum tveir saman
Við erum tveir saman.
Klukkan sló átta,
slökktu Ijósið
vörðurinn er að koma.
Þeir koma aftur í kvöld.
Tveir slá þig,
þrír slá mig.
Þúsundir slá okkur báða.
Þér er illt.
Og mér er illt.
Það kemur á daginn
hverjum er mest illt
af okkur öllum.
Því við erum tveir
við erum þrír,
við erum þúsundir.
Við ríðum með rigningunni
klofvega á tímanum.
Blóðið storknar í sárinu.
Kvölin breytist í nagla
hún leiðbeinir okkur
bjargar okkur.
Við erum tveir
við erum þrír,
við erum þúsundir.
Einn fer á undan
hinir fara á eftir.
Þögnin kemur seinast.
Þetta sama
alkunna viðlag.
Ákall til dauðra skálda
Rigas Feraios, heyr ákall mitt:
Frá Ástralíu til Canada
frá Þýskalandi til Tasjkent
og hér heima:
i fjöllum, í fangelsum, úti í eyjum
erum vér Grikkir sundraðir og dreifðir.
Dionysius Solomis, heyr ákall mitt:
Sem fangar og fangaverðir
böðlar og pindir af böðlum
fyrirskipendur og undirlægjur
ránsmenn og ræntir
erum vér Grikkir sundraðir og dreifðir.
Andreas Kalvos, heyr ákall mift:
Sólin sjálf er furðu lostin
og einnig fjöllin og grenifrén
næturgalinn hvitbrydd ströndin
þvi fyrrum var land mitt
vagga hófsemi og fegurðar
i dag er það dauðans land.
Kostis Palamas, heyr ákall mitt:
Aldrei varð jafnskært Ijós
að jafnsvörtu myrkri
aldrei jafnfagurt hugrekki
að jafnbeiskum kvíða
afl og áræði að engu
hetjur að styttum úr steini.
Land mitt — land Diogenes og Diakos
að landi þrælmenna og þræla.
Nikos Kazantzakis, heyr ákall mitt:
Þótt dauðlegir menn geti gleymt
— dauðlegir menn eru hér ennþá
tala tungumál Andronutsos —
lifir minningin samt bak við varðturna
og harðlæstar dyr.
Minningin á sér bústað í steini
hún bjó sér stað í því bliknaða laufi,
Grikkland, sem geymir þin núna
Angelos Sikelianos, heyr ákall mitt:
Sál lands míns er elfur
í ótal myndum.
Andvörp lituðu
bakkana blóði.
Straumurinn hindrast
af ástúð þeirri og illsku
sem jafna eiga aðild að ættlands míns sál.
Sál lands míns
hlekkir sem læsast um tvær elfur
tvö fjöll bundin reipum
við bekkinn á ,,loftsvölunum"
Olympos hangandi i bandi
niður úr flutningaflugvélinni
með hendur bundnar á baki
þangað til játað er því sem játa skyldi.
Sál lands mins
er frjóangar sem spretta
á berum klöppum
þeir eru þú
— móðir kona meyja —
sem horfir út yfir hafið og fjöllin
meðan þú litar í leyndum
egg Upprisunnar rauð sem blóð
— þau rauðu egg sem aldirnar bera i sér,
aldirnar — menn og timabil.
Komi nú páskasól upprisunnar
yfir föðurland mitt svo hrakið og rjáð!
Óþekkta skáld, heyr ákall mitt!