Dagblaðið Vísir - DV - 04.11.1999, Blaðsíða 21

FIMMTUDAGUR 4. NÓVEMBER 1999
t
Þeqar öllu
virðist lokið
Að vera kippt skyndilega út úr hinu daglegu lífi og vakna upp
við þá skelfilegu hugsun að maður getur ekki lengur gert alla
hluti eins og áður er eitthvað sem fæstir leiða hugann að. Slys
og ýmis veikindi eru þó sá harði veruleiki sem allmörg okkar
þurfum að horfast t augu við á lífsleiðinni. Þá er spumingin
hvemig maður bregst við.
Lífið er ekki nærri því búið
- segir Bergur Þorri Benjamínsson sem féll af þaki íþróttaskemmunnar á Akureyri í sumar og lamaðist fyrir neðan mitti
Bergur Þorri Benjamínsson er
fæddur á Akureyri en hefur
verið búsettur í foðurhúsum
aö Ytri-Tjömum sem er 12 km inn-
an við höfuðstað Norðurlands.
Hann var að vinna uppi á þaki
Íþróttaskemmunnar á Akureyri
þann 23. júlí í sumar við að rífa upp
þakið. Þá þurfti hann að beita fyrir
sig fætinum við vixmuna og sté þá
til hliðar og vissi ekki annað en þar
ætti að vera traust klæðning. Þetta
var án efa eitt örlagaríkasta skrefið
í lffi Bergs því klæðningin reyndist
ekki vera annað en fárra millímetra
þykkt masonít sem gaf sig mn leið.
Bergur féil aftur yfir sig, fjóra
metra niður á steinsteypt góffið.
„Ég hugsaði, hva... er ekkert sem
heldur undir mig? Áður en ég
missti meðvitund hugsaði ég með
mér, þetta er ekki svo hátt fall, mað-
ur hlýtur að meika þetta. Ég lenti á
bakinu og tólfti brjóskliöur brotn-
aði í mél og sá ellefti hliðraðist, en
fyrir utan það brotnaði ég ekki mik-
ið. Þetta hafði þau áhrif á mænuna
að hún klipptist að öllum líkindum
í sundur og nú er ég með hreina
lömun frá mitti og niður.
Þetta er mesta kjaftshögg sem ég
hef nokkum tíma fengið. Mér dauð-
brá þegar ég rankaði við mér og gat
ekki hreyft fætuma. Það er eigin-
lega ekki hægt að hugsa sér það
verra. Samt er þetta ekkert sem
drepur mann. Þetta rústar lffi
manns í ákveðinn tíma, en með því
að vera sæmilega sterkur getur
maður unnið sig í gegnum það.
Maður sættir sig þó aldrei við þetta.
í upphafi var í mér mikil reiði og
vonska. Nú er ég kominn yfir erfið-
asta hjallann og gremjan fer óðum
minnkandi. Nú, þegar maður sér að
það er ýmislegt hægt að gera, fara í
bíó og annað, þá áttar maður sig á
því að lffið er ekki nærri því búið. -
Þetta er ekki búið fyrr en maður er
kominn sex fet niður í jörðina.
Ég er þrátt fyrir allt með hend-
25
Bergur Þorri Benjamínsson.
DV-myndir E.ÓI
umar og höfuðið í lagi. Nú er ég í
þjálfun sem gengið hefur vel og er
að verða það sjálfbjarga að ég get
farið að gista heima hjá mér um
helgar. Ég mun fara norður í
heimahagana 20. nóvember og
stunda þjálfun á Kristnesi fimm
daga í viku fram á vorið.“
Bergur átti eftir hálft ár í stúd-
entspróf frá Verkmenntaskólanum
og segist hann vera svo heppinn að
sá skóli er langfremstur í fjar-
kennslu á landinu. Sveitungar
Bergs, félagar í vinnu, sauma-
klúbbskonur, vinir og kunningjar
keyptu fartölvu handa honum svo
hann gæti haldið náminu áfram og
gengur það vel.
„Það hefur svo verið mér ómetan-
legt að unnusta mín, Berglind *
Gylfadóttir, hefur verið mér stoð og
stytta í gegnum þetta ailt saman,
eins og ættingar og vinir. Þá hefur
líka reynst mér vel að tala við
presta, sálfræðinga og hjúkrunar-
fólkið," sagði Bergur Þorri Benja-
mínsson.
-HKr.
Það sárvantar áfallahjálp fyrir aðstandendur
- segja félagamir Pétur og Axel á Grensásdeild sem báðir misstu fætur eftir slys og telja að áfallahjálp sé lykilatriði í meðferð sjúklinga
Þeir voru eins og samlokur, félagamir Axel Emil Gunn-
laugsson og Pétur Jónsson, við æfingar í endurhæfmg-
unni á Grensásdeild Sjúkrahúss Reykjavíkur. Þeir eiga
það sameiginlegt að hafa misst hvor sinn fót af völdum slysa
og kynntust íyrst á sjúkrahúsinu.
