Dagblaðið Vísir - DV - 18.05.1996, Blaðsíða 22

Dagblaðið Vísir - DV - 18.05.1996, Blaðsíða 22
Nágrannar Doreen og Freds McDonnells við hina annars rólegu götu, Holburnstræti í Aberdeen á Skotlandi, voru ekki í neinum vafa um að eitthvað mikið væri að hjá þeim hjónum. Fred drakk mun meira en góðu hófi gegndi og þegar hann kom drukkinn heim var hann illskeyttur og lét það bitna á konu sinni. Þá var háreystin oft slík að hún heyrðist í nærliggjandi húsum. í byrjun skiptu nágrannarnir sér ekki af fjölskylduerjunum en þar kom að nokkrir þeirra höfðu á orði við Doreen að hún ætti að slíta hjónabandinu og tryggja framtíð sína með börnunum tveimur, Raymon og Mary, áður en allt keyrði um þverbak. „Kastaðu honum á dyr og finndu þér annan mann,“ sagði einn grann- anna við Doreen. „Annars endar þetta með skelfingu.“ En þessi orð velviljaðra íbúa við götuna féllu í grýttan jarðveg. Dore- en elskaði Fred og börnin tvö voru ávöxtur hjónabands þeirra. Þar að auki var hún húsmóðir sem hafði ekki sérstaka menntun. Hvernig ætti hún að geta séð fyrir sér og börnunum tveimur? Þegar hér var komið, árið .1978, var Raymond fjórtán ára en Mary tólf. Það var árið þegar harmleikur- inn gerðist. Endalokin Vandamálið „leystist" 14. febrúar 1978. Fred kom seint heim þetta kvöld eins og svo oft áður og þá mikið ölvaður. Hann var í óvenj- uslæmu skapi og lét það bitna hart á Doreen. Hann gekk svo hart í skrokk á henni að hún óttaðist um líf sitt og telja sumir engan vafa leika á því að hún hefði týnt lífinu hefði hún ekki gripið eldhúshnífinn til að verja sig með. En það fór á þann hátt að Doreen þurfti ekki að verjast honum oftar. Nágrannakona, frú Elsie Kil- bridge, heyrði háreystina og lætin á McDonnell-heimilinu. Hún sagði meðal annars svo frá fyrir rétti: „Ég heyrði Fred McDonnell koma heim seint um kvöldið eins og venjulega. Hann skellti útidyra- hurðinni svo brakaði í henni. Um fimm mínútum síðar heyrði ég ösk- ur og óp úr húsinu og svo að eitt- hvað úr gleri var brotið. Ég hafði oft heyrt hávær rifrildi hjónanna en í þetta sinn voru lætin meiri en áður.“ Frú Kilbridge skýrði síðan svo frá að hún hefði heyrt Fred McDonnell hóta að drepa konu sína. „En skyndilega heyrði ég hann reka upp mikið óp.“ Harður dómur „Ég beið í tíu mínútur," sagði frú Kilbridge. „Þá gekk ég yfir að hús- inu og hringdi dyrabjöllunni tU þess að ganga úr skugga um að Doreen hefði ekki meiðst. En hún kom til dyra og var kjóll hennar blóðugur. Mér brá mikið við að sjá það. Sjálf var hún í eins konar leiðslu og það eina sem hún gat sagt var: „Hann er dáinn. Hann réðst á mig og ég drap hann!“ Fred McDonnell lá á gólfinu og við hlið hans eldhúshnífurinn sem Doreen hafði beitt. Doreen var handtekin og sett í gæsluvarðhald meðan rannsókn málsins fór fram. Hún var síðan ákærð fyrir að hafa orðið manni sínum að bana. Hún bjóst við frekar mildum dómi, bæði af því að um sjálfsvöm hafði verið að ræða og því að hún hafði fyrir tveimur börn- um að sjá. En dómarinn var kulda- legur og sýndi börnunum lítinn áhuga. Hann taldi Doreen morð- ingja og ætti dómurinn að sýna það. Hún gekk niðurlút úr réttinum, eftir að fá sjö ára fangelsisdóm. Doreen McDonnell. Fyrirmyndarfangi Doreen fannst mesti vandinn ekki lengd þeirrar fangavistar sem hún hafði verið dæmd í heldur sú stað- reynd að börn hennar færu í hend- ur óþekktu fólki og farið gæti svo að þau þekktu hana ekki þegar hún fengi loks frelsið á ný. Margoft sótti Doreen um leyfi tO þess að bömin fengju að heimsækja hana í fangelsið en í öll skiptin var beiðni hennar hafnað. Henni var því ljóst að eina von hennar til að geta fengið að sjá þau áður en of langur tími liði var sú að fá reynslu- lausn áður en sjö árin væru liðin. Doreen var fyrirmyndarfangi. Hún gerði allt sem henni var sagt að gera. Einhver var reyndar svo kald- hæðinn að segja að það hefði henni vafalítið ekki fundist erfitt því hún hefði tuttugu og eins árs reynslu af undirgefni í hjónabandi. Eftir þriggja ára fangelsisvist sendi Doreen fullnustunefndinni beiðni um lausn en henni var hafn- að. Ári síðar, í ágúst 1982, stóð hún aftur frammi fyrir nefndarmönnum og í þetta sinn fann hún náð fyrir augum þeirra. Hún var látin laus tO reynslu. Einmana í lítilli íbúð Yfirvöld útveguðu