Dagblaðið Vísir - DV - 18.05.1996, Blaðsíða 10

10
LAUGARDAGUR 18. MAÍ 1996
Reiðubúinn að leigja
Hallgrímskirkju undir fiskmarkað
Hans hefur verið getið af og til í
fjölniiðlum á íslandi í meira en ára-
tug. Nú síðast vegna afskipta af deil-
um á skemmtistaðnum Vegasi. Sá
sem hér um ræðir er Valgeir Sig-
urðsson sem liklega er þekktastur
fyrir veitingarekstur í Lúxemborg
og áfengisframleiðslu. Óhætt er að
segja að hann hafi ekki setið auðum
höndum undanfarna áratugi og svo
ef ekki enn og nú hefur hann ákveð-
ið að breyta enn um kúrs því hann
hefur séð óplægðan akur í hótel-
rekstri í vestri. Valgeir er staddur
hér á landi nú, eins og ævinlega yfir
sumartímann, og hitti blaðamann
að máli og ræddi við hann um for-
tíð, nútíð og framtíð.
Of snemma á ferð hár
Valgeir útskrifaðist úr Mat-
sveina- og veitingaskólanum, eins
og hann hét þá, árið 1970. Eftir það
starfaði hann lítillega við veitinga-
hús og verslun en hélt svo til Sviss
þar sem hann lærði hóteltækni-
fræði. Að því loknu kom hann heim
aftur en ferðamannaþjónustan átti
eftir um 15 ár í að taka þann kipp og
verða að því sem við þekkjum í dag
þannig að það var litla vinnu að fá
við það sem hann hafði lært. Sjór-
inn tók því við og Valgeir réð sig á
einn af fyrstu skuttogurunum sem
hingað komu. Nokkru síðar réð
hann sig á Sögu en hélt svo árið
1975 til Lúxemborgar.
Sló í gegn
„Ég átti kunningjafólk í Lúxem-
borg og það var mikill uppgangur
þar á þessum tíma. Landið var dálít-
ið sveitó á þessum tíma, til dæmis
var enga pöbba eða skyndibitastaði
að finna þar. Við kunningi minn,
Birkir Baldvinsson, tókum okkur
saman og opnuðum pöbb og skyndi-
bitastað sem hét Lock Ness. Þetta
hafði aldrei sést áður og staðurinn
sló strax í gegn. Við settum til dæm-
is met í bjórsölu fyrir ölgerðina sem
sá okkur fyrir veigum.“
Staðinn seldu þeir Birkir eftir
þriggja ára rekstur og segist Valgeir
hafa veriö á krossgötum eftir þetta -
hann hafi ekki verið viss um hvað
hann ætti að gera. Það varð þó úr að
hann réð sig til suður-afrísks flugfé-
lags sem hét Lux-Avia. Þar starfaði
hann í tvö ár við ýmis eftirlitsstörf.
„Hvar er Siguíðsson?"
„Það var einn dag þegar ég var
staddur á flugvellinum að spurt var
eftir mér. Þá var þarna kominn full-
trúi frá ölgerðinni sem ég hafði selt
ölið fyrir á veitingahúsinu okkar
Birkis. Sá sem þama var kominn
sagði mér að forstjóri ölgerðarinnar
vildi finna mig að máli. Málið var
víst það að eftir að við seldum Lock
Ness byrjaði salan að minnka. Á
einhverjum fundi sem haldinn hafði
verið í ölgerðinni spurði forstjórinn
hvað væri að gerast hjá þessu fyrir-
tæki. Sölumaðurinn, sem hafði selt
okkur veigarnar, svaraði því víst til
að Sigurðsson væri farinn. Forstjór-
inn spurði þá að bragði hvert hann
hefði farið og fékk fá svör og sendi
því menn til að leita mín. Svo hófst
leitin og þeir fundu mig á flugvellin-
um. Ég fór og hitti hann og hann
spurði mig hvort ég væri ekki til í
að koma aftur til að opna fleiri
pöbba. Ég var alveg til I það og
spurði á móti hvort hann væri ekki
til í að hjálpa mér sem hann og
gerði."
Úr varð að Valgeir breytti einum
- segir Valgeir Sigurðsson, veitingamógull og athafnamaður, sem er á leið vestur
af þeim stöðum, sem þeir áttu, í
pöbb en á þessum tíma, árið 1980,
var mest um kaffihús í Lúxem-
borg. Staðurinn sem varð fyr-
ir valinu varð síðar þekktur
undir nafninu Cockpit- inn
- pöbb sem ófáir íslending-
ar, sem heimsóttu Lúxem-
borg, sóttu heim. Staður-
inn var allur innréttaður í
tengslum við flug og segir
Valgeir hugmyndina hafa
kviknað nokkrum árum
fyrr þegar hann var far-
þegi i íscargovél að nætur-
lagi á leið frá Rotterdam.
Birtan frá tækjunum í
stjórnklefanum hafi verið
það einstök að Valgeir setti
hana strax í samhengi við
kráarstemningu.
Hvíslandi rödd
„Þegar ég fékk augastað
á húsnæðinu var þar
kaffihús sem var
mest sótt af ítöl-
um. Húsið leit
mjög hrör-
lega út
og
áhafnir, á meðan þær stoppuðu
þarna, íslendingar sem bjuggu
þarna og ferðamenn.“
Landabrugg í sveitinni
upphafið
Samhliða rekstrinum á Cockpit-
inn fór Valgeir út í áfengisfram-
leiðslu.
„Það hefur aldrei mátt gera
nokkurn skapaðan hlut hér á landi
nema ólöglega. Ég hafði kynnst
landabruggi í sveitinni i gamla
daga sem krakki og lært þetta. í
Lúxemborg voru lögin allt önnur og
þar sem ég var i veitingarekstri
mátti ég framleiða áfengi. Ég bjó í
húsi sem var með stóran garð sem í
voru ávaxtatré og datt I hug að
brugga eins og maðurinn í næsta
húsi. Úr varð að ég lét hanna
nokkra miða á flöskur og bauð
upp á þetta á pöbbnum og
I ljós kom að tegund-
in með haus-
kúpumiðan-
um, Black
Death,
seldist
mun
bet-
„Þú þarft bara að halda þig við regluna: Kastaðu þér til sunds þótt þú sjáir ekki til lands.“ Og vera óhræddur," er
mottó Valgeirs Sigurðssonar. DV-mynd Brynjar Gauti
þeir hjá ölgerðinni ætluðu ekki að
trúa því að ég vildi setja upp pöbb
þarna. Það var eins og hvíslað væri
i eyra mér að þetta væri staðurinn
og ég vildi ekki sjá annað hús.“
Nokkrum árum seinna varð úr að
Valgeir keypti húsið af öldruðum
hjónum sem áttu það en ölgerðin
hafði leigt húsið af þeim og endur-
leigt það siðan Valgeiri gegn því
skilyrði að hann seldi einungis bjór
frá þeim. Þar með hafði hann frjáls-
ar hendur með hvað hann byði upp
á.
„Reksturinn gekk rosalega vel.
Það var pakkað út úr dyrum frá
fyrsta degi. Það var mikið af íslend-
ingum sem sóttu þennan stað - flug-
ur en aðrar. Þetta varð svo geysivin-
sælt að ég ákvað að fara að fram-
leiða þetta, sem var minnsta mál. í
fyrstu var þetta bara hobbí en svo
kom að þvi að ég gat ekki gert þetta
einn svo ég leigði mér áfengisfram-
leiðslu. Hún var mjög frumstæð svo
ég fékk mér enn stærra húsnæði
undir framleiðsluna og þegar það
varð of lítið þá flutti ég framleiðsl-
una til Belgíu og þar er hún enn.“
Framleiðsla Valgeirs var marg-
verðlaunuð en nú leigir hann merk-
in og allt sem þeim fylgir til bresks
fyrirtækis sem hefur hafið fram-
leiðslu á sígarettum, píputóbaki,
bjór, vodka og fleiru undir sama
merki.
Skipt um gír eftir bílslys
Árið 1990 seldi Valgeir síðan
Cockpitt inn er hann skildi við eig-
inkonu sína sem flutti til Flórída
Fiskikirkjan í Gautaborg þar sem
Valgeir rekur fiskverslun með allsér-
stæðu sniði. í raun er hér um vel á
annað hundrað ára gamlan fisk-
markað að ræða.
með tvo syni þeirra. Hann hélt þó
áfram áfengisframleiðslunni og
þvældist um heiminn og kynnti
hana víða á sýningum. Tveimur
árum síðar lenti hann hins vegar í
alvarlegu bílslysi og tók hann yfir
tvö ár að ná sér eftir það. í fram-
haldi af því fór hann út í fisk-
vinnslu og -sölu.
„Bróðir minn var í fiskvinnslu og
kunningi hans, sem var búsettur úti
í Svíþjóð, fannst verðið á sjávar-
fangi svo hátt þar. Mér var því boð-
ið að vera með í útflutningi þangað
- það þótti ákjósanlegast að vera
með sem flesta í þessu til að dreifa
áhættunni. Ég sló því til. Þegar
maður fer svo að þekkja til á mark-
aðnum þá sér maður ný tækifæri
opnast. Ég sá þarna í Gautaborg
smásölufiskmarkað, svokallaða
Fiskikirkju, þar sem verðið var svo
svimandi hátt að ég fékk herping í
magann. Það var því úr að ég keypti
pláss þar og opnaði fiskverslun."
Fiskútflutningurinn gekk ágæt-
lega um skeið eða þar til Flugleiðir
brugðust, eins og Valgeir segir.
Hann segir farmpappíra með fjórum
sendingum í röð hafa gleymst
heima þannig að ekki hafi verið
hægt að afgreiða pantanir. „Þeir í
mötuneyti Volvo voru ekki reiðu-
búnir að bíða með hádegismatinn
sinn þannig að við misstum kúna
eins og skot,“ segir Valgeir. Því
varð úr að fiskútflutningnum var
hætt. Áfram rekur Valgeir þó fisk-
markaðinn.
„Þetta er tilvalinn rekstur fyrir
þá sem eru með bát hér. Menn gætu
selt aflann beint á markað úti fyrir
morð fé. Það sem menn eru að
henda hér, eins og lúðu- og stein-
bítskinnum, erum við að selja úti
fyrir 2.200 krónur kílóið. Þetta er
mjög spennandi rekstur en það er
bara svo erfitt að fá fisk hér á mark-
aði. Fiskurinn er á svo fárra hönd-
um. Það kemur sér mjög illa fyrir
svona litla karla eins og mig.“
Valgeir segist ekkert skilja í því
af hverju markaður, eins og sá sem
hann rekur í Gautaborg, Fiskikirkj-
an, sé ekki risinn hér á landi. Hann
segist sjálfur reiðubúinn að leigja
húsnæði eins og Hallgrímskirkju
yfir sumarmánuðina til að starf-
rækja þar fiskmarkað sem yrði pott-
þétt tekjulind af túristum. Fleiri
hús kæmu vel til greina, til dæmis
Hafnarhúsið. íslendingar séu hins
vegar allt of blindir til að koma
auga á svona möguleika. Hér feti
hver í fótspor annars.
Að kasta sár óhræddur
til sunds
- Hvernig stendur á því að þú
þarft alltaf að vera að prófa eitthvað
nýtt?
„Ég hef ekki unnið hjá öðrum síð-
an ég vann hjá flugfélaginu hér um
árið. En ég lít á lífið eins og kafla-
skipta bók. Það er fyrsti kafli, svo
flettirðu og bráðlega kemurðu að
næsta. Maður á ekki að halda sig
alltaf við það sama. Fjölbreytni er
alltaf skemmtileg. Mér hefur til
dæmis dottið í hug að flytja saltvatn
úr Bláa lóninu í bæinn í tankbílum
og selja fólki það. Það eru margir
sem þurfa á þessu að halda en hafa
ekki tíma til að sækja þama suður
eftir.“
- Þarftu alltaf að vera að prófa
eitthvað nýtt?
„Ég hef gaman af því. Það sem
þarf hins vegar til er hugmyndaflug-
ið og peningar, því þú gerir ekkert