Pétur, 31 árs, er giftur og tveggja bama faðir. Hann var með
eigin rekstur í innflutningi og sölu á vinnupöllum er
hann lenti í bílslysi þann 15. janúar sl. Hann stóð fyr-
ir aftan kyrrstæðan bíl er annar bíll, sem Pétur sneri
baki í, kom aðvífandi og ók á kyrrstæða bílinn og
lenti Pétrn- þar á milli.
Hann brotnaði á báðum
fótum og fór sá vinstri al-
veg af rétt fyrir ofan
ökkla en á sama fæti var
annað brot á miðjum
kálfa. Ákveðið var að
taka stubbinn af við brot-
ið á kálfanum. „Þetta var
bara slys og maður bjóst
auðvitað ekki við þessu.
Ég gæti samt sagt að ég
hafi verið heppinn miðað
við það sem hefði getað
Axel Emil Gunnlaugsson. gerst ef ég hefði t.d. beygt
mig niður. Mesta áfallið
kom svo þrem mánuðum
eftir slysið þegar ég áttaði mig á því að ég gæti ekki
unnið allt eins og áður,“ segir Pétur.
Axel, 39 ára, er giftur og þriggja bama faðir og vann
sem flokksstjóri hjá Reykjavíkurborg. Hann var að
vinna að viögerð á fótboltamarki þann 16. nóvember
1998. Markið féll yfir Axel og lenti á síðu hans, hné og
hægri rist. Hann leitaði ekki lækninga fyrr en eftir
tvo eða þrjá daga. í röntgenmyndatöku kom fram að
hann væri með brotna rist og mar á síðu. Hann var
sendur í sjúkraþjálfun og náði þar þokkalegum bata.
Þann 30. desember vaknaði Axel upp með ískaldan fót
og var þá sendur beint í gjörgæslu. Þar lá hann fram
til 8 janúar eftir að hafa fariö i fjórar aðgerðir. Þá
héldu læknar að búið væri að komast fyrir vandann. Axel var
þó aftur lagður inn um mánaðamótin janúar/febrúar út af
sama vanda sem var blóðsegi í æðum hægri fótar sem stöðv-
aði blóðrennsli. Eftir þrettán aðgerðir, auk blóðtappa í lung-
um, kom í ljós að ekki var hægt að bjarga fætinum og var
hann tekinn af við hné þann 9. ágúst. „Þetta var mikið sjokk
Pétur Jónsson (vinstra megin) og Axel Emil Gunnlaugsson á þrekhjólum á Grensás-
deild. Þeir gantast gjarnan með vandamál sln og Pétur hefur meira að segja látið út-
búa svarta Batman-hulsu á gervifótinn af þvi aö honum þótti það flottara.
DV myndir E.ÓL
fyrir mig og ég er enn ekki búinn að jafha mig á því,“ segir
Axel.
Félagamir eru sammála um að starfsfólkið á Grensásdeild
sé að gera kraftaverk á hverjum degi fyrir sjúklingana við
þröngar aðstæður og lítinn tækjabúnað.
„Slysið hefur breytt sjónarhomi manns á tilverunni,“ segir
Pétur. „Veraldlegu hlutimir em ekki alveg eins mik-
ilvægir og áður. Það er skrýtið að vera kippt út úr
daglega starfmu inn í samfélag sem maður vissi ekk-
ert um.“
„Það er mikill biturleiki
hjá mér,“ segir Axel.
„Ég flnn mikið fyrir
þunglyndi og það hafa
verið mjög miklar geð-
sveiflur hjá mér. Maður
hefði átt að leita eftir
áfallahjálp strax. Ég
taldi mig ekki þurfa þess
en var kominn mjög
langt niður þegar ég
loks kallaði á Rudolf R.
Adolfsson geðhjúkrunar-
fræðing. Hann hefur
hjálpað mér mikið.“ Pétur Jónsson.
Félagamir em sammála
um að áfallahjálp sé lyk-
ilatriði í meðferð sjúklinga, jafnvel þó sjúklingamir
afþakki hana í upphafi. Þeir þakka einnig önnu
Kristínu Hreinsdóttur sjúkraþjálfara fyrir hennar
þátt, ekki síst þann andlega stuðning sem hún veitir,
eins og annað starfsfólk á Grensásdeild. Þá segja þeir
félagsskap hvor annars hafa gefið þeim mjög mikið.
Eitt telja þeir þó að sárvanti inn í meðferð þeirra
sem lenda í svona slysum. Það er áfallahjálp fyrir að-
standendur. Þeim líði yfirleitt illa og taki jafhvel
meira út en sjúklingurinn sjálfur. „Þetta sárvantar,“
segja Pétur og Axel einum rómi og leggja áherslu á
að lffið sé alls ekkert búið þó menn lendi í svona
slysum.