Doreen litla íbúð í húsi sem bæjarfélagið átti. Henni var því tryggður aðseturs- staður en stóra vandamálið var að hún vissi ekki hvar börnin, Raymond og Mary, voru niðurkom- in. Þeir embættismenn í Aberdeen sem Doreen leitaði til sýndu ekki mikla hjálpsemi. Skilorðsfulltrúinn var sá fyrsti sem hún bað um að- stoð. Hann sagðist ekkert geta fyrir hana gert en vísaði henni til annars embættis. Sá sem hún hitti þar fyr- Fred McDonnell. ir tók henni kuldalega. Hann vísaði henni burt en sagði að hún skyldi ræða við barnaverndarnefnd. Hjá nefndinni fékk Doreen að vita að 1978 hefði bömum hennar verið komið í fóstur á einkaheimili en nú væru þau orðin sjálfráða og hefðu því farið af því heimili. Þau væru því ekki lengur á vegum barna- verndarnefndar. Doreen var ljóst að i raun gátu þau Raymond og Mary nú verið hvar sem var á Bretlandi og það gæti reynst ómögulegt að hafa uppi á þeim. Hún ákvað samt að gefast ekki upp og setti auglýsingar í blað í Aberdeen. Hún fékk þó ekkert svar og um þetta leyti grét hún sig oft í svefn á kvöldin. Efasemdirnar Það olli Doreen miklum áhyggj- um að hún vissi ekki hvort þau Raymond og Mary kærðu sig um að umgangast hana þótt hún fyndi þau. Hún von- aðist þó tO að þau myndu að minnsta kosti gefa henni tæki- færi til að út- skýra það sem gerst hafði kvöldið örlaga- ríka þegar hún varð föður þeirra að bana. En fyrst yrði hún auðvitað að finna þau. Dag einn kom Doreen tO hug- ar að félags- málastofnunin, sem hafði út- vegað henni íbúðina, kynni að hafa veitt börnum hennar sams konar fyr- irgreiðslu eftir að þau fóru af fósturheimil- inu. Hún sneri sér því tO stofn- unarinnar. Og þar hitti hún fyrir, í fyrsta sinn, persónu sem vOdi hjálpa henni, Julie Newman. Hún hlustaði á frásögn Doreen með athygli en sagðist síðar gera það sem hún gæti til að aðstoða hana. Hefðu þau Raymond og Mary fengið íbúð á vegum félags- málayfirvalda ætti að vera hægt að komast að því hvar þau byggju. Doreen var nú vonbetri en hún hafði verið áður en átti engu að síður erfitt með að sofna þetta kvöld. Elsie Kilbridge. „Góðar fréttir" Daginn eftir ákvað Doreen að hringja til Julie Newman og hjarta hennar tók kipp þegar hún heyrði félagsmálafuOtrúann segja: „Ég hef góðar fréttir. Sonur þinn og dóttir fengu íbúð við Cumber- landstræti 17.“ Doreen þakkaði fyrir sig með gleðitár í augunum en fór svo að há- gráta þegar samtalinu lauk. Síðan tók hún í sig kjark og hélt í áttina til Cumberlandstrætis. Klukkan Qögur síðdegis stóð hún við dyrnar á íbúð barna sina en enginn svaraði þegar hún hringdi bjöllunni. Hún áttaði sig þá á því að líklega væru þau 'enn í vinnu og ákvað að koma seinna. Klukkan sjö um kvöldið stóð hún aftur á tröppunum. Og í þetta sinn var svarað þegar hún hringdi. í dyr- unum birtist ungur maður. í nokk- ur augnablik horfðust sonur og móðir í augu. Doreen kom aðeins upp einu orði: „Raymond." Svo fór Raymond og Mary. hún að gráta. Raymond þekkti móður sína sam- stundis. Hann faðmaði hana að sér, og nokkrum augnablikum síðar kom Mary til að sjá hver kominn væri. Hún var heldur ekki lengi að þekkja móður sína. Farsæll endir Doreen var hjá þeim Raymond og Mary langt fram á kvöld og það kom fljótt í ljós að áhyggjur hennar af af- stöðu barnanna til sín voru ástæðu- lausar. Þau höfðu bæði verið orðin nógu gömul árið 1978 til að gera sér grein fyrir því hvernig faðir þeirra hagaði sér og hvaða áhrif það hafði á ástandið á heimilinu. Þá var þeim ljóst að móðir þeirra hafði, kvöldið örlagaríka, reynt að verja sig. Ekki leið á löngu þar til Doreen, Raymond og Mary urðu sammála um að leita að íbúð sem þau gætu öll búið í. Þannig myndu þau best geta reynt að brúa þau fjögur ár sem þau höfðu verið aðskilin. Þau báru vanda sinn undir Julie Newm- an og hún hét að gera sitt besta. Og það gerði hún. Það varð til léttis að Newman gat haldið því fram að með því að út- vega nokkuð stærri íbúð en Raymond og Mary höfðu mætti-losa tvær minni íbúðir. Það tók því að- eins þrjá mánuði að finna íbúð sem hentaði. „Árin fjögur sem við vorum að- skilin getur enginn fært okkur aft- ur,“ sagði Doreen. „En nú reynum við að bæta okkur þau upp.“ sakamál LAUGARDAGUR 18. MAI1996 SJALFSVORN EÐA MORÐ?
